Read SUGO: Reborn (Kabanata VII)

Written by celester

Title: SUGO: Reborn

Author: Celester

Genre: Fantasy, Horror, Adventure, Drama, Erotic, Romance

AUTHOR’S NOTE

“Ang sumusunod na kuwento ay isang gawa ng kathang-isip at hindi nilayon na kunin bilang isang pagmumuni-muni ng mga pangyayari sa totoong buhay o mga indibidwal. Ang anumang pagkakahawig sa mga tunay na tao, buhay o patay, o aktwal na mga pangyayari ay nagkataon lamang. Ang imahinasyon at lisensya ng may-akda ay ginamit sa paglikha ng kuwentong ito.”

KABANATA VII: A MAN FROM NOWHERE

NARRATOR’S POV

“Ang tatsulok ng kapalaran ay gumawa na ng hakbang, at ngayon ay nakapagpasya na. Alam kong may mahalagang papel na gagampanan ang matandang bulag na ito sa mga pangyayari, at tila may tunay na tulong na natatanggap sa mga Bolignok. Ito ay isang magandang palatandaan para sa kanilang misyon. Ang Matandang Bulag ang nagligtas nila Diego at sa Pamilyang Garcia ay mayroong isang bagay na napakalaking halaga sa dulo… isang bagay na hindi inaasahan.

Ginoong Lando, nakikita ko ang iyong malagim na kapalaran sa aking harap, ngunit may tiwala ako na ang lahat ay magiging katulad ng aking inaasam.”

Ating balikan ang pangyayaring kung saan iniligtas nang Matandang Bulag sina Diego at pamilyang Garcia sa kamay nang mga bodyguard nang stepmother ni Diego.

“Sino ‘yun? Mga kasama, baba nga kayo kung sino ‘yung lalakeng papalapit sa atin,” utos ng bodyguard sa kanilang kasamahan.

“Sige, boss!” sabi nila. Bumaba rin sila para harapin ang lalakeng humaharang sa kanilang daan. Nang malapit na ito sa kanila, napansin ni Layla na ang lalakeng may hawak na patpat ay ang matandang bulag na kasabay niya kanina.

“Magandang Gabi po sa inyo. Sino ho kay—” Hindi natapos ang salita ng bodyguard dahil biglang hinampas ng matandang bulag ang patpat sa ulo ng bodyguard, kaya’t ito ay nawalan ng malay. Nagulat si Layla sa kanyang nasaksihan dahil ang nakasabay niyang bulag kanina ay hindi ordinaryo.

“Puta!” Napamura nalang ang bodyguard habang agad na bumunot ng baril pagkatapos ay bumaba siya at kasama rin ang kanyang kasamahan. Bumaba silang lahat, ngunit nagulat sila dahil bigla itong nawala sa harap nila nang parang bula.

“Putang ina! Sinong impaktong ‘yun?! Hanapin niyo!” Utos niya sa kanilang kasama habang nababasa na sila sa ulan.

“Boss! Mala-demonyong pala itong tao na ito.” Sabi nung kasama niya habang natakot.

Isa-isa silang humihiwalay sa paghahanap, ngunit biglang sumulpot sa kanila ang matandang bulag na naka Fencing Fighting Stance at hawak ang patpat na naging isang Fencing. Bigla itong nagsalita sa kanila.

“That will be your ruin,” sabi niya sa kanila sa wikang Ingles.

“Puta! Sino kang impakto ka!” Sabi niya pagkatapos pinaputukan nila ito ng baril.

“Bang! Bang! Bang! Bang!” Putok ng mga baril nila. Nang tumigil sila sa pagpapaputok ng baril, mas lalo silang nagulat sa nasaksihan nila, pati na si Layla.

Ang kaharap nilang naka Fencing Style na bulag ay isang malikhaing paglilinlang lamang o ilusyon. Pagkatapos nito, pinag-isang-isang ng matandang bulag ang mga bodyguard, saksakin ang bawat katawan na kasingbilis ng kidlat. Naitumba niya ang lahat maliban sa boss ng mga bodyguard. Nabitiwan ng boss ang baril dahil sa takot na nararanasan niya.

“Parang awa niyo po, huwag niyo akong patayin!” Pagmamakaawa niya habang lumuhod sa harap ng matandang bulag.

Itinuon nang Matandang Bulag ang dulo nang kanyang Fencing sa chin nang bodyguard. Pagkatapos ay inangat niya ito upang humarap sa kanya.

“Any last words?” sabi ng matandang bulag.

“Please! Please! Spare me. Ple—” Hindi na natapos ang pagsasalita ng nagmamakaawang bodyguard sa matandang bulag dahil sinaksak siya nito nang diretso sa leeg. Pagkatapos, binunot niya ang Fencing mula sa pagkakasaksak at pinahid niya ang dugo gamit ang panyo niya upang linisin. Pagkatapos ay ibinalik niya ang Fencing sa mahabang takip upang maging patpat niya.

Mas lalong nagulat at namangha si Layla sa nasaksihan niya dahil ang patpat na ginamit nang Matandang Bulag ay isa palang espada, ang Fencing.

Pinuntahan nang Matandang Bulag sa loob nang van upang iligtas sina Layla, Diego, Aling Marites at si Tatay Berting. Tinanggal niya ang mga tali at takip sa bibig nila.

“Okay lang ba kayo, binibini?” Sabi niya habang pinaisa-isa niyang tinanggal ang mga tali at tape.

“Opo, maraming salamat po dahil iniligtas niyo kami manong.” Sabi ni Layla sa kanya. Nakangiti naman yung matandang bulag sa kanya kahit hindi siya nakikita nito.

“Hindi ka ordinaryong tao manong. Sino po ba kayo? Bakit mo kami iniligtas?” Tanong ni Layla sa matandang bulag.

“Pahintulutan na lang natin na sagutin ang tanong na iyan mamaya, binibini. Ilayo muna natin ang ating sarili sa lugar na ito upang hindi tayo makita ng iba,” ang sabi ng matandang bulag sa kanya. Hindi rin sumagot si Layla kaya sumunod na lang siya sa sinabi ng Matandang Bulag.

Ginising na rin ng Matandang Bulag ang nawalan ng malay sina Diego at ang mga magulang ni Layla dahil sa ginawa ng mga bodyguard ng stepmother ni Diego.

“Haa!” reaksyon ni Diego habang hingal na hingal siya.

“Layla? Anak! Huhuhu! Okay ka lang ba?” pati na rin ang mga magulang ni Layla na sina Tatay Berting at Aling Marites habang mahigpit na niyayakap nila si Layla.

“Okay lang ako Nay, Tay,” sabi ni Layla sa kanila.

“Nay, iniligtas tayo ni manong,” dagdag pa niya. Pagkatapos ay lumingon sina Tatay Berting at Aling Marites sa matandang bulag at nagpasalamat sila sa ginawang kabutihan ng Matandang Bulag.

“Maraming salamat sa inyo, Ginoo. Maraming salamat,” pasalamat nila.

“Ako rin, manong, maraming-maraming salamat sa inyo. Utang namin ang buhay namin dahil sa ginawa ninyong kabutihan,” sabi rin ni Diego.

Nakangiti naman ang matandang bulag sa kanila.

“Walang anuman sa inyo. Ngunit dapat na tayong umalis dito sa madaling panahon,” sabi ng Matandang Bulag sa kanila.

Agad na sumunod sina Layla, Diego, Tatay Berting, at Aling Marites sa sinabi ng Matandang Bulag. Naglakad sila nang mabilis, patungo sa masukal na kagubatan kung saan nandoon ang resthouse nang Matandang Bulag.

NARRATOR’S POV

“May isang mapayapang kahulugan sa resthouse na nababalutan nang willow o mga palumpong mula sa mga puno sa gitna ng kagubatan. Ito ay isang malaking bilog na istruktura na gawa sa kahoy at ginawa ng isang bulag. Siya mismo ang nagbuo ng istrukturang ito gamit ang simpleng mga kasangkapan at matatag na determinasyon. Ang mga pader ng resthouse ay napalaman ng mga simbolo at mga salitang dinisenyo rin ng matandang bulag. Ang mga simbolo ay naglalarawan ng mga hayop at halaman, ang apat na direksyon, at ang siklo ng buhay. Gayunpaman, ang mga salitang ito ay nagmula sa kalooban ng matandang bulag. Ito ang mga kuwento ng kanyang mga pagsubok, tagumpay, at mga naabot na mga gawain.

Sa isang bahagi ng resthouse, mayroong isang maliit na hardin na puno ng mga halamang gamot at mga halaman. Mahilig sa pagtatanim ang matandang bulag, at inuukol niya ang maraming oras sa pag-aalaga ng mga halaman — isang patuloy na paalala ng kanyang layunin. Sa loob ng resthouse, nilikha ng lalaki ang isang kaaya-ayang espasyo. May maayos na kama na nakahimlay nang maayos sa isang sulok, may kulay na mga tapete na inilatag sa sahig, at isang simpleng lugar para sa pagluluto kung saan maaaring maghanda ng simpleng pagkain. Sa bawat sulok ay mayroong mga munting bagay at dekorasyon — mga paalala ng mga masasayang sandali at kalokohan.

Kahit na simple lamang ang resthouse, ito ay nakakapag-anyaya at nagbibigay-init, na nagpaparamdam sa sinumang pumasok na tulad na nasa sariling tahanan. Ito ay isang lihim na lugar, isang paraan ng pagtakas mula sa araw-araw na kaguluhan at ingay, at isang paalala ng tapang at lakas ng loob ng lalaki.”

Balik sa kanila

Naabutan na sila nang umaga nang makarating na sila sa bahay nang matandang Bulag sa gitna nang kagubatan. “We are here,” ang sabi ng matandang bulag sa kanila. Namangha sina Diego, Layla, at ang mga magulang ni Layla na sina Aling Marites at Tatay Berting sa nakikita nilang bahay ng matandang bulag.

“Ang ganda, Layla, parang nasa pelikula ako tulad ng The Hobbit,” sabi ni Diego sa kanyang reaksiyon.

“Oo nga, Diego,” tugon ni Layla sa kanya.

“Napakasimple ngunit napakaganda ng bahay na ito,” reaksiyon naman ni Aling Marites.

“Oo nga, Marites,” sagot ni Tatay Berting, ang kanyang asawa.

Sa harap nila, kinuha ng Matandang Bulag ang isang bagay mula sa tabi ng pinto at saka kumuha ng susi upang buksan ito. Binuksan ng matandang bulag ang pinto at ipinapasok muna sina Diego, Layla, Tatay Berting, at Aling Marites. Sa huli, pumasok ang Matandang Bulag sa kanyang resthouse at bumati sa kanila, “Ladies and Gentlemen, malugod kong inaanyayahan kayo sa aking tahanan.” Pagkatapos ay isinara niya ang pinto.

Nasa loob na sila, nagkasama-sama silang Diego at mag-anak na sina Layla at mga magulang niya kasama ang Matandang Bulag. Ang mga mata ng matandang bulag ay hindi man nakakakita, ngunit ang kanyang mga salita at kilos ay nagpapahiwatig ng malalim na katalinuhan at kapangyarihan.

“Nararapat na ipagsanggalang natin ang inyong buhay mula sa mga masasamang kamay,” sabi ng Matandang Bulag.

Ngunit hindi pa rin maintindihan nila kung bakit sila ang nailigtas ng Matandang Bulag upang tulungan. “Manong, bakit kami? Ano ang mayroon sa amin na nagtutulak sa inyo na iligtas kami?” tanong niya.

Join our new website to chat and read more updated stories at www.libog-stories.com

Pagkatapos ng ilang sandali ng katahimikan, sinagot siya ng Matandang Bulag nang may seryosong tono sa kanyang salita, “dahil patuloy akong minulto ng bangungot na hindi ko maalala, lagi kong naririnig ang mga bulong ng mga taong gustong tumulong sa akin. Hindi ko alam kung bakit. Hindi ako makatulog nang maayos dahil sa bangungot na ito. Bukod pa roon, hindi ko rin maalala kung sino ako at ano ang nangyari sa akin mula noong may nakakita sa akin sa dalampasigan.” Sinabi niya habang nakikinig sina Diego, Layla, Aling Marites, at Tatay Berting.

Nagulat at nahiwagaan ang mga ito sa mga sinasabi ng matandang bulag. Patuloy siya sa pagpapaliwanag, “Sa aking mga panaginip, nalulunod ako sa kalituhan, nakatayo ako, nakatingala sa mga boses ng mga tao na nagbubulungan. Naririnig ko ang mga sigaw na parang nasa gitna ng trahedya. Ang mga tao’y humihingi ng tulong sa akin at may mga taong… Ahh! I can’t remember” sabi niya habang humampas sa pamamagitan nang kanyang kamao sa lamesa, naguguluhan sa mga pangyayari sa kanyang panaginip na hindi niya maunawaan.

“Paumanhin po, manong, ngunit hindi ko po lubos na nauunawaan ang inyong paliwanag. Iniligtas niyo po kami mula sa panganib, ngunit ang nais po naming malaman ay kung bakit niyo kami iniligtas at kung paano niyo nalalaman na kami ay nasa itim na van dahil sa pang-aagaw ng mga bodyguard ng stepmother ni Diego?” muling nagtanong si Layla sa Matandang Bulag dahil hindi niya maunawaan ang mga nangyayari.

“Dahil mayroong isang bagay na nakalimutan ko noong nakasama kita papunta sa palengke kahapon, binibini,” tugon ng Matandang Bulag kay Layla. Sa gayon, naalala niya ang nawawalang panyo at payong na naiwan mula sa matandang bulag. “Naku, pasensya na po, manong, ngunit nangyari na pong nasunog ang mga ito sa sunog na idinulot ng mga bodyguard,” sabi ni Layla at humingi ng paumanhin sa Matandang Bulag.

“Walang problema ‘yon, binibini. Marahil ay sinadya ng Maykapal na makalimutan ko ang mga ito upang maisalba kayo. Ngunit bago ko kayo iligtas, narinig ko ang iyong tinig habang ako’y natutulog. Humingi ka ng tulong sa akin,” paliwanag ng Matandang Bulag sa kanya. Labis na ikinatuwa ni Layla ang sagot mula sa Matandang Bulag.

“Maraming-maraming salamat po sa inyo, Manong,” pasasalamat ni Layla sa Matandang Bulag.

“Kami rin po, maraming salamat ulit,” sabay-sabay na sabi nina Diego at ng mga magulang ni Layla.

“Mawalang galang napo sa inyo, Manong. Maaari mo bang malaman namin kung ano ang pangalan ninyo?” tanong ni Tatay Berting sa Matandang Bulag. Lumingon sa kanya ang Matandang bulag pero bigla ito nalungkot ang mukha nang Matandang Bulag.

Sabi niya, “Pasensya napo pero hindi ko masasagot kung ano ang pangalan ko. Sa maniwala po kayo o sa hindi ay hinahanap ko parin ang sarili ko dito sa mundo.” Sagot nang matanda kay Tatay Berting.

“Kung gano’n, may sinabi ka kanina na nakita ka sa dalampasigan, tama po ba?” sagot ni Diego sa Matandang Bulag. Tumango ang matanda sa kanya.

“Sino ba ang nakakita sa inyo sa dalampasigan, Manong?” tanong naman ni Aling Marites sa matandang bulag.

“Ang mga mangingisda ang nakakita sa akin, Ginang,” sagot ng Matandang Bulag sa kanya. Nagulat sila sa sagot ng matanda.

“Bakit may nangyari po nang hindi maganda sa inyo, Manong?” tanong ni Layla sa kanya.

“Natagpuan nila ako nang walang malay, habang ako’y duguan, lalo na ang aking mata,” sagot ng Matandang Bulag sa kanila. Mas lalo silang nagulat sa sinapit ng Matandang Bulag.

“Ano?! Pe… pero paano?” tanong ni Diego habang nagulat at nauutal dahil sa reaksyon niya sa matandang bulag.

“Yan ang hindi ko maalala, Ginoo. Dahil nawala ang aking alaala,” sagot niya sa kanila.

“May amnesia ka, Manong,” sabi ni Diego sa matandang bulag, at nakangiti ito sa kanya. Tumayo bigla ang matandang bulag sa kanila, pagkatapos ay nagsalita ito.

“Bueno, hanggang dito nalang muna ang ating usapan dahil gusto ko munang magpahinga. May mga kuwarto diyan, pwede kayo pumili kung ano ang gusto ninyo,” sabi nang mahinahon sa kanila.

“Sige po, Manong. Maraming salamat,” sabay-sabay nilang sabi at natuwa sa sinabi nang Matandang Bulag na tumulong sa kanila.

Pagkalipas ng ilang minuto, nakarating na sila sa mga napiling kuwarto. Simple lang ang disenyo ng mga silid na katulad ng karaniwang makikita sa mga beach resort. Malinis at maaliwalas ang mga ito. May mga kama, kumot, at unan na kulay puti na tila hindi pa nagagamit. May mga maliit na bintana na nagbibigay ng sapat na liwanag mula sa labas. Ang mga kurtina ay manipis at humahabi ng mga sinag ng araw na naglalaro sa loob ng silid. Ang mga kama ay mahahaba at malambot, handa na upang magbigay ng kaginhawahan at pahinga sa mga pagod na katawan. Ang mga kumot na puti ay mabango at malinis, naghihintay na salubungin ang mga natutulog na bisita. Napapaligiran ng katahimikan ang bawat kuwarto, na nagbibigay ng kalma at kapayapaan. Ang mga dingding ay may mga simpleng dekorasyon na nagbibigay ng tamang halaga ng mga pampalubag-loob at kalasag mula sa labas na mundo.

“Ang gaan ng pakiramdam ko dito sa kuwartong pinili ko, kahit na simple lang.” reaksyon ni Diego habang nasa loob ng kuwarto na napili niya. Isinara niya ang pinto at naglakad patungo sa kama. Humiga siya roon at tumingala sa kisame. Patuloy pa rin niyang iniisip ang Matandang Bulag na nagtulong sa kanila. Ang misteryo ng pagkatao ng Matandang Bulag ay nananatili sa kanyang isipan.

Habang nasa loob ng kuwarto, naglalakbay ang isipan ni Diego sa mga pangyayari at mga natuklasan nila sa matandang bulag. Nagpapasalamat siya sa tulong na ibinigay ng matanda at sa kakaibang lakas at tapang nito sa kabila ng kanyang kapansanan. Tumatak sa kanyang isip ang mga salita ng matandang bulag tungkol sa bangungot, ang mga bulong ng mga taong gustong tumulong sa kanya, at ang kahalagahan ng kanyang pagkakamulat sa dalampasigan. Hindi niya malaman kung ano ang nagdulot ng amnesia sa matanda, ngunit napagtanto niya na may malalim at espesyal na kahulugan ang lahat ng ito.

Sa kabilang banda, naghihintay ng kaunting pahinga si Layla sa kanyang sariling kuwarto. Inilatag niya ang kanyang mga gamit at naglukot sa kama, nagpapahiwatig ng kahandaan para sa sapat na pahinga. Ngunit ang kanyang isipan ay puno ng katanungan tungkol sa matandang bulag at ang misteryo na bumalot sa kanyang pagkatao.

“Manong, sino ka ba talaga?” tanong niya habang nakahiga sa kama.

Sa isang kwarto malapit sa kanila, nararamdaman naman ang mga magulang ni Layla na sina Tatay Berting at Aling Marites ang kaluwagan at katahimikan na naghatid sa kanila ng kapayapaan at kasiyahan. Nagtatalo sila sa pagpili kung saan sila uupo at nagtawanan nang bahagya, nagpapakita ng pag-aasam na bumuo ng mga masayang alaala sa kanilang pagbisita sa resthouse ng matandang bulag.

Kay Matandang Bulag

Nasa loob ng kanyang espasyo ang Matandang Bulag, kasama ang kanyang malawak na kuwarto. Nakatayo siya malapit sa pintuan, at isinara niya ito bago itabi ang kanyang sandata, ang espada niyang ginagamit sa Fencing, sa tabi. Isinabit niya ang kanyang round hat sa pader at tinanggal niya ang kanyang trench coat at polo shirt. Malinaw na makikita ang kanyang katawan na may mga abs, mga galos, at mga peklat sa kanyang balat. Matapos tanggalin ang kanyang mga kasuotan, lumapit ang Matandang Bulag sa isang malapad na salamin na nakaharap sa kanya kahit hindi niya makikita ang sarili niya. Tahimik siyang tumingin sa kanyang sarili, nagmamasid sa bawat marka at bakas ng kanyang mga karanasan. Nakita niya ang mga alaala ng mga laban at pagsubok na kanyang pinagdaanan.

Nang maramdaman niya ang malamig na simoy ng hangin na pumapasok sa kwarto, naglakad siya patungo sa malaking bintana. Nagbukas siya ng bahagya ang mga guhit na nakakabit sa bintana, nagpapahintulot ng maliwanag na liwanag mula sa labas. Sa ibabaw ng malapad na windowsill, nakatayo siya, nagmamasid sa malawak at nagagandahang mga puno sa tanawin ng kalikasan.

“Hmmm…” maikling sabi niya habang nakaharap sa bintana.

“Who Am I?” dagdag pa niya.

Pero nagpasalamat siya sa buong kalikasan at sa mga salaysay ng kanyang mga labi na nais ibahagi sa mga naliligaw. Hindi man siya buo sa mga alaala at karanasan, patuloy niyang hahanapin ang kanyang kahulugan at patutunguhan.

Muli niyang binalik ang alaala kung saang natagpuan siya nang mangingisda

Kaninang umaga, sa dalampasigan ng isla ng Burias sa lalawigan ng Masbate, may mga grupo ng mangingisda na nag-aalok ng kanilang mga ilaw upang maglayag sa karagatan at manghuli ng isda. Isa sa mga mangingisda ang napansin ang isang taong nakahandusay malapit sa alon, tila walang malay at sadyang duguan ang kanyang anyo, lalo na ang kanyang mga mata. Tumutulo ang dugo mula sa mga mata ng matanda.

Agad na nagmadali ang grupo ng mga mangingisda papunta sa taong nakahandusay sa buhangin. Dahan-dahan nilang inangat ang matanda at dinala sa kanilang bangka. Nababalutan ng kaba at pangamba ang mga mukha nila habang pinagmamasdan ang malubhang kalagayan ng taong ito.

“Ano kaya ang nangyari sa kanya? Bakit siya duguan at nakahandusay sa dalampasigan?” bulong ng isa sa mga mangingisda.

Agad na ipinahayag ng grupo ang kanilang malasakit at pag-alala sa matandang lalaki. Nagsimula silang magplano kung paano nila ito mabibigyan ng agarang tulong. Nang sumakay na sila sa bangka, agad na pinagsabihan ang iba pang mangingisda na ibalita ang pangyayari at humingi ng tulong mula sa kahaliling barangay. Sa mabilis na pagkilos ng grupo, naabot nila ang kalapit na barangay sa loob ng maikling panahon. Dinala nila ang matandang lalaki sa pinakamalapit na klinika para mabigyan ng agarang lunas ang kanyang mga sugat at masuri ang kalagayan ng kanyang paningin.

Sa pagdating sa klinika, sinuri ng babaeng doktor ang mga sugat ng matanda at ipinatong sa kanya ang nararapat na pangangalaga. Habang pinag-aaralan ang kanyang mga mata, naghatid ang mga mangingisda ng impormasyon sa babaeng doktor patungkol sa napansing pangyayari sa dalampasigan.

“Ano nangyari sa kanya?” tanong nang babaeng doktor sa mga manginigisda.

“Nakita po namin siya sa dalampasigan na duguan at nakahandusay. Hindi namin po alam kung ano ang nangyari sa kanya. Akala namin patay na siya pero buhay pala at walang malay,” salaysay ng isang mangingisda sa babaeng doktor.

“Okay, ako na po ang bahala dito. Maraming salamat sa inyo,” sabi ng babaeng doktor sa kanila.

“Maraming salamat po, dok. Maaari na po kami umalis,” tugon ng isang mangingisda.

“Sige.” sagot nang babaeng doktor.

Nang umalis ang mga mangingisda, natira na lang ang babaeng doktor at ang natagpuang matandang duguan sa dalampasigan. Binantayan ng babaeng doktor ang matanda at siniguradong malayo ito sa panganib. Dahan-dahan niyang nilinis ang sugat sa mata ng matanda at binigyan ito ng unang tulong. Habang ginagawa ang mga ito, nag-aalala ang babaeng doktor sa kondisyon ng matanda at nagtataka kung ano ang nangyari sa kanya.

Sa mga oras na lumipas, unti-unti nang bumubuti ang kalagayan ng matanda. Nang magising ito, tila naguluhan.

“Nasaan ako? Bakit ako nandito? Bakit wala akong makita?” tanong niya habang wala siyang makita at naguluhan.

“Nandito ka sa aking klinika, ginoo.” sagot nang babaeng doktor sa kanya.

“Bakit wala akong makita? Ano ang nangyari sa akin? Aray!” tanong niya habang gumagalaw at biglang naramdaman ang sakit sa katawan.

“Paumanhin, ngunit kailangan kong masuri kayo ng maayos. Nakalulungkot, ngunit kahit hindi niyo ako patawarin, nasugatan nang malubha ang inyong mga mata at hindi na ito maaaring gumaling.” sagot ng babaeng doktor sa kanya.

“Ano?! Huwag mong sabihin sa akin iyan!” tugon ng matandang bulag.

“Nakakapagpatawad po kayo, ngunit iyan na lang ang katotohanan na maipapahayag ko.” sagot ng babaeng doktor.

“Hindi! Huhuhu!” labis nalungkot at nagluksa ang matandang lalaki sa sinapit niya. Hinayaan nalang nang doktor ang ilabas nang matandang lalaki ang nararamdaman niya.

“Naiintindihan ko po ang inyong lungkot. Hayaan niyo na lamang pong ilabas ang inyong nararamdaman,” sabi ng babaeng doktor habang pinapayagan ang matandang lalaki na magluksa.

Tinanong ng doktor ang matandang lalaki kung saan siya galing at kung may maalala ba siya sa mga nangyari sa kanya.

“Taga saan po kayo manong?” tanong nang babaeng doktor sa matanda. Ngunit wala pa rin itong malinaw na sagot.

“Huwag po kayong mag-alala, maaalala rin ninyo ang lahat. Ako po ay nandito para tulungan kayo,” sabi ng babaeng doktor nang may pag-asa sa boses.

“Sa katunayan, ako po ay si Roxanne Diaz, isang doktor dito sa bayan ng Masbate,” sabi ni Roxanne habang nagpapakilala sa matandang bulag.

Si Roxanne Diaz ay isang magandang babae na may edad na 30 taon. May morena siyang kulay ng balat at mahabang buhok na may pagka-curly. Ang kanyang pangangatawan ay may magandang hugis at angka na parang mala-Coca-Cola.

Kahit na nagpakilala na si Roxanne sa matandang lalaki na pasyente niya, nanatiling malungkot pa rin ang matanda. Matapos ang ilang oras, nakatulog na siya.

“Hay… patawarin niyo po ako, manong,” sabi ni Roxanne habang tinitingnan niya ang matandang nagpapahinga sa kama sa loob ng kanyang klinika.

Sa mga susunod na araw, patuloy na binabantayan at inaalagaan ni Roxanne ang matandang lalaki. Ginamit niya ang lahat ng kaalaman at kakayahan upang matulungan itong bumalik sa normal na kalagayan. Sa tuwing mayroong pagkakataon, sinasabi ni Roxanne sa matandang bulag ang mga naging tagapagtanggol nito, ang mga mangingisda na nagligtas sa kanya at nagdala sa kanya sa kanyang pangangalaga.

Join our new website to chat and read more updated stories at www.libog-stories.com

“Ganun po ba, ano po pangalan ninyo doktora? Pasensya na sa nagdaang araw lubos ko kasi inaalala ang aking sarili.” sabi nang matandang bulag kay Roxanne.

“Oo, maong. Buti nalang ay dinala ka nila dito kung hindi baka namatay kana sa pagkaubos nang dugo. ” sagot ni Roxanne sa matanda.

“Roxanne po, Roxanne Diaz ang pangalan ko, manong,” dagdag pa ni Roxanne sa sagot para sa matandang bulag.

“Ah, Roxanne Diaz pala ang pangalan mo. Pasensya na kung hindi ko natandaan. Maraming salamat sa iyo at sa mga taong nagdala sa akin dito. Malaking tulong ang ginawa ninyo para sa akin,” sabi ng matandang bulag.

“Walang anuman, manong. Ito ang tungkulin ko bilang isang doktor, ang alagaan at tulungan ang mga pasyente ko. Kailangan lang nating gawin ang ating makakaya para sa inyong kalusugan,” sabi ni Roxanne nang may pagkamabait.

Tahimik na umupo ang matandang bulag, nagpapasalamat sa kalinga at tulong na ibinigay ni Roxanne. Sa pamamagitan ng maayos na pakikipag-usap at pag-aalaga, unti-unti niyang nararamdaman ang kahalagahan ng pagkakaroon ng tulong mula sa isang propesyonal na katulad ni Roxanne.

Tuloy ang pag-uusap ni Roxanne at ng matandang bulag habang ito ay nakasandal sa headboard ng kama sa loob ng klinika.

“Manong, ano po ang pangalan ninyo? Mayroon pa po ba kayong maalala?” tanong ni Roxanne kay Matandang Bulag.

“Hindi ko po talaga masagot ang tanong ninyo, Binibining Roxanne. Wala po akong maalala sa aking pangalan at pati na rin sa mga nangyari sa akin,” sagot ni Matandang Bulag.

“Kung ganun po, nagka amnesia ka manong base sa aking pagsusuri.” Sabi ni Roxanne sa matandang bulag. Nakangiti ito sa kanya pero nalungkot. Muli itong nagsabi sa kanya.

“Ang tanging alam ko lamang ay ang pagkakaroon ko ng mga tagpong malabo at pagkawala ng aking alaala,” dagdag pa ng matandang bulag.

“Naiintindihan ko po ang inyong nararamdaman, manong. Subalit huwag po kayong mawalan ng pag-asa. Maaaring magkaroon tayo ng mga hakbang upang makahanap ng mga sagot at mabigyan ng solusyon ang inyong sitwasyon. Ipagdarasal ko po na matulungan kayo at maibalik ang inyong alaala,” sabi ni Roxanne nang may pag-asa sa kanyang tinig.

Sa bawat araw na lumilipas, unti-unti nang gumagaling matandang lalaki maliban sa kanyang dalawang mata.

“Manong, tatanggalin ko na po ang nakabalot na bandage sa inyong mata,” pahayag ni Roxanne sa matandang lalaki.

“Sige po, Binibining Roxanne,” tugon ng matandang lalaki.

Sinimulan ni Roxanne nang dahan-dahan ang pagtanggal ng nakabalot na bandage sa mata ng matanda. Matapos niyang tanggalin ito, nakapikit ang dalawang mata ng matandang lalaki.

“Kumusta po ang inyong kalagayan, manong?” tanong muli ni Roxanne sa matanda.

“Mabuti naman po, Roxanne, pero ang aking mata…” sagot ng matanda na may halong lungkot.

“Nagpapakumbaba po ako, manong, wala na po akong magagawa,” sabi ni Roxanne na nagpapakumbaba rin.

“Okay lang po, binibini, kakayanin ko ito,” sagot ng matanda sa kanya. Biglang bumangon ang matanda mula sa kanyang kama at tumayo. Nangharap kay Roxanne ang matipunong katawan ng matandang lalaki. Kahit matanda na ito, hindi maikakaila ang lakas na taglay ng kanyang katawan, may mga peklat ito sa iba’t ibang bahagi ng katawan. Nakasuot lamang ng shorts ang matanda.

Nabigla at namangha si Roxanne sa taglay ng matandang bulag. “Ah, uh, manong, pakunti-kunti lang po. Bigla po kasi kayong tumayo, hehehe,” nangingiti ng nauutal si Roxanne habang namamangha sa matandang bulag.

Napangiti rin ang matandang lalaki sa reaksiyon ni Roxanne. Tahimik silang nagtitinginan ng ilang sandali hanggang sa muling magsalita si Roxanne.

“Manong, mayroon po akong ideya kung paano baka tayo makahanap ng mga impormasyon tungkol sa inyo. May isang doktor sa Maynila na espesyalista sa mga kaso tulad sa inyo. Baka pwede ko po kayo dalhin doon para mabigyan kayo ng tamang pagsusuri at pag-aaruga,” sabi ni Roxanne na puno ng pag-asa.

Nag-isip ang matandang lalaki ng ilang sandali. Sa kabila ng takot at kawalan ng mga alaala, naramdaman niya ang taimtim na hangarin na mahanap ang mga kasagutan sa kanyang kalagayan. Ngunit ay itinanggi niya ang alok ni Roxanne.

“Roxanne, maraming salamat sa iyong malasakit. Kahit hindi ko maalaala ang aking pangalan, nararamdaman ko ang iyong kabutihan. Ngunit hindi na kailangan dahil kaya ko na. Hindi ko alam kung bakit, pero nakakaramdam ako ng iyong presensya sa paligid. Nakakarinig rin ako ng mahihinang boses, tinig, o kahit ano pa,” sagot ng matandang lalaki na puno ng pasasalamat at pagtataka sa kanyang sarili. Nagtataka rin si Roxanne, kaya nagtanong siya.

“Manong, nararamdaman niyo ba talaga ako kahit nasa likod ako?” tanong niya.

“Oo, Binibining Roxanne, kahit anumang kilos mo, nararamdaman ko ito,” sagot ng matanda sa kanya. Nagulat at nagtaka si Roxanne sa sinabi ng matanda.

“Nakakamangha at nakakapagtaka, Manong. Ito ang unang pagkakataon na mayroon akong pasyente tulad mo,” sabi ni Roxanne na namangha sa matandang bulag.

Ilang buwang lumipas ay umalis na ang matandang bulag sa klinika ni Roxanne

Nagdaan ang ilang buwan at naka-alis na ang matandang bulag mula sa klinika ni Roxanne. Si Roxanne ay abala sa paggamot sa kanyang mga pasyente sa kanyang klinika.

Biglang may pumasok sa klinika ang lalakeng may suot na mamahaling alahas, naka-polo shirt ito na may summer attire, maong na pantalon at may dala itong baril nakasabit sa gilid niya. Tumingin ang ilang mga pasyente habang siya’y naglalakad patungo sa mesa ni Roxanne, na abala sa pag-nguya ng bubble gum.

“Hello lady, how are you?” bati niya sabay dinura ang nginungutya niyang bubble gum sa loob nang klinika ni Roxanne. Napabuntong hininga at nababastosan si Roxanne sa asal nang lalakeng kilala niya.

“Okay lang naman ako, pero sana huwag niyo akong abalahin dahil abala ako sa paggagamot sa aking mga pasyente, Noel,” sabi ni Roxanne habang nagkukunwaring hindi na nasiyahan sa mga sinabi ni Noel. Nakikita sa kanyang mukha ang pagkalungkot at pagkadismaya, lalo na sa presensya ni Noel.

“Kung gusto mo talaga, Noel, maaari kang maghanap ng ibang doktor. Hindi naman ako ang tanging opsyon mo,” dagdag niya, pinipilit na manatiling professional sa kabila ng yabang ni Noel. Nagpatuloy pa rin ang tawanan ng mga kasama ni Noel, na tila hindi nahihiyang ipakita ang kanilang kabastusan.

Si Noel, na mas kilala bilang “Greedy” Quizon, ay dumating bilang pasyente ni Roxanne ilang araw matapos ang pag-alis ng matandang bulag sa kanilang bayan. Nalulungkot si Roxanne dahil natuklasan niya ang hindi magandang asal ni Noel, kahit inaasahan niya na magiging mabait itong pasyente. Sobrang kayabangan at pagmamataas ang palaging ipinapakita ni Noel, na kung saan hindi ito nagpapakita ng respeto sa iba.

“Tinyo, bigyan niyo ako nang sigarilyo nababagot ako dito sa klinika.” tugon ni Noel sa kasama niyang si Tinyo.

“Masusunod po boss Noel.” sabi ni Tinyo habang kumuha ng sigarilyo sa kahon niya at ibinigay kay Noel. Kinuha ni Noel ang kanyang posporo sa bulsa pagkatapos ay sinindihan niya ang sigarilyo. Mas lalo naiinis si Roxanne sa ginagawa ni Noel dahil naninigarilyo siya sa loob ng kanyang klinika kaya nagalit siya. Napuno ng galit ang mukha ni Roxanne dahil sa hindi magandang pag-uugali ni Noel.

“Ang bastos niyo talaga Noel, dito pa sa loob nang aking klinika!” Galit na sabi ni Roxanne habang nilapitan niya si Noel pagkatapos ay kinuha niya ang sigarilyong sinindihan ni Noel at itinapon sa labas nang kanyang klinika. Hindi naman pumalag si Noel sa ginawa ni Roxanne. Inaasar nanaman niya si Roxanne.

“Sandali, sandali, Roxanne, sana huwag ganun, baka masira ang iyong magandang mukha, di ba kasama?” pang-aasar ni Noel kay Roxanne. Nagbuga pa siya ng usok sa harap nila.

“Hahaha!” tawanan ng mga kasama ni Noel.

“Alam mo, Roxanne, tayo ay bagay na bagay, pwede kitang tulungan sa trabaho kung sumama ka sa akin. Hehehe,” sabi ni Noel habang hinahawakan ang magandang mukha ni Roxanne, habang si Roxanne ay galit pa rin sa pang-aasar ni Noel sa kanya. Inalis ni Roxanne ang kamay ni Noel sa mukha niya.

“Kung para lang asarin ako ang dahilan kung bakit ka nandito, mas mabuti pang umalis kayo dahil sinisira ninyo ang aking araw!” Galit na sinabi ni Roxanne kay Noel.

Muling hinawakan ni Noel ang mukha ni Roxanne, at saka ito hinimas pababa patungo sa balikat. Bigla niyang sinunggaban at hinalikan sa labi si Roxanne. Dahil dito, malakas na sinampal ni Roxanne si Noel at sinipa ang kanyang bayag.

“Aray! Aahh!” sigaw ni Noel habang nakayuko dahil sa sakit na nararamdaman niya sa ginawang iyon ni Roxanne.

“Ang bastos mo! Iyan ang nararapat sa iyo! Umalis ka! Baka magsumbong pa ako sa pulis!” Galit na sabi ni Roxanne.

“Putang ina ka Roxanne!” agad tumayo mula sa pagkakayuko si Noel pagkatapos ay umaksyon ito nang suntok para kay Roxanne. Habang papalapit kay Roxanne ang kamao niya para suntukin si Roxanne pero bigla siyang napatigil dahil sinalo ito nang Matandang Bulag ang kamao niya. Nagulat si Roxanne dahil hindi niya napansin ang pagbabalik ang dating pasyente niyang Matandang Bulag.

“Manong?” Gulat na pagkasabi niya habang nakatuon parin siya sa matandang bulag.

“Nasaan ka ba ngayon, Roxanne? Hindi kita nakikita pero naririnig ko ang boses mo,” sabi ni Matandang Bulag na puno ng pag-aalala.

“Nandito ako, Manong,” sagot ni Roxanne na natatakot dahil sa sitwasyon.

Naramdaman ni Roxanne ang kamay ni Matandang Bulag na hawak ang kanyang braso, nagbibigay sa kanya ng seguridad sa gitna ng kaguluhan.

“Tumahimik ka, Noel,” sabi ni Matandang Bulag sa lalaking si Noel na nakaaligid sa galit at agresyon.

“Sino ka? Paano mo alam ang pangalan ko?” tanong ni Noel habang hawak pa rin ng Matandang Bulag ang kanyang kanang kamay. Nais sana niyang kumalas ang kanyang mga kasamahan, ngunit pinigilan niya sila.

“Huwag, mga kasama,” tugon ni Noel sa kanyang mga kasamahan.

“Talagang hindi ka natututo ng leksyon, no?” sabi ng Matandang Bulag, nagpapakita ng lakas sa kanyang tinig.

Napatahimik si Noel, nagulat sa presensya ng Matandang Bulag at sa kapangyarihan na kanyang nararamdaman.

“Huwag mong subukang saktan si Roxanne o sino man dito. Ako ang nagbabantay sa kanya,” sabi ng Matandang Bulag, determinadong ipahayag ang kanyang saloobin.

Sa wakas, ibinaba ni Noel ang kanyang kamay mula sa pagkakahawak ng Matandang Bulag, pagkatapos ng mga banta na ito.

“Babalikan ko kayo, lalo na ikaw, Roxanne,” sabi niya habang nagbabanta.

“Wala akong pakialam sa iyo, Noel. Ikaw ang nagiging abala dito,” giit ni Roxanne.

“Tandaan niyo iyan!” banat pa ni Noel sa kanila bago sila umalis sa klinika ni Roxanne.

Sa harap ng Matandang Bulag, humupa ang galit at takot ni Noel. Napahinga nang malalim si Roxanne, natutuwa sa kabutihan na ipinakita ng Matandang Bulag sa kanya.

Ang Matandang Bulag ay tumingin kay Roxanne, ngiti sa kanyang mga mata. “Huwag kang mag-alala, Roxanne. Huwag kang matakot sa kanila,” sabi niya nang may malasakit.

Naramdaman ni Roxanne ang init at pag-asa na dala ng sinabi ng Matandang Bulag. Ramdam niya ang lakas at kapangyarihan na bumabalot sa paligid nila.

“Maraming salamat, Manong,” sabi ni Roxanne na punong-puno ng pasasalamat.

“Maraming maraming salamat po sa inyo manong.” nagpasalamat narin ang mga pasyente at mga kasamang nurse ni Roxanne.

Nang maigpawan na ang tensyon, nagbalik sa kanilang mga gawain ang mga kasama ni Roxanne. Inanyayahan niya ang Matandang Bulag na maupo malapit sa kanyang mesa para makapag-usap sila. Napansin ni Roxanne na may hawak na patpat ang Matandang Bulag. Nakasuot ito ng bilog na sombrero na itim ang kulay, kasama ang isang itim na trench coat na may puting polo at itim na necktie. Ito ay ibang anyo ng Matandang Bulag na dati niyang kilala at inalagaan.

“Manong, kailan po kayo bumalik dito?” tanong ni Roxanne sa Matandang Bulag.

“Kanina lang po, Binibining Roxanne,” sagot ng Matandang Bulag kay Roxanne.

“Ano po ang dahilan ng inyong pagbabalik sa aming bayan, Manong?” muli niyang itinanong sa matandang bulag.

“Ang dahilan kung bakit ako nagbalik dito, Binibining Roxanne…” sabi ng matandang bulag habang humihinga nang malalim.

“Dahil nanaginip ako na naririnig ko ang inyong boses na humihiling ng tulong sa akin,” dagdag niya. Nahiwagaan si Roxanne sa mga sinasabi ng Matandang Bulag sa kanya.

“Naku, Manong, ano ba itong sinasabi niyo? Hinihiling ko ang tulong niyo sa pamamagitan ng inyong panaginip?” tanong ni Roxanne na nababahala at naguguluhan sa mga sinasabi ng Matandang Bulag.

“Oo, Binibini Roxanne. Totoo ang mga sinasabi ko,” sagot ng Matandang Bulag sa kanya.

“Pasensya na po, Manong, pero hindi po ako naniniwala sa ganitong mga bagay. Bilang isang doktor, siguro ang mga katulad namin na mga espesyalista ang makakatulong sa inyo, ngunit hindi para sa amin kundi sa mga paranormal experts,” paliwanag ni Roxanne habang humihingi ng paumanhin sa Matandang Bulag.

“Wala pong problema, Roxanne. Hindi ako pumunta dito upang humingi ng konsulta. Nagpunta ako upang malaman ang kalagayan mo,” sabi ng Matandang Bulag sa kanya na may ngiti sa labi.

“Ano po ba ang ibig ninyong sabihin, Manong? Gusto niyo lang po malaman kung kamusta ako?” tanong ni Roxanne na tila nag-aalinlangan sa sinabi ng Matandang Bulag.

“Tumpak po iyon, Binibining Roxanne. Ako po ay nagnanais lamang na malaman ang inyong kalagayan,” sagot ng Matandang Bulag na may ngiti sa kanyang labi.

Naguluhan si Roxanne sa pag-uusap na ito, ngunit nagpasya siyang sumunod sa kalooban ng matandang bulag at sagutin ang kanyang mga tanong.

“Mabuti naman po ako, Manong. Salamat sa inyong pag-alala,” sabi ni Roxanne na may kahalong pag-aasam na maunawaan ang tunay na motibo ng Matandang Bulag.

“Masaya ako at mabuti ang inyong kalagayan, Binibining Roxanne. Bueno, alis muna ako Binibining Roxanne, may pupuntahan lang ako sa simbahan” sabi ng Matandang Bulag sa kanya.

“Sige po manong, sana bumalik po kayo dito.” Sabi ni Roxanne habang nakangiti.

“Mauna na ako at mag-iingat ka Binibining Roxanne.” Sabi nang Matandang Bulag at umalis na ito sa klinika ni Roxanne.

Sa eksena ni Noel alyas “Greedy” Quizon

Sa isa pang dako ng bayan, may isang night club. Maraming tao ang nasa loob at nagpapatuloy sa pag-inom habang nakaupo sa mga mesa. Mayroong isang entablado sa dulo ng klube kung saan tatlong babae ang sumasayaw ng hubad. Naririnig ang mga lalaki na nagtatawanan at ang mga babae na naghihikhikan nang malakas. Nagkakasayahan sa pag-inom sina Alyas Greedy Noel kasama ang kanyang tatlong kasamahang alipores na sina Tado, Bobong, at Tinyo.

“Sabi mo pa, boss Noel! Totoo nga, napakaganda ng doktorang si Roxanne na napupusuan mo. Napakagaling mo talaga sa pagpili ng mga magagandang babae, boss! Hahahaha! Ang sarap tingnan at napakaseksi ng katawan niya! Di ba, mga kasama?” sabi ni Tado sa kanyang boss na si Noel.

“Tumpak ka d’yan, Tado!” sagot ni Noel habang tumatawa. “Napakaganda nga ni Roxanne at hindi lang yun, napakatalino pa. Talagang napakaswerteng lalaki ko. Sabi mo, mga kasama?”

Nagkibuan ang mga kasama habang pumapalakpak at pumipiyok sa tuwa. “Oo nga, boss Noel! Sobrang swerte mo talaga sa mga chicks na napupusuan mo. Hindi lang maganda, matalino pa!” sabi ni Bobong.

“Tsaka, boss, siguradong hindi lang maganda at sexy ang doktora, alam ko rin na mabait at napakasipag niya sa trabaho,” sabi naman ni Tinyo. “Ang ganda ng napusuan mong babae, boss!”

“Ngunit may isang problema,” sabi ni Noel habang nakasimangot bigla.

“Bakit, boss?” tanong ni Tinyo kay Noel.

“Si Matandang Bulag, para siyang nagmamalaki na anak niya si Roxanne. Nakakainis lang sa’kin. Gusto ko sana siyang sapakin, pero nandito si Roxanne,” sabi niya habang nag-shot pa siya ng isang bote ng alak at iniinom ito.

“Ano’ng plano natin, boss?” tanong ni Tado habang binubuksan niya ang isa pang bote ng alak para kay Noel.

“Tinyo, sabihan mo ang ibang kasama na maghanda tayo,” utos ni Noel kay Tinyo.

“Ano ang dapat nating ihanda para sa mga kasama, boss?” tanong ni Tinyo sa kanyang boss na si Noel.

“Ang planong ito ay dapat nating bihagin si Roxanne,” sabi niya na puno ng determinasyon.

“Hahaha! Mukhang sobrang excited na si bossing!” sabi ni Bobong sa kanyang boss.

“Pero bago ‘yan, mag-cheers muna tayo! Cheers!” sabay nilang nag-cheers at nag-inuman ng tig-isang bote ng alak.

Kay Roxanne Diaz

Nang gabi na, nasa klinika si Roxanne dahil sa kanyang abalang pag-aalaga sa kanyang mga pasyente kanina. Habang siya ay nagkukumpuni ng kanyang mga papeles sa kanyang mesa, may biglang kumatok sa pinto ng kanyang klinika.

“Tok! Tok! Tok!” tunog ng kinatok na pinto. Nagtaka si Roxanne dahil sa ganitong oras ay mayroon pa ring taong kumakatok sa kanilang klinika.

“Sarado na po kami, balik na lang po kayo bukas,” sabi niya.

“Tok! Tok! Tok!” tunog ng kinatok na pinto mula sa labas.

Matapos ang ilang beses na pagkatok, lumapit si Roxanne upang buksan ito. “Hay, sino kaya ito?” sabi niya.

Nang buksan ni Roxanne ang pinto ng entrance, biglang nagpakita sa kanya ang isang lalaking nakasuot ng ski mask. Agad niyang tinakpan ang kanyang mukha gamit ang isang panyo na may halong pampatulog, at pagkatapos ay nawalan siya ng malay. Binuhat siya ng mga tao na nagdukot sa kanya at pinasok sa isang itim na SUV. Pagkatapos nito, siya’y inilagay ni Noel sa likuran ng sasakyan nang walang kamalay-malay. Matapos nang mga sandali ay pumasok sa loob ang mga taong nagdukot kay Roxanne sa kani-kanilang kotse.

Matapos ang ilang oras, dinala si Roxanne sa isang abandonadong bodega ni Noel. Itinali ng mga tauhan ni Noel ang kanyang magkabilang kamay at pagkatapos ay binuhusan siya ng tubig. Dahil dito, siya’y muli na nagising.

“Sino kayo?! Pakawalan niyo ako!” sigaw ni Roxanne sa galit habang nagpupumiglas siya.

“Hello, Roxanne. Hehehe!” sabi ni Noel habang papalapit sa kanya.

Join our new website to chat and read more updated stories at www.libog-stories.com

“Noel? Hayop ka! Bakit mo ginagawa ito sa akin! Pakawalan mo ako, hayop ka!” sigaw niya sa galit habang lubos ang galit kay Noel.

“Hahahaha! Hindi ka na makakawala dito, Roxanne, dahil akin ka na!” sabi ni Noel habang biglang hinawakan ang dibdib ni Roxanne gamit ang dalawang kamay at hinihimas ito.

“Hayop ka, Noel! Bastos mo! Pakawalan mo ako dito! BASTOS!” sigaw ni Roxanne nang lalo pang magalit sa pang-aabuso ni Noel.

“Hahahaha! Masarap ba, Roxanne? Masarap ba ang ginagawa ko?” sabi ni Noel na may halong pagnanasa sa kanyang boses.

“Mamatay ka sana Noel! Mamatay ka sana!” sigaw ni Roxanne habang patuloy siyang hinihimas ni Noel sa kanyang dibdib.

“Shit ang sarap nang boobs mo Roxanne. Hubarin ko kaya ang uniform mo. Hehehe.” sabi ni Noel pagkatapos ay bigla niyang winaksi ang damit ni suot ni Roxanne at tumambad sa kanya ang naka bra na kulay puti na suot ni Roxanne. Mas lalong nangingibabaw ang pagka manyak ni Noel sa nakikita niya.

“Wow! Roxanne ang laki nila.” reaksyon ni Noel sa kanyang pambaboy ni Roxanne.

“Hahahaha! Ano boss tirahin na natin?” sabi nang mga kasama niya lalo na sina Tinyo at Bobong.

“Akin lang siya! Huwag kayo estorbo! Pwede ba lumabas muna kayo at ako na bahala dito. Labas!” sabi ni Noel habang sinigawan niya ang kanyang mga kasama.

“Ahhh.. eh… Sige po boss.” sabi nila at dali-dali silang lumabas sa kwarto. Pagkatapos ay isinara ni Noel ang pinto at ni lock niya ito.

“Ngayon, ay dalawa na tayo Roxanne. Hehehe! Papaligayahin kita.” sabik na sabik na si Noel.

“Huwag Noel. Huhuhu! Maaawa ka sa akin.” pagmamakaawa ni Roxanne habang umiiyak.

Hinubad narin ni Noel ang bra ni Roxanne pagkatapos ay tumambad sa kanya ang naglalawang suso ni Roxanne, kahit morena si Roxanne ay masarap parin tingnan ang mga suso niya. Lalong naglalaway si Noel sa nakikita niya. Matapos niyang hinubad ang bra ni Roxanne ay hindi na siya nag-aksaya nang oras. Dinakma na niya ang dalawang suso ni Roxanne pagkatapos ay hinihimas niya ito.

“Huhuhuh! Maaawa ka please Noel. Pakawalan mo ako. Gagawin ko lahat ang gusto basta pakawalan mo lang ako.” Lalong nagmamakaawa si Roxanne habang umiiyak.

“Hahaha! Mag-relax ka lang, Roxanne. Mas lalo kitang pasasayahin. Huwag kang umiyak. Hindi kita palalayain dahil hindi ako uto-uto.” sinabi ni Noel na walang habag sa kanyang ginawang kalapastanganan kay Roxanne.

Patuloy niyang hinihimas ang suso ni Roxanne habang nagpupumiglas at sumisigaw nang tulong si Roxanne. Matapos nang ilang sandali ay sinunggaban ni Noel ang kanang suso ni Roxanne. Lalong sumigaw sa galit at iyak ni Roxanne. “Tuulooonngg! Saklolo!” sigaw niya.

“Hmmmm! Sluurrppp!” habang si Noel ay sinipsip niya ang suso ni Roxanne, sa parehong oras ay hinimas rin niya ang kaliwang suso ni Roxanne. Rinig na rinig ito nang mga kasama ni Noel sa labas nang kanyang silid kung saan ay binababoy niya si Roxanne.

“Grabe si boss, naka score na kay Roxanne.” sabi ni Tinyo na may halong inggit.

“Hahaha! Relax kalang kasi pagkatapos niya ay tayo naman ang susunod.” sabi ni Bobong sa kanya.

“Hahaha! Kakapanabik na.” sabi naman yung ibang kasama.

“Noel, maawa na po kayo please… huhuhu” pagmamakaawa ni Roxanne kay Noel habang patuloy parin sa pagsipsip si Noel sa suso ni Roxanne. Pagkatapos nito ay tumigil si Noel at tumingin siya kay Roxanne. Nakangisi ito na may halong pagnanasa pagkatapos ay tumayo ito sa harap ni Roxanne.

“Hindi pa ako tapos Roxanne.” sabi niya at pumunta siya sa likod ni Roxanne. Biglang hinihimas ni Noel ang binti ni Roxanne kahit may suot pa itong uniporme. “Shit gusto ko nang makantot kita Roxanne.”

“Huwag po! Huwag! Huwag Noel, maawa ka please” sabi ni Roxanne habang nagpupumiglas ito. Nasa likod si Noel sa kanya at hinubad narin ni Noel ang pambabang suot ni Roxanne pagkatapos pati narin ang panty niya ay hinubad narin pababa.

Kitang-kita ni Noel ang pagkababae ni Roxanne. “Nooo! Please! Noel!” Pilit na pagpupumiglas ni Roxanne. Patuloy sa paghipo si Noel ang binti ni Roxanne. Naging marahas na ito at pilit kinakapkap ang pagkababae ni Roxanne. Habang patuloy na pagpupumiglas ni Roxanne ay mas lalo siyang napagod pagkatapos ay nahihilo na siya at wala nang lakas sa pangahas ni Noel. Napasandal si Roxanne sa dibdib ni Noel pagkatapos hinawakan ni Noel ang mga tuhod ni Roxanne sabay pinabuka ito.

Hinubad narin ni Noel ang kanyang mga suot pagkatapos ay hinawakan niya ang titi na kanina pang tumigas at nakatayo. Naramdaman ni Roxanne ang pag kapa ng ari Noel sa kanyang puwet niya.

“Huwag Noel! Please! Wag!” pagmamakaawa ni Roxanne sa kanyang sinapit sa pambababoy ni Noel. Hindi huminto si Noel sa paghihimas hanggang sa nakapa nito ang clitoris ni Roxanne.

“Shit Roxanne. Basang-basa kana.” sabi ni Noel habang kinakapa niya ang clitoris ni Roxanne.

“Huhuhuhu! Mamamatay ka sana Noel! Mamatay ka! Hindi kita mapapatawad! Hanggang sa aking kamatayan! Isusumpa ko yan!” sigaw ni Roxanne kahit wala na siyang lakas.

Samantala, sa labas nang abandonadong bodega ni Noel kung saan idinala nila si Roxanne

Ang dalawang kasama ni Noel ay nagyoyosi habang nagbabantay sa labas ng gusali.

“Nakakainis talaga ang boss natin. Dito pa niya tayo pinabantay sa labas habang siya ay nag-eenjoy sa ginawa niya,” sabi ng isa sa mga nagbabantay sa labas ng gusali na may halong inggit.

“Hay naku! Wala tayong magagawa. Binayaran naman tayo. Huwag ka nang magreklamo diyan,” sabi ng isa pa nilang kasama na nagbabantay.

“Yan ka na naman, sinesermonan mo na naman ako,” sagot ng kasama niya.

“Hay! Punta muna ako sa damuhan para umihi. Dyan ka lang ha. Babalik rin ako,” tugon ng kasama niya.

“Sige,” sagot ng isa.

Pumunta ang isa sa mga nagbabantay sa damuhan upang umihi. Habang umiihi, siya ay palingon-lingon sa paligid. Pagkatapos, napansin niya mula sa malayo na may isang lalaking papalapit sa kanya na nasa gitna ng dilim. Agad niyang sinigawan ito, “Hoy! Ano’ng ginagawa mo dito? Pulis ka ba?”

Hindi sumagot ang lalaking papalapit sa kanya, kaya’t nagmadali siyang lumapit sa lalaki. Ngunit biglang nawala ito na parang bula.

“Putek! Mukhang multo ang nakita ko,” natakot siya dahil ang lalaking kanyang pinuntahan ay biglang naglaho. Kaya agad siyang tumalikod para bumalik sa pwestong binabantayan niya pero nang tumalikod siya ay nasa harap na pala ang lalakeng nakita niya at nabangga niya ito. Natumba siya sa lupa at biglang nagsalita ang lalakeng nabangga niya. Napansin nang lalakeng na may dala itong patpat, sa wakas yung Matandang Bulag ay nagpakita na.

“Isang tanong, isang sagot. Nandyan ba yung dinukot ninyo na nagngangalang Roxanne?” tanong nang Matandang Bulag sa kanya.

“Oo, bakit? Sino ka ba?” sagot ng lalake sabay tanong sa Matandang Bulag.

“Magaling ka rin sumagot, ako naman yung pasyente. Kaya maniningil ako sa inyo dahil sa inyong pagdukot sa kanya,” sagot ng Matandang Bulag habang binunot niya ang espada mula sa kanyang patpat. Nagulat ang lalake.

“Tarantado ka!” Agad niyang binunot ang baril mula sa bulsa niya, ngunit huli na ang lahat dahil sinaksak siya sa dibdib ng Matandang Bulag. Ito’y nagresulta sa kanyang pagkamatay.

Lingid sa kaalaman ng isa pang kasama, nag-aalala na siya dahil matagal hindi nakabalik ang kanyang kasama. Tiningnan niya ang kanyang relo at pagkatapos ay nagsalita, “Putek! Ang tagal ha. Hoy! Tukmol! Saan ka umihi?” sabi niya nang malabuan at naiinis dahil sa matagal na paghihintay sa kasama niya. Pero nakita na niya na may papalapit sa binabantayan niya. Ngunit, akala niya yung kasama niya bumalik.

“Lintik na oh! Hoy! Saan ka umiihi? Ba’t ang tagal mo?” sabi niya sa Matandang Bulag na akala niya ay yung kasama niya. Hindi sumagot ang matandang bulag sa kanya.

“Hoy! Tinanong kita!” sigaw niya, ngunit nagulat siya dahil bigla na lamang nawala ang matandang tinanong niya na akala niya ay kasama niya.

“Putang ina! Nahalucinate lang ba ako?” tanong niya sa kanyang sarili habang hinihimas ang kanyang mga mata. Pagkatapos niyang hinihimas ang kanyang mga mata, tiningnan niya kung saan naroon ang matandang bulag na inakala niya na kasama niya. Bigla siyang sinaksak sa likod ng matandang bulag.

“Ahh!” ang kanyang reaksyon sa sakit ng sinaksak ng Matandang Bulag sa kanya, pagkatapos ay namatay ito.

Balik sa eksena ni Roxanne at Noel kung saan patuloy na binababoy ni Noel si Roxanne

“Tulooong!!! Saklolooo!!!” patuloy na sumisigaw si Roxanne, ngunit biglang tinakpan ni Noel ang kanyang bibig gamit ang kanyang kanang palad.

“Tumahimik ka!” sambat ni Noel sa kanya. Sinakal niya si Roxanne para tumahimik ito.

“Hindi! Hindi! Bakit ako pa?! Huhuhu! Tulong!” parang nawalan nang pag-asa si Roxanne. Para siyang pinarusahan sa impyerno. Parang sasabog na ang puso sa takot niya.

Nang hindi na nakatiis si Noel, hinawakan niya ang titi sa pamamagitan nang kanyang kaliwang kamay habang yung kanang kamay naman niya ay hinawak sa hita ni Roxanne para maibuka niya. Itinutok na niya ang titi sa pekpek ni Roxanne.

“Huwag po Noel! Maawa ka! Huwag!” pagmamakaawa ni Roxanne habang hinihimas niya ang pagkababae sa pamamagitan nang ulo nang titi ni Noel.

“Shit! Sarap di ko matiis! Ipasok ko na ito Roxanne.” Sabi ni Noel pagkatapos ay dahan-dahan niyang pinasok ang titi niya sa pekpek ni Roxanne.

Pero biglang sumigaw si Noel.

“HAAAAAAAAAA!!!!!” sigaw niya sa sakit. Nagulat si Roxanne kung bakit biglang sumigaw si Noel.

“Hah?!” nagulat siya at hingal na hingal. Paglingon niya sa likod ay nakita niyang bumagsak sa sahig si Noel na nakaupo ito at dumudugo ang naputol na titi niya. Maraming dugong sumisidlit mula sa naputol na ari ni Noel. Mas lalong nagulat si Roxanne sa nakikita niya, tila may pag-asang sumalubong sa kanya. Lumingon siya at nakita niya ang dating pasyente niya ang Matandang Bulag.

“Manong?!” sabi niya na may halong pagkagulat.

“Pasensya kana binibining Roxanne medyo late ako dumating.” Tanong nang Matandang Bulag sa kanya. Iniisa-isa tinanggal nang Matandang Bulag ang mga nakatali sa kamay ni Roxanne. Pagkatapos iyon ay agad yumakap si Roxanne sa Matandang Bulag at nagpapasalamat.

“Huhuhu! Salamat Manong.” sabi ni Roxanne habang mahigpit niyang niyakap ang nagligtas sa kanya. Kahit hubo’t hubad na siya. Nang umalis si Roxanne sa pagkayakap ay iniisa-isa niyang pinulot ang mga damit niya pagkatapos ay sinuot niya ito.

“Putang ina! Ang sakit! Tinyo! Bobong! Tulong!” sabi ni Noel habang sumisigaw parin sa sakit na dinaranas niya.

“Wala nang tumulong sa iyo, salarin ka dahil pinatay ko na sila,” pahayag ng Matandang Bulag kay Noel.

Naalarma at naguluhan si Noel sa mga sinabi ng Matandang Bulag.

“Haah! Haah! Ano?! Magbabayad ka!” sigaw niya habang kumuha ng baril sa sahig. Ngunit bigla siyang sumigaw sa sakit, dahil ang naputol pala ay kanyang kamay. Hindi napansin ni Roxanne ang ginawang ito ng Matandang Bulag kay Noel. Sa nakikita ni Roxanne, nakatuon ang espada ng Matandang Bulag kay Noel.

“HAAAAAAAA!!! Ang kamay ko!!!” sigaw nanaman ni Noel.

“Sino ka?! Hind ka tao!” dagdag pa ni Noel.

“Manong?! Ano ginawa mo?” tanong ni Roxanne sa matandang Bulag. Lumingon ito sa kanya at ngumiti.

“Mamaya na yan Binibining Roxanne, sa ngayon ay ligtas kana sa panganib. Tara at umuwi na tayo.” sagot nang Matandang Bulag sa kanya.

“Sige, manong. Maraming-maraming salamat sa inyo. Utang ang buhay ko sa inyo,” pasasalamat ni Roxanne.

“Teka, paano siya, manong?” dagdag ni Roxanne sa tanong ng Matandang Bulag.

“Hayaan mo na siya, Binibining Roxanne. Tutal mamamatay rin siya dahil mauubos ang kanyang dugo,” sagot ng Matandang Bulag, at ikinatuwa ito ni Roxanne. Kaya lumingon siya kay Noel.

“Yan ang nararapat sa iyo, hayop ka! Magkikita na rin kayo ni Satanas!” sigaw niya kay Noel, na puno ng galit at poot.

“Tara na, Binibini,” sabi ng Matandang Bulag. Pagkatapos, sila’y agad na umalis sa abandonadong bodega.

Kinabukasan

Ilang araw lumipas matapos ang pangyayaring pagdukot kay Roxanne. Nagsindi nang kandila si Roxanne sa may gilid nang simbahan upang magpasalamat sa Maykapal para sa kanyang buhay habang kasama niya ang Matandang Bulag na nagligtas sa kanya.

“Mahal na Diyos,

Ako po ay humaharap sa inyo ngayon na puno ng pasasalamat. Nais kong lubos na magpasalamat sa inyo mula sa kaloob-looban ng aking puso para sa napakalaking biyayang ibinigay ninyo sa akin na buhay. Inyong ipinakita sa akin ang inyong kaligtasan at iniligtas ako mula sa isang sandaling panganib at kawalan ng katiyakan. Ako po ay nababagabag at lubos na nagpapasalamat sa inyong mahal na presensya at pangangalaga.

Sa sandaling yaon ng kagipitan, aking nadama ang inyong banal na pakikialam. Inyong ako’y pinatatnubayan, tinakpan, at ibinigay ang lakas na kailangan ko upang malampasan ang mga hamon na aking kinaharap. Ang inyong wagas na pag-ibig ay bumalot sa akin, at aking nadama ang inyong kamay na nagdadala sa akin sa kaligtasan. Walang pag-aalinlangan na batid ko na sa pamamagitan ng inyong biyaya, aking buhay ay naitala, at dahil dito, ako po ay walang hanggang nagpapasalamat.

Panginoon, aking natutuklasan na ang buhay na ito na aking tinatamasa ay isang mahalagang regalo, at ako po ay sumasumpa na ito’y pahahalagahan at aking tatahakin ng may layunin at pasasalamat. Tulungan ninyo po akong parangalan kayo sa lahat ng aking mga ginagawa, na maging ilaw sa mundong ito, at ibahagi ang kuwento ng inyong pagtatapat at kaligtasan. Salamat po sa inyong walang hanggang awa at sa pagkaloob sa akin ng isa pang pagkakataon upang matupad ang inyong layunin para sa aking buhay.

Pinupuri ko po kayo, Makapangyarihang Ama, sa inyong kabutihan, sa inyong hindi nagbabagong pag-ibig, at sa pagiging aking katuwang sa lahat ng panahon ng kagipitan. Nawa’y maging isang patotoo ang aking buhay ng inyong kaligtasan at patuloy po akong magpapasalamat sa inyong mga biyaya.

Sa pangalan ni Hesus, Amen.”

Pagkatapos niyang manalangin, itinanawag niya ang Matandang Bulag habang nagdadasal ito. Matapos ng ilang minuto, naglakad sila nang magkasabay patungo sa pasukan ng simbahan.

“Binibining Roxanne,” ani ng Matandang Bulag sa kanya.

“Opo, Manong?” tanong ni Roxanne.

“Kailangan ko nang umalis, Binibining Roxanne,” sabi ng Matandang Bulag sa kanya.

“Bakit po, Manong? Puwede po kayong manatili sa amin. Utang ko po sa inyo ang aking buhay. At higit pa roon, tutulungan ko kayong maibalik ang inyong alaala. May kilala akong maraming doktor sa Maynila,” sabi ni Roxanne na may kalungkutan sa kanyang boses.

Matagal pinag-isipan nang Matandang Bulag ang sinabi ni Roxanne. Ngunit sa huli, may kahit papaano’y pag-asa at tuwa sa kanyang mga mata.

“Binibining Roxanne, lubos akong nagpapasalamat sa iyong kabutihan. Ngunit ako’y isang taong patuloy na naghahanap ng mga kasagutan at pag-unawa,” paliwanag ni Matandang Bulag.

Nang bumaba sila mula sa hagdanan ng simbahan, nagpatuloy ang kanilang paglalakad sa malapit na hardin. Sa ilalim ng malalaking puno, sila’y nagpahinga.

“Manong, hindi ko po kayo maiiwan sa ganitong kalagayan. Kung anuman ang nangyari sa inyo, nais kong mabigyan kayo ng hustisya at kasagutan,” sabi ni Roxanne habang pilit na nakikipag-panayam kay Matandang Bulag.

Lumapit ang Matandang Bulag at inilapat ang kanyang kamay sa noo ni Roxanne. Marahan niyang hinimas ito, isang kilos ng pagpapahalaga at pagmamahal.

“Binibining Roxanne, malaki ang utang na loob ko sa iyong kabutihan at pag-aalaga. Ngunit ang tungkulin mo sa akin ay natapos na. Ako’y may mahalagang misyon na kailangan kong tuparin. Ang paghahanap sa aking sarili kung sino talaga ako, Binibining Roxanne,” pahayag ni Matandang Bulag.

“Manong, hindi ko kayo hahadlangan. Kung ano man ang layunin ninyo, alam kong may kabuluhan ito,” tugon ni Roxanne na may pagpapasya sa kanyang mga mata.

Sa maikling sandali, nagpatuloy ang pagtititigan ng dalawa. Naramdaman ni Roxanne ang kapayapaan at tiwala sa loob ng kanyang puso. Ngunit bigla niyang naalala ang mga tao na pinagsisilbihan niya, ang mga pasyente na umaasa sa kanyang tulong.

“Manong, sana’y mag-ingat kayo at nawa’y magtagumpay kayo sa inyong misyon. Ngunit bilang isang doktor, hindi ko kayang basta-basta iwan ang aking mga pasyente. Patuloy akong mananatiling tapat sa aking tungkulin,” sabi ni Roxanne nang may determinasyon.

Ngumiti ang Matandang Bulag at kinumpirma ang pagpapahalaga niya kay Roxanne. Matapos ang maikling pagtititigan, nagpaalam ang Matandang Bulag at naglakad palayo, hawak ang kanyang tungkulin at misyon sa kanyang mga balikat.

Roxanne ay nanatiling nasa ilalim ng puno, nagmamasid habang ang huling sinag ng araw ay kumikinang sa kanyang mga mata. Sa kabila ng lahat ng kaganapan, alam niyang may mas malalim na kuwento at misyon na naghihintay sa kanyang buhay bilang isang doktor.

Balik sa kasalukuyan kung saan nakatulog ang matandang bulag sa kanyang kwarto

Siya ay nagising at tumayo mula sa kama kung saan siya natutulog. Hindi niya namalayan na umabot na siya ng hapon habang natutulog dahil iniisip pa rin niya ang nangyari tungkol sa kanyang nakaraan kung saan ang doktora na nag-aalaga sa kanya.

“Ah…” iyon lamang ang kanyang sinabi.

Pumunta muna siya sa salamin kahit hindi niya nakikita ang sarili pero nararamdaman naman niya ito. Pinagmasdan niya pagkatapos ay lumabas ito sa kanyang kwarto. Pumunta siya sa kanyang sala at napansin niyang may kausap sina Diego at kamag-anak ni Layla, meron siyang ibang bisita.

“Manong!” tawag ni Layla sa kanya.

“Binibining Lay…” hindi niya natapos ang salita dahil may napansin siyang bisita.

“Manong?! Ikaw?!” sabi noong nagsasalita sa Matandang Bulag.

“Bakit Lando? Kilala mo siya?” tanong ni Diego kay Lando.

“Oo, ikaw yung matandang sinalubong ko noong nakaraang araw. Noong na suspended ako sa klase. Ikaw yun manong! Hindi ako nagkakamali.” Sabi ni Lando na may halong pagkagulat at tuwa.

“Aw! Aw! Aw! Manong! Aw!” Tawag nang Asong Bolignok na si Fulgoso.

“Ginoong Lando?! Fulgoso?!” tawag nang Matandang Bulag sa kanila.

Lalong nagulat sina Layla, Diego at pati narin sina Tatay Berting at Aling Marites dahil hindi nila alam na nagsasalita pala si Fulgoso. Kaya natakot sila.

“Waaahhh! Yung aso nagsasalita.” Reaksyon ni Aling Marites.

“WAaaahhh! Sino yan Lando?!” Pati narin si Diego

“Halimaw!” Lalo na si Tatay Berting at bigla niya niyakap ang asawa niyang si Aling Marites.

“Hahahahahaha!” tawa lang sina Lando at Lolo Pedro sa kanila.

“Pasensya na kayo dahil inilihim namin ito sa inyo. Pasensya na.” Humingi narin nang pasensya si Lando. Lumabas na rin si Twilly sa bag ni Lando.

“Hello po sa inyo.” pagbati niya sa kanila at lalo sila nagulat.

“WAAAAAAAAAA!”

“Hahahaha!” tumawa narin ang Matandang Bulag.

“Huwag po kayo mag-aalala dahil hindi kami halimaw. Aw!” sabi ni Fulgoso sa kanila.

“Hayyss.. Ikaw kasi Lando eh. Dapat sinabi mo nalang kanina.” pati narin si Twilly.

“Lando, totoo ba talaga sila?” tanong ni Diego kay Lando dahil ngayon lang siya nakakita nang mesteryosong nilalang.

“Oo, Diego. Totoo sila at mga kaibigan ko sila.” Sagot ni Lando kay Diego tapos ay nakangiti ito.

“Hay ikaw talaga Lando, bakit hindi sinabi sa amin kanina. Takot na takot kami dahil first time namin makakita nang hayop na nagsasalita.” Sabi ni Aling Marites habang nabunutan nang tinik sa takot at pati narin si Tatay Berting.

“Hay nako.” yun lang sabi ni Berting.

Bumalik sila sa kanilang inuupuan.

“Ahem! Bueno, paano niyo nalalaman ang lungga ko Ginoong Lando?” tanong nang Matandang Bulag kay Lando.

“Dahil kay Diego at Layla, manong. Dahil tinulungan mo sila sa panganib kaya maraming-maraming salamat sa inyo manong.”

Dahil sa labis na pagkagulat, lumapit si Lolo Pedro sa Matandang Bulag.

“Hindi maaaring ganito! Ikaw! Ikaw si Z. Hindi ako nagkakamali. Ikaw ang nagpakilala sa amin sa Bahay Ampunan sa Maynila noon,” sabi ni Lolo Pedro habang niyayakap ang Matandang Bulag na nagngangalang Z.

“Huhuhu! Ikaw si Z. Saan si Jose? Ang aming amo? Nasaan siya?! Matagal na naming siyang hinahanap,” dagdag ni Lolo Pedro habang umiiyak sa tuwa. Ngunit wala namang reaksiyon si Matandang Bulag na si Z. Lalong nagulat si Lando sa ginawa ng kanyang lolo.

“Z?” sabi niya.

“Ibig sabihin, Lolo Pedro, ito ay utusan ng Papa?” ulit niya ang tanong sa kanyang lolo.

“Huhuhu! Oo, apo.”

“Patawad po sa inyo, Ginoo, ngunit hindi ko kayo kilala at hindi ko alam ang aking pangalan,” sabi ng Matandang Bulag kay Lolo Pedro. Matapos yakapin siya ni Lolo Pedro, umalis ito at ipinaliwanag ang pangyayari sa ama ni Lando.

“Bumagsak ang eroplanong sinakyan ninyo ni Jose, Z. Kaya pinaghahanap ng mga rescuer ang nawawalang pasahero noon. Hanggang ngayon ay wala pang narekober na bangkay at kagamitan mula sa inyo,” paliwanag ni Lolo Pedro.

“Ano? Pasensya na, pero sa pagkakaalala ko, natagpuan ako ng mangingisda nang walang malay sa dalampasigan,” sabi niya sa kanila.

“Kung ganun, Lando, marahil may amnesia siya,” biglang sabi ni Diego.

“Aw! Aw! Aw! Sabi ko na nga ba may kutob akong isa ka sa mga kanang kamay ng mandirigma na si Jose,” sabi ng asong Bolignok na si Fulgoso habang kumakaway-kaway ang kanyang buntot sa tuwa.

“Ano?!” sabay-sabay na sabi nila Lando, Diego, at pati na rin ang mag-anak na sina Layla, Tatay Berting, at Aling Marites.

“Wala ka talagang maalala, manong?” tanong ni Twilly sa Matandang Bulag na si Z habang lumutang patungo sa matanda.

“Ginoong Z, sana po, subukan ninyong maalala kung naalala niyo kami ni Dalia, Ginoong Z. Sana,” pagmamakaawa ni Lolo Pedro kay Matandang Bulag na si Z.

“Sinusubukan ko, ngunit paumanhin, wala talaga,” sabi ng Matandang Bulag na si Z sa kanila.

“Fulgoso, pagalingin mo siya.” Sabi ni Lando kay Fulgoso

“Aw! Patawad, Ginoong Lando ngunit ang kakayahan ko ay pagalingin ang kahit anong sakit ay yung sakit na nagmula sa natural tulad nang mga kanser, rayuma o iba pero sa kalagayan nang Matandang Bulag ay dahil yan sa aksidente.” paliwanag ni Fulgoso kay Lando.

“Hay paano ito?” sabi ni Lando habang nagbuntong hininga.

“Hinahanap ko pa ang sarili ko, kung sino ako. Kung ganoon, maaari niyo ba akong tulungan na malaman ang aking pagkakakilanlan?” Sabi nang Matandang Bulag sa kanila

“Tutulungan ka namin dalhin sa hospital, Ginoong Z.” sabi ni Lolo Pedro kay Matandang Bulag na si Z.

“Kami rin Pedro, tutulong kami kay Matandang Bulag.” Pati na ang magulang ni Layla na sina Aling Marites at Tatay Berting.

“Nay, Tay, huwag niyo naman ako kalimutan.” sabi ni Layla sa magulang niya.

“Hehehe! Syempre naman anak.” sabi ni Tatay Berting sa anak niya at napakamot sa ulo.

“Sabay ako at ni Diego.” sabi ni Lando.

“Sige,” yun sabi ni Diego.

“Hindi na kailangan siya dahil sa hospital.” sabi ni Twilly sa kanila. Kaya napalingon sila kay Twilly at nagtataka.

“Bakit Twilly?” Sabi ni Ginoong Z.

“Aw! Aw! Twilly panahon na para hanapin ang kasama nating isang Bolignok.” sabi ni Fulgoso kay Twilly at narinig ito nilang Lando na may halong pagkagulat.

“Ano?! Sino Fulgoso?” tanong ni Lolo Pedro kay Fulgoso habang pinahid ni Lolo Pedro ang luha niya.

Join our new website to chat and read more updated stories at www.libog-stories.com

“Twilly.” sabi ni Fulgoso kay Twilly at naiintindihan naman ni Twilly ang senyas na kapwa niyang Bolignok na si Fulgoso.

“Si Numba, ang ikalabing-isang Bolignok na Biik.” Sagot ni Twilly sa kanila.

NARRATOR’S POV

“Si Numba, ang ikalabing-isang Bolignok na Biik ayon kay Twilly. Anong klaseng Biik si Numba? Anong kakayahan niya? Ito na kaya ang sagot nang Matandang Bulag na si Z upang mahahanap na niya ang kanyang sarili? Abangan ang mga susunod na kabanata.”

ITUTULOY…