Ang Pinuno Dieciséis

Written by elmergomopas

 

---

Home Run

“Kuya, hey, bumangon ka na diyan, magluluto ako.”, si Claire.

Alas-Siyete na nang umaga. Naghihilik pa si Ireneo sa pagkakasilid nito sa malong at sa duyang tinulugan. Sa mga panahong nakikitulog ang pinsang dalaga sa kampo, sa kanya nito ipina-pagamit ang kubo.

Sa labasan ng bunkers ni Ireneo, kung saan niya nagsasabit ng kanyang duyan ay isang simpleng pamindalan.

“Kuya Bry alis na diyan magluluto ako.”

Pupungas-pungas at i-inat-inat, isang mahabang hikab muna ang pinakawalan ng sundalo, bago nito tuluyang ilabas ang ulo mula sa tulugan.

“Naks, tingnan mo nga naman ang epekto ng “Midnight Blue”, buska nito kay Claire.

“Marunong ka bang mag-saing? Baka masunog itong kubo ha?”, patuloy nitong alaska sa pinsan.

“Ha-ha-ha, ha-ha-ha, nakakatawa, baka ikaw ang hindi marunong. Saing ka diyan, isa-sangag ko itong kanin, gawan pa kita ng “chowfan” eh, makita mo.”, ganti ni Claire.

Pagkapanaog, agad nang niligpit ni Brian ang mga pisi upang makagalaw nang maayos ang pinsan.

Nangigiti nitong tinungo ang “toiletries” upang makapaghilamos.

“Kuya, ikaw ha.”, putol ng dalaga sa pinsang kasalukuyang nagsesepilyo.

“May mga iniwan akong “chips” dito alam ko, naku ikaw pinagbibigay mo na naman siguro sa mga “chicks” mo.”

Kasalukuyang nagmumumog noon, ay naibuga bigla ni Brian ang tubig na nasa bunganga.

“Kuya, saan nagbre-breakfast si Edwin, puwede ba natin siya makasabay?”, mayat-maya’y muling usisa ni Claire.

Kaagad nabasa ni Ireneo ang pagkakataong magabayan ang pinsan. Ang nobyo nito’y hindi ordinaryong lingkod-bayan, hindi rin basta-bastang kawal, kundi isa itong opisyal.

“Ah Claire, “Officer” iyong boyfriend mo, okey? Ngayon pa lang sasabihan na kita.”

“Bukod ang pagkain niya, kasama ang mga Senior na NCO, isa pa, hindi niya hawak ang oras niya. Anumang sandali ay maaari siyang ipatawag, o tawagan, kadalasan ay biglaan. Ang sinasabi ko, at gusto ko na sanayin mo ngayon pa lang, huwag na huwag kang masyado mag-eexpect sa oras niya, ha pinsan?”, mahabang paliwanag ni Ireneo.

“Aayyyyy…. Ganun?

Nalungkot man sa mga tinuran ng pinsan, ay agad namang nakabawi ang dalaga. Iniwan nito saglit ang hinahandang kaning-lamig at kinuha ang cellphone.

“Hi good morning, mag-breakfast ka Edwin ha, I’m here lang kay kuya Bry.” ang text ng dalaga sa nobyo.

Samantala, nasa “PX” ang tinyente, kasama si Diaz, at ng iba pang mga
“Senior Non-Commissioned Officer”.

Habang hinihintay ng mga ito ang ihahaing almusal ng “Kitchen Personnel” ay nagkakape ang mga ito.

“Sir ang bango mo sa mga “chicks” kagabi, pati mga chikakas ng ibang kumpanya nagtatanong tungkol sa iyo at sa cellphone number mo, natigil lang sa pangungulit nang malamang CO ka ng Alpha Sir, hehehe.”,
si Sergeant Wasan.

---

Join our new website to chat and read more updated stories at www.libog-stories.com

---

“Eh may nag-away nga daw sa Charlie, hindi yata nakatiis iyong chicks napatili haha. Nakalimutang katabi ang boyfriend.”,ang sambit naman ni Sergeant Reyes.

“Eh Sir, hehehe, masaya kami sa inyo ni “Miss 60” hehehe, dagdag ni Wasan, ang pinakamalakas yata na mang-asar sa grupo.

“Matanda na ako Sir, pero kinilig talaga ako sa inyo ni Ganda kagabi.”

Ang tinutukoy ng sarhento ay si Claire. “60”, dahil mistulang Machine Gun ang bibig nito kapag nagtataray, walang “stoppage”, walang preno, lalo na kapag inaasar.

Kita ni Edwin ang pagsiko ni Sergeant Rimo ke Wasan. May sinambit din ang sundalo sa mahinang boses subalit hindi ito nakaligtas sa pandinig ng tinyente.

“Naku hindi mo na puwedeng maasar-asar si Claire kabayan hahaha, patay ka kay CO wahahahaha.”

“Koowww eh titigilan ko naman na talaga si Ganda, masaya ako. Hindi ko lang talaga inakalang siya ang bibihag sa puso ng hari nitong kampo, bagay na bagay kayo Sir hehehe.”, dagdag pang pambobola ni Wasan sa pinuno.

Nangingiti , palipat-lipat ang mga mata ni Edwin sa mga ito.

“First iyong napanalunan, ibigay mo kay Wasan, itago niyo para pandagdag sa budget ng Team Building natin.”, tawag ni Edwin sa atensiyon ni Diaz.

“Siyanga pala, mayroong darating na tropa para sa kaalaman ng lahat, mas senior iyon sa inyong dalawa Reyes at Rimo, pero junior mo Chris.”

I de-designate ko siya as “Training NCO”, pero kapag may “Small Unit Tactical Operation”, siya ang hahawak ng Section, para walang masagasaan sa inyo.”

“Next week nandito na siguro si Eric.”, dagdag ng pinuno.

Magkaka-panabay lamang na tango ang naging tugon ng mga Senior NCO.

Naalala ni Edwin ang i-chinarge na cellphone sa kanyang kubo. Saglit niyang iniwan ang mga tropa upang kuhanin ito.

Kasabay nang pag-upo niya pabalik sa puwesto ay ang paghain ng taga kitchen ng kanilang almusal.

Tutok sa cellphone, isang ngiti ang gumuhit sa mga labi ng tinyente makaraang mabasa ang mensahe ng kasintahan.

“Maganda ka pa sa umaga mahal, puntahan lang kita maya trabaho muna ako ha. I love you Claire”, ang saad sa tugon ng tinyente sa text ni Claire.

Hindi katagalan at tumunog agad ang “chime” ng kanyang telepono, laman ang isang “enlarged” na “kiss emoticon” bilang tugon ng kasintahan sa text nito.

Napagtanto ni Edwin, mukhang nadala na naman siya ng agos na papuntang kawalan. At nakalimutan niya, nasa harapan pa nga pala siya ng mga tropa.

Alumpihit man sa siguradong tatamuhing kantiyaw, wala na siyang magagawa.

Dahan-dahan, ay ini-angat niya ang mukha, upang salubungin lamang ang pareho-parehong pagkakaguhit ng mga ngisi sa mga mukha ni Diaz, Wasan, Reyes, Villanuve, At Rimo. Kasunod nito ang isang napakalakas na halakhakan galing sa PX.

“Ikot tayo pagkatapos, ang pinal na turan ni Edwin sa grupo bago lantakan ang inihaing pang-umagahan.

by elmergomopas….

Pasado Alas-Nuebe nang umaga, kasama si Edwin sa umpukan ng mga tropa naroroon sa helipad.

Nandoon din ang mga Squad Leaders at Team Leaders. Palibot ang pagkakaupo ng mga sundalo. Sa harapan ng mga ito ay ang tinyente habang sinasariwa nito sa mga tropa ang “clock method,” sa tuwing kakailanganin ang Close Air Support.

Maliban dito, ay kasama sa natalakay ang “marshalling”, at ang mga pangunahin ng CAS, gaya ng tamang target acquisition, tamang pag-gamit ng panel, at tamang pag-gamit ng smoke grenades.

Kaugnay nito, muling naisip ni Edwin si Alamid. Natutuwa ang tinyente sapagkat makakasama na niya ito sa unit. Batid ng tinyente na mauubos ang oras niya sa dami ng mga responsibilidad kung wala siyang makakaagapay.

Sa lilim na isinisilbi ng isang kumpol ng mga puno ng tundan na saging sa bandang sulok ng helipad, ay dinalhan siya ng taga kitchen ng isang tasa ng umuusok pa na kape. Sa i-ilang araw niya bilang pinuno ng mga ito, tila unti-unti ay nakakabisado na siya ng mga tropa. Isa na nga ang hilig niya sa kape.

Sa kubo ni PFC Brian Ireneo, naiwang mag-isa si Claire.
Pagkatapos makapag-almusal ay umakyat na ang pinsan sa “Radio Room.” Ito ang nakatalagang duty “radio operator” sa araw na iyon. Tawag ng tungkulin.

Wala namang ibang mapagka-abalahan ang dalaga kundi ang cellphone. Mabuti na lamang at may signal para sa “data” ang kampo kahit papaano.

Hindi niya maikukubli, nami-miss ng dalaga ang nobyo. Kanina pa niya ito iniisip. Kanina pa niya ito gustong-gustong i-text at tawagan. Subalit tumatak sa isip niya ang kaninang pangaral ng pinsan.

“Pinsan, huwag ka masyado mag-eexpect sa oras niya ha”.

Simpleng-simple lang naman ang mga katagang iyon ng pinsan, pero matibay ang pagkakapagkit ng mga ito sa isip ni Claire.

Hindi lingid sa kanya ang mga tili ng mga kabataan para sa boyfriend kagabi. Ang mga hiyaw ng paghanga, isama pa ang mga naglalagkitang titig mula sa karamihan sa mga kadalagahang dumalo.

Alam na alam niya kung gaano karami ang tagahanga ng kasintahan, at ang karisma ni Edwin sa kababaihan.

Pero hindi ito ang isyu sa dalaga, at wala itong dama na kahit anong bahid ng selos.

Ang hindi mawaglit-waglit sa kanyang diwa ay ang nasaksihang kababaan ng loob ng nobyo. Sa mga susunod pa na mga araw, sigurado siya na lalo pang lalalim ang pagkakahulog niya sa tinyente.

At ngayon lang niya nadama ang ganitong pagkakagusto. Alam niya na hindi magiging madali ang lahat sa kanila ng kasintahan. Ang bumabagabag sa kanya, ay kung kakayanin ba niya ang ganitong sitwasyon nila.

Pero nakapagpasiya na ang dalaga. Payag siyang tanggapin gaano man ito kahirap. Na handa siyang magbigay, para lamang sa lalaking bumago sa kanya.

Namimiss niya talaga ito. Gusto niyang yumakap kay Edwin, magpalambing, at madama muli ang masusuyong hapos ng mga palad nito sa kanyang pisngi, at ang mga halik nito sa kanyang noo.

Mahirap, pero masaya siya, at iyon lamang ang mahalaga ngayon sa kanya.

“Bahala na”, sa sarili ay usal ni Claire, bago niya tunguhin ang “Contact List” ng cellphone, at hanapin ang isang numero.

Nakapagdesiyon na siya kagabi, nang tanggapin niya at tugunan ang mga yakap at halik ng katipan. Mayroon na lamang siyang isang taong kailangang maabisuhan, upang maisa-pinal na niya ang desisyong papasukin, hindi lamang sa kanyang puso, kundi sa buhay niya si Lt. Edwin Santos.

“Sir Arthur.”

Ito ang kasalukuyang makikita sa display ng telepono ni Claire, kasunod nito ang pagtipa sa naturang numero at ang pagtugon ni Lt. Arthur Delavega sa kabilang-dako.

by elmergomopas

Mula sa silangan ay tuluyan nang nakatawid ang araw sa kanluran. Sa dami nang ginawa, hindi na napansin ng pinuno ang pagtakbo ng oras.

Panghuling inayos at binisita ng tinyente ang “perimeter” ng kampo. Nakita niya ang mga bahaging kailangang dagdagan ng “madre-de-cacao”, at “early warning devices.”

Subalit, ang pinaka-kumain sa oras ng tinyente ay ang drill para sa Camp Defense Plan upang hindi na maulit ang kapalpakan ng lahat noong gabing binira sila ng kalaban.

Pinadagdagan din niya ang mga trenches na kulang sa lalim para sa battle positions ng tropa, at sinariwa ang mga panuntunan ng sector of fires.

Hindi maiwasang ipakita ng aktuwal ng tinyente ang kanyang mga sinasabi upang mas lalo itong maintindihan ng mga tropa. Dahil dito, ang kaninang naka-almerol pa na uniporme ng pinuno ay nagkaputik-putik. Mapapansin din ang nagdikitang semilya ng amorseco sa mga manggas nito.

Kasalukuyan na nilang binabagtas ang daan pabalik ng kampo. Alas-kuwatro na nang hapon.

Iniwan ni Edwin ang mga kasama sa kubo sa Post 1 at nagpasiyang dumiretso sa kanyang kubo upang makapagbihis, nang mapuntahan naman niya ang katipan.

Mga ilang dipa bago niya matumbok ang PX nang mapansin niya ang nakaupong kasintahan. Okupado ito sa kanyang cellphone. Sa harapan naman ng dalaga ay bote ng 8 oz na coca-cola.

Nang mag-angat ng paningin ang dalaga upang sumisip sana sa iniinom, tumambad sa kanya ang pigurang buong umaga niyang gustong-gustong masilayan.

Si Edwin, napakatikas nito sa suot na uniporme. Saktong-sakto ang sukat nito para sa katawan ng tinyente. Perpekto ang bagsak sa mga balikat, at tabas ng mga manggas. Maging ang pang-ibaba, ay hulmang-hulma sa mga binti ng tinyente.

Tinanggal ni Edwin ang suot na Oakley shades upang masilayan ng husto ang mukha ng katipan. Parehas lang naman sila, kanina pa niya ito
gustong-gustong makita.

“Hi.”, bati ni Edwin kay Claire.

Nag-alangan siyang tumabi sa dalaga. Alam ng tinyente na amoy pawis siya dahil sa maghapong gawain.

Hindi naman ibinaling ng dalaga ang pagkakatingin sa nobyo. Nakasubo na ang straw sa bibig nito subalit titig na titig pa rin siya dito.

Ang dalaga’y wala pa ring imik, at malapit nang matawa ang tinyente, nang mapansin ni Edwin na nakaangat na naman ang kaliwang kilay ng nobya.

Ang mukha nito’y hindi na naman makikitaan ng anumang bakas ng emosyon. Hungkag, at ito’y titig na titig sa kanya.

“patay”… pasimpleng bulong ng tinyente sa sarili.

“Anong nginingiti-ngiti mo diyan, at bakit ang layo mo? Dito ka, mataray na usal ni Claire, kasunod ng magkakasunod na mga tapik nito sa espasyo katabi ng kina-uupuan.

Gustong-gusto na talagang matawa ni Edwin, pero batid ng tinyente, may sumpong ang girlfriend. Hahayaan niya na lamang ito.

Tumayo si Edwin at umikot upang matabihan ang nagtatalak na kasintahan.

“Amoy araw ka.’, muli ay striktong sambit ng dalaga. Dito’y akmang di-distansiya si Edwin nang,

“Dito ka lang, dito ka lang, dito ka lang, saan ka na naman ba pupunta.”?

---

Join our new website to chat and read more updated stories at www.libog-stories.com

---

Walang magawa ang pinuno kundi mapakamot na lang sa ulo.

“Uhm… uhm… uhm…, magkakasunod na mahihinang bayo ni Claire sa dibdib ni Edwin.

“Nakakainis ka, nakakainis ka, nakakainis ka, kanina pa kita miss na miss, anong ginawa mo sa akin huhuhuhu, uhmmm.” isa pang bayo nito ke Edwin, hanggang tuluyang humagulgol ang dalaga.

Kinabig ni Edwin ang ulo ng katipan, pagkatapos masigurong walang malapit na tropa ay tuluyan itong niyakap.

“Sssshhhhh, tama na, andito na ako.” alo niya dito.

Totoong napaiyak si Claire, bahagya pa ngang yumuyugyog ang mga balikat nito.

“Sorry Edwin, miss na miss na miss lang kita.”, kalaunan ay wika din ng dalaga.

“Saan ka galing bakit ang dumi mo?”, ang dalaga makaraang mapansin ang mga bahid ng lupa sa uniporme ni Edwin.

“Shhhhhh, miss na miss din naman kita, kung alam mo lang. Tahan na okay?”

“Claire, wala naman na akong gagawin, bihis lang ako kain tayo sa baba, okey lang sa iyo ang ihaw-ihaw?”

Sa sinabi nang nobyo mabilis pa sa alas-kuwatrong nanumbalik ang aliwalas sa mukha ng dalaga.

“No Edwin, okey lang naman sa akin, hayaan mo lang ako ganun lang ako pag tinotopak, pero naiintindihan ko ang work mo, nasabihan na din ako ni kuya.

“If may gagawin ka pa it’s ok lang talaga Edwin. Huwag mo na lang papansinin ang mga tantrums ko.”

“Baba tayo mahal. Date tayo. Pasensiya na ha, nasa bundok tayo eh.”

Tuluyan nang sumigla si Claire sa narinig.

“Claire dala ka ng jacket mo ha, saka mag-pantalon ka, okey lang? Magmomotor lang tayo, mas presko.”

“Yes Sir.”, ang bibo nang tugon ni Claire sa nobyo.

“Sige na bihis na Edwin magpapalit na din ako.”, huling sambit nito kasunod ng pagtahak pabalik sa kubo ni Ireneo.

Pagkatapos makapagpalit at matext ang pinsan para magpaalam, ay dumiretso na ang dalaga pabalik ng PX. Doon ay hinintay niya ang katipan.

Hindi katagalan at iniluwa ng pintuan ng kubo ng CO ang nakasibilyan nang tinyente. Naka baseball cap, kupasin na pantalon, sandals, at t-shirt. Nakasabit sa balikat nito ang walang kamatayan niyang jacket.

Kanina pa pala ito nakipag-ugnayan kay Diaz sa plano kung kaya’t nakahanda na ang gagamiting motorsiklo. Nauna na ring nakababa ang isang squad na inatasan ng First Sergeant na titiyak sa “covert” na seguridad ng pinuno.

Mag-Aalas Singko ng hapon, dagsa ang tao sa Barrio lalo na sa gawi ng pamilihan.

Walang pagsidlan ang galak ni Claire, ito ang una nilang labas ni Edwin bilang magkasintahan. Simple, pero hindi niya ito malilimutan.

Sa isang tindahan ng mga inihaw na karneng-baboy, maagang naghapunan ang magsing-irog.

Pagkatapos makapag-bayad, akay-akay ang kasintahan, ay tinahak ni Edwin ang direksiyon patungo sa puwesto ni Manang Lita.

“Claire, gusto mo kantahan kita?”

Hindi na ito kailangang tugunan ng dalaga, para itong kinikiliti sa tuwa na nadarama.

Hindi man nila solo ang lugar, ay hindi naman karamihan ang parokyano ng videokehan.

Pinauna ni Edwin ang kasintahan sa isang bakanteng mesa habang nagpapapalit nang mamiso ang tinyente.

Si Claire, agad nitong tinungo ang songbook, at mabilis na inilista ang mga balak ipakanta sa nobyo.

Ang tamis ng pagkakangiti nito, at nagkusa nang kuhanin ang mga barya ke Edwin para maihulog sa makina habang wala pang kumakanta.

At siyempre pa, una sa listahan ng dalaga, ang kantang bumihag sa kanyang puso at diwa.

Nakasiksik sa mga dibdib ni Edwin, nakatingala at tutok ang mga mata ng dalaga sa mukha ng katipan habang nasa “chorus” ito ng Angel Baby. At gaya ng inaasahan, tumahimik na naman ang lahat na naroroon sa tindahan, kabilang na ang mga lasing sa kabilang mesa na kani-kanina lamang ay nasa gitna ng isang mainit na diskurso.

“Gusto mo ng flavored beer?”, alok ng tinyente pagkatapos ng unang kanta.

Maaga pa naman, at sampung piyesa yata ang nahulugan ni Claire.
Tumango ang dalaga kasunod nang pagtayo ni Edwin upang tunguhin ang kahera. Dala niya pagbalik ang isang bote ng redhorse litro, “cracked” na yelo, at dalawang bote ng San Mig Apple. Sakto namang nakapila pa nga mga napiling kanta ng dalaga.

Sa buong itinagal nila sa tindahan, ay hindi naalis sa pagkakayakap si Claire sa nobyo, o ang pagkakasandig ng ulo nito sa mga dibdib nI Edwin. Talagang binawi niya ang maghapong pangungulila sa katipan. Kung pwede nga lang, ay wala ng bukas, kung puwede lang palagi niya itong yakap-yakap.

Alas-Otso na nang magpasiya silang umuwi ng kampo. Isang senyas ang binitawan ni Edwin para sa mga nag-aabang na tropa, “reorganize”.

Dahil sa hindi naman kalayuan ay nauna na si Claire at Edwin na umakyat.

Tahimik ang kasintahan, pansin ito ni Edwin, hanggang sa marating nila ang CP. Tila may malalim itong iniisip. Taliwas sa nakita niyang kagalakan nito sa baba kanina.

“Claire, okey ka lang.”

“Yeah, Oo, namiss lang talag kita. Don’t worry masasanay din ako, ang dalaga.”

“Paano, ihatid na kita? Gusto mo na magpahinga?”, sa pag-aakalang pagod na ang kapareha.

Atubiling sumagot si Claire. May gusto itong bigkasin, pero nauunahan ito ng pag-aalangan, at ng hiya.

“Hmmn, Edwin, okey lang ba na, uhhhm, eh huwag na nga kakahiya.”, halos pabulong ito, me kasama na namang pagkukot ng mga kuko.

“Ano iyon Claire?”, naguguluhang tanong ng tinyente.

Dito’y napayakap na lang bigla ang kasintahan, kasunod nito’y mga kataga ni Claire na papawi sa pagal at hapong dama ng katawan dala ng buong araw na trabaho.

“Pwede, sa uhmmm, sa bunkers mo ako matulog ngayon Edwin?” utal-utal nitong sambit, may kahinaan, subalit sapat na para magdala ng musika sa mga tainga ni Edwin.

“Ha? Sigurado ka?” kunwaring pag-aalinlangan ng pinuno.

“Okay, ayaw mo eh, sige ha tutulog na ako. Good night Lieutenant.”

“Anong ayaw? Masabi, masabi. Walang bawian. Touch move.”, sabay hatak ng binata sa bewang ni Claire, kasunod ng dampi ng banayad na halik sa noo at labi ng nobya.

“Hihihi, loko ka. Sige na sige na, ayusin mo yang kubo mo ha baka pareho kayo nung kay kuya ha, parang bodega.”

Matamis pa sa pulot ang ngiti ni Edwin, pabiro itong kumaripas ang takbo para ayusin ang medyo may kaguluhan ngang kubo.

“Tinnggg.. tinggg……..tingnggggg.”

Siyam na bagting ito mula sa guwardiya ng Post 1, hudyat ng pagpatak ng
Alas-Nuebe ng gabi.

Nasa PX si Edwin. Sa tulong ng dalawang Privates ay nasinop na niya ang bunkers. Nasalansan na ang nagkalat na mga “Field Manuals” na madalas niyang binabasa tuwing bakanteng oras.

Pati pagkakasabit ng mga uniporme at iba pang damit ay tiniyak niyang pang “inspection” ang kalidad, pantay-pantay, mistulang sinukat ang pagitan ng mga “hanger” ng mga ito.

Ang sapin ng mga unan hanggang sa kutson, pati mga kumot ay bagong palit din. Nangangamoy pa nga ang fabric conditioner na ginamit sa mga ito.

Napakaaliwalas na din ng pakiramdam ng tinyente sa ipinampalit na boxer shorts at cotton na puting hanes t-shirt bilang pantulog, pagkatapos nitong makapaligo.

Mga kalahating oras pa bago maulinigan ng tinyente ang mga yapak na paakyat, papunta sa direksiyon ng PX. Si Ireneo, muli ay sinamahan nito, akay ang pinsang si Claire.

“Good evening Sir.”, saludo ng sundalo kay Edwin.

“Hinatid ko Sir, takot daw sa momo haha”, biro nito.

“Eh Sir, dito daw siya matutulog”, may ngiti na banggit ng sundalo, pero aninag ni Edwin mula sa mga mata nito ang gusto talaga nitong ipahiwatig.

Alam din ni Edwin na sadyang sinamahan ni ireneo ang pinsan. At kahit hindi na magsalita, alam na alam ng pinuno ang mga nais pa na iparating ni Ireneo sa kanya.

---

Join our new website to chat and read more updated stories at www.libog-stories.com

---

Tiningnan niya ng mata sa mata ang pinsan ng nobya. Matiim ito, at walang kakurap-kurap.

“Bry, malayo pa ang tatakbuhin ng pagkakaunawaan namin ni Claire. Walang katiyakan ang pwedeng ihatid ng kinabukasan, pero ito lamang ang maipapangako ko, hinding-hindi ko sasaktan si Claire”, matalinghagang hayag ni Edwin.

“Alam ko iyon, bayaw.”, ang nakangiting tugon ni Ireneo, bago nito abutin ang kamay ng kanyang CO. Nagkamayan ang mga ito.

“Permission to leave Sir.”, ang saludo at paalam ni Brian, bago tumalikod at tunguhin pabalik ang kanyang kubo.

“Ba’t ang seroso niyo yata haha, si Claire.”

Labas ang hubog at kurba sa suot na asul na “dri-fit” shirt. Ang pang-ibaba nito’y malambot na shorts na may bahagyang kaluwangan ang mga laylayan.
Sinusuklay nito ang mamasa-masa pang mga buhok, tanda na kagagaling lamang nito sa pagligo.

Kung mababasa lamang ng dalaga ang tumatakbo sa kanyang utak. Kawangis niya’y isang gutom na gutom na leon, sa harapan ng lalapaing usa.

“GRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR”, ang tumatakbo sa utak ng pilyong si Edwin.

Kinuha nito ang suklay mula sa katipan, kasunod ang kamay, at iginiya itong maupo pakandong sa kanya.

Wala namang naging sunod na hakbang ang tinyente, kundi titigan lamang ang maganda, at napakaamong mukha ng nobya.

“Hoy matunaw ako hihi”, si Claire.

“CK iyan noh? Pagkatapos samyuhin ng dalaga ang leeg ni Edwin, nang mapansin ang pamilyar sa kanya na pabangong gamit ng katipan.

“Eternity ba yan kako, hoy.”

Bahagya nitong inilapit ang mukha sa boyfriend nang hindi pa rin ito tumutugon sa pangungulit niya. Subalit huli na nang mapagtanto niya ang oportunidad na ibinigay niya sa katipan.

Agad na hinuli ni Edwin ang mga labi ni Claire sa pagkakalapit ng mga ito. Banayad sa una, ngunit sa katagalan ay naging mapusok, lalo na nung yumakap na ang dalaga sa mga batok ng pinuno.

Pareho silang sabik na sabik, hindi na alintana na nasa labas pa sila.

“Edwin, hmmmnn, ooohhh Edwin”, mu-munti, mahihinang ungol na nagsimulang maririnig mula kay Claire.

Ang nagsimulang lagablab ng mag sing-irog ay lalo pang lumiyab, kailangang alalayan ni Edwin ang bandang likuran ng ulo ng katipan, kung hindi ay matutumba ito sa diin at kuyumos ng kanyang mga halik.

Sa awang na mga labi ni Claire, nilingkis ng mga dila ng tinyente ang dila nito, at makailang ulit na hinagod ang kailaliman, bago ito supsupin ng tinyente.

“Edwin, hmmn Edwin, ohhhhh ba’t ang sarap mong humalik” muling maririnig na mga mumunting anas ni Claire.

Pumaling pa paibaba ang mga labi ng tinyente, at nilapa nito ang nakalantad na leeg ng dalaga. Sa mga ihip ng hangin mula sa kanyang mga ilong, at banayad na buga, ay ramdam na ramdam niya ang pagtayo ng mga balahibo ng dalaga.

Kasunod nito’y ang pagpasada ng dila ni Edwin sa makinis na leeg ni Claire, salitan ang hagod ng dila nito pataas, pababa, palipat-lipat sa kanan at sa kaliwa.

“Hmmmmmmmmmn, ohhhhhhhhhhhh Edwin.”, mas mahaba nang mga daing ni Claire.

“Edwin, baka may makakita nasa labas pa tayo.”, mga kataga ng kasintahan na nagpanumbalik sa diwa ng darang na darang nang si Edwin.

Hindi nito inalis ang mistulang pagkakapako ng mga labi sa leeg ng nobya, pinangko nito ang katipan at tinungo ang kubo.

Malademonyo man ang sumanib sa kanya dala ng alindog ng kasintahan, ay masuyo at buong pagmamahal na ibinaba ni Edwin sa kutson si Claire.

Isang masuyong halik sa noo ang iginawad nito bago muling lusubin ng dila ang mga labi at leeg ng nobya.

Hindi na kayang pigilan ni Edwin ang init na kanina pa lumukob sa kanyang pagkalalaki.

Dumausdos pa lalo pababa ang mga labi nito sa bahagyang lantad na bahagi ng mga dibdib ni Claire.

“Ohhhhhhhhhh Edwin, mga anas ni Claire ng madama ang ginaw dulot ng basang dulo ng dila ni Edwin sa taas ng kanyang mga dibdib.

Nagsimula na ding maglakbay ang kanang kamay ng tinyente. Dahan-dahan ay tinahak nito ang bandang lalylayan ng pang-itaas ni Claire. Hindi ito tumigil hanggat hindi nito tuluyang natunton ang gusto nitong madama.

“Putang-ina”..

Pasimpleng mura ni Edwin, hindi niya ito pwedeng iparinig sa kapareha.

Napamura ang tinyente nang sa wakas ay madama na rin ng kanyang palad ang matatayog, mapipintog, at may katigasan pang mga dibdib ni Claire.

Hindi niya mawari kung mauulol siya at kung ano ang uunahing lamasin sa mga ito. Damang-dama ni Edwin ang katayugan ng mga dibdib ng nobya, kahit ang mga ito’y natatabingan pa ng sobrang lambot na cotton na bra.

Kisap-mata’y natanggal ng pinuno ang kawit ng telang tumatakip sa mga yaman ng kaniig.

Nang tuluyang mahubad ang nasabing tabing, ay itinabi ito sa isang gilid ni Edwin, kasunod ng paghaltak niya pataas upang tuluyang hubarin ang t-shirt ni Claire.

“Shit,…

Muli niyang mura, nang tumambad sa paningin niya ang kahubdan ni Claire. Napakaswerte niya sa katipan, mayaman ang hinaharap nito. Malusog ika nga, at halos tumulo ang kanyang laway sa malarosas at may mga kaliitan pang mga dulo ng dibdib ng dalaga.

Kahit nakahiga si Claire, ay mistulang bulkang Mayon ang perpektong hugis ng tayong-tayo nitong mga suso.

Wala itong sinayang na sandali at agad sinunggaban ang kanang dibdib ng nobya.

Pinasadahan ni Edwin ng dulo ng bahagyang pinatigas niyang dila ang utong ng nobya, bago ito tuluyang isubo at susuhin.

“Hahhhh, hahhhhhh, haahhhh”, nagsimulang lumalim na paghinga ni Claire.

Damang-dama nito ang kiliti at sarap dulot ng sensayon dala ng ginagawa ng dila ng nobyo. Wala itongmagawa kundi yakapin ang bandang likuran ng ulo ni Edwin.

Palipat-lipat, paikot-ikot, maging mga punuan ng mga dibdib ni Claire ay hindi nakaligtas sa atake ng dila ng tinyente, kung kaya’t ang kaninang yakap sa ulo ay naging hatak, upang ilapit pa lalo ni Claire ang mga labi at dila ni Edwin sa kanyang mga yaman.

Tila ba isang sanggol na gutom na gutom, hindi magkamayaw ang tinyente sa pagsuso sa mga dibdib ni Claire. Hindi rin magkandatuto ang maga palad nito sa salitang paglamas sa malulusog na bundok ng dalaga.

“Firm na firm pa, hindi naman lamog”, mga naglalaro sa kanyang isip. Kanina pa ang mga ito, pagkatapos niyang masilayan ang mga itinatagong yaman ng nobya.

Alangan namang tanungin niya ito kung ilan na ang nakalamas dito. Baka wala sa oras ay masampal lamang siya nito.

Matagal pang nagpakasasa ang tinyente sa alindog ng kapareha. At wala itong balak lubayan ang pagkakakakinis, at pagkakakaputing mga dibdib ni Claire, kung hindi lamang iniangat ni Claire ang kanyang ulo, at igabay ang mga labi niya pabalik sa mga labi nito.

Kung sa una’y mga dampi lamang ang ganting halik ni Claire, ngayo’y natuto na itong lingkisin ang dila ni Edwin. Madiin, malaway, at masiil na ang mga halik nito sa katipan. Halatang dalang-dala na rin ng libog ang dalaga.

Wala na ngang makakapigil pa sa tinyente, maliban na lamang kung mismong ang katipan ang tumutol.

Habang magkahugpong ang mga labi sa gitna pa rin ng maalab na halikan, iginawi ng tinyente ang kanang palad sa isa pang yaman ni Claire.

Walang bahid ng pagtutol mula sa dalaga, ay tuluyan nitong naisuot ang isa niyang kamay.

Sa sobrang lambot ng tela ng suot na shorts ni Claire, ay walang kahirap-hirap na natunton ni Edwin ang kaselanan ng sinisinta. Natatabingan man ito ng isa pang piraso ng tela, ay natiyak niyang basam- basa na ito dulot ng pagnanasa na lumukob sa kaniig.

Wala pa ring bahid ng pagtutol mula kay Claire, bagkus bahagya pa nitong pinaghiwalay nang kaunti ang mga hita upang mas malayang magawa ng nobyo ang naisin nito.

Isinuot ni Edwin ang kamay sa loob ng panty ng katipan at doon niya natiyak kung gaano na kadulas at kabasa ang pagkababae ni Claire, dala ng bukal ng mga nektar nito.

Dito’y isang mabilisang haltak paibaba ang ginawa ni Edwin, at sabayan niyang nahubad ang dalawang natitirang saplot ni Claire.

Makaraa’y, katahimikan ang saglit na namagitan sa magkasintahan.

Dahil bukas ang ilaw, ay lantad na lantad na ngayon ang kahubdan ni Claire sa harapan ng pinuno.

“Mahal, ang ganda mo, kasama ang masusuyong haplos ng tinyente sa mukha ng katipan.

Nang idako ni Edwin ang mga mata sa pagkababae ni Claire, ay agad itong tinakpan ng mga kamay ng dalaga.

“Bakit? Gusto kong makita”, si Edwin, tila pagsusumamo nito.

“Ayaw, tila paslit namang tugon ng talaga, “Huwag Edwin”, patuloy ni Claire.

Bahagya mang kumunot ang mga noo ng pinuno, subalit di naman niya pwedeng ipilit ang gusto kung ayaw ito ng kapareha.

Inakala ni Edwin na hindi pa handa si Claire para sa bagay na iyon. At wala naman siyang magagawa.

Hanggang sa…

“Edwin, basa naman na eh, ayaw mo pa bang ituloy?”

Sa narinig ay mistulang na triple ang bumalik na init ni Edwin.

“Sigurado ka? gusto mo?” ,pagtitiyak ni Edwin sa nobya.

Tumango lamang si Claire.

Walang sinayang na segundo si Edwin. Hinubad nito ang shorts at briefs, at pumuwesto na ang tinyente sa pagitan ng mga hita ng sinisinta.

Hindi naman maiwasang makita ni Claire ang pagkalalaki ng katipan. Hindi mawari kung natatakot ito o nahihiya sa nasaksihang kahindigan ng nobyo.

Nang maibaba ang katawan, muli’y isang haplos at halik sa noo ang iginawd ng pinuno kay Claire.

Hawak ang katigasan, ay makailang beses muna nitong ihinagod sa bukana ni Claire, at nang matiyak na handa na ang kapareha, ay dahan-dahan na itong umulos.

Dama ni Edwin ang kasikipan ni Claire,

‘”putangina ang sikip naman yata.”

Sa pag-aakalang naipit lamang ito at hindi nasentro sa pwerta ng kaniig, ay bahagya nitong diniinan ang pag-ulos.

Ramdam niya talaga ang kasikipan ng sinisinta sa pagpasok ng ulo ng kanyang kaselanan, subalit, hindi ito matuloy-tuloy, hanggang sa maramdaman niya ang tila ba balakid, nakabara, humaharang sa paglusong ng kanyang pagkalalaki.

Dito inangat ni Edwin ang paningin, upang tiyakin ang isang bagay sa nobya.

---

Join our new website to chat and read more updated stories at www.libog-stories.com

---

Ang mga mata ni Edwin ay sinalubong ng mga basa na palang mga mata ng kasintahan.

Nakangiti si Claire pero batid niyang umiiyak ito, patunay ang mga bahid ng daloy ng luha sa mga pisngi ng dalaga.

“Claire? Bi,… Birhen ka? pagkukumpirma ni Edwin.

“Okay lang Edwin, Okay lang ako, ipasok mo na, okey?” lumuluhang usal ng sinisinta.

Likha ni elmergomopas
All Rights Reserved