Written by sweetviolet

 

=====

Broken

Home at last.

Dalawang araw ng mala-impiyernong buhay ang natapos sa wakas.

Kung wala si Pedro ay siguradong nabaliw na ako.

Yes, it was Peter that kept me sane.

Magdamag naming dinamayan ang isa’t isa. Sa kanyang kama, kung saan n’ya ako tinabihan sa paghiga at niyakap ng mahigpit habang bumubulong ng mga katagang pampalubag sa damdamin, isinuko ko ang lahat sa akin.

“It’s gonna be alright Bea… Kaya natin ito.”

Hindi ako sigurado kung ako ba ang kinukumbinsi niya o ang kanyang sarili. Isa lamang ang alam ko, kung wala siya sa tabi ko ay baka kung ano na ang nagawa ko.

His presence comforts my aching heart, his words somehow eased away some of the pain and lessen the burden that’s starting to weigh on my shoulders.

“Shhhhhh, stop crying. Sige ka, papangit ka…”

“Bakit? Maganda ba ako?”

Kahit kailan, hindi ko inisip na maganda ako. Sa tuwing ako ay mananalamin, wala akong nakikitang kakaiba o kabighabighani sa aking mukha. Dalawang mata, isang ilong, isang bibig na tulad rin ng sa iba.

“Yes, you are Bea. So beautiful.” His thumbs brushed away the tears on my face. The look in his eyes makes me want to believe.

Na maganda ako, kahit hindi sinasabi ng Nanay ko, dahil ‘yun ang sabi ng Tatay ko; na maganda ako, kahit pa namamaga ang mata ko, dahil ‘yun ang sinabi ni Pedro.

I want to believe, kahit ngayon lang.

Kung saan ako humugot ng lakas ng loob ay hindi ko alam. Kusang kumilos ang aking mga kamay at hinaplos ang bahagi ng pisnging kanina lang ay aking pinagsasampal. Namumulamula at nagsisimula ng medyo umalsa ang bahaging iyon ng kanyang mukha.

Over and over I planted butterfly kisses to his swollen cheeks, then I stared at him still teary eyed and whispered, “I am sorry.”

I kissed his forehead, “I am sorry.”

I kissed his chin, “I am sorry.”

“Bea, you didn’t have…”

“Shhhhhh, Pete… Thank you”

I bridge the gap between his lips and mine.

My very first kiss, my first everything, that night, I surrendered all to him.

And now, here I am.

Home again.

Lutang ang pakiramdam.

Nananakit ang buong katawan.

Hanggang ngayon, hirap pa rin akong lumakad ng tuwid. Bawat hakbang ay napakasakit at parang may napupunit. Kung sino man ang nagsabing masarap ang seks ay sasampalin ko ng sapin sapin. Kung alam ko lang na ganoon kasakit ang makipagtalik sa unang pagkakataon, hindi sana ako naging mapusok.

Sana…

Sana…

Ang daming sana…

Minsan naisip ko na sana hindi na lang kami nagbakasyon, sana hindi ko nalaman ang katotohanan, sana buo pa ang aking pagkatao.

Bago pa tuluyang pumatak ang luha ko ay pumasok na ako ng bahay diretso papasok sa aking kuwarto. Hindi ko na inintindi pa ang pagbababa ng aming mga daladala. Bahala na si Mommy na mag-abala tutal halos kanya naman lahat ng mga gamit na natitira sa sasakyan.

Ipinagpapasalamat kong wala si Daddy ng dumating kami dahil hindi ko pa kayang humarap sa kanya at kumilos ng parang walang nangyari.

One look at me and I know that he would know that there is something wrong.

At kung mangyari yon, hindi ko mapipigilan ang aking sarili.

Time, I need time to collect myself and think.

Sa gitna ng aking pagmumunimuni ay tumunog ang message alert tone ng aking CP.

Viber message mula kay Peter…

HEY, ARE YOU ALRIGHT? LISTEN… ABOUT WHAT HAPPENED, I MEAN BETWEEN US, I AM ASKING YOU TO FORGET ABOUT IT. WE WERE JUST CAUGHT IN THE HEAT OF THE MOMENT SO PLEASE, LET US JUST KEEP IT TO OURSELVES. TRICIA WOULD BREAKUP WITH ME IF SHE FINDS OUT. I HOPE YOU UNDERSTAND.

Binasa ko ang message niya ng makailang ulit. Baka sakaling mali ang pagkakaintindi ko sa mensahe. Pero balibaliktarin ko man ang mundo, iyon pa rin, walang nagbago.

Daig ko pa ang sinaksak sa likod. Matapos ang lahat ng nangyari sa aming dalawa, akala ko…

Shit! This life is full of shit!

itutuloy…

========

@sweetviolet

Author’s Note:

Text Message to Daddy :

Daddy, I am back. Where are you?
I am dying to see you. Want your embrace and your kiss on my cheeks.
I am slowly, slowly getting crazy here all alone.
I missed you so much!
Please come home to me.

-Betchay-