Plea Of The Unheard

TRIGGER WARNING: THIS STORY HAS A SERIOUS DARK-THEME, HAS A DISTURBING DEPICTIONS OF RAPE AND VIOLENCE. PLEASE REFRAIN, I BEG YOU, IF YOU FEEL UNCOMFORTABLE READING.NOTE: I was inspired to write this because of the song, “Daddy” by Korn. I recommend you to listen to it (with lyrics) before reading this but if you wanna listen while reading, go ahead. However, I warn you that it is a ‘seriously compelling, disturbing, dark and mind-fucking’ song. It is not for the faint-hearted.

*****

I.

Pinatay ko sila…Pinatay ko sila…

Pinatay ko silang lahat…

Hindi ko alam kung malulungkot ba ako o magbunyi at mapanatag dahil sa ginawa ko. Wala na ang mga taong kinasusuklaman at kinamumuhian ko. 

Alam kong kasalanan sa Diyos at sa ating lipunan ang pumatay pero, wala akong magawa. Ilang beses akong sumubok na humingi nang saklolo pero walang nakinig. Lahat sila kung hindi bulag eh mga bingi.

Mga putangina nila!

Binaboy nila ako…

Walang habas nilang nilapastangan ang pagkababae ko…

Sinira nila ako…

Ang mga pangarap ko!

Mga putangina nila!

Putangina nilang lahat!

At dahil doo’y nagawa ko ang bagay na kailanma’y hindi ko ginustong gawin.

Ang pumatay…

Pinatay ko ang pamilya ko…Oo, ang pamilya ko.

Ang pamilyang humalili sa akin habang ako’y lumalalaki. Ang pamilyang inaruga at inalagaan ako hanggang sa ako’y magkaroon ng muwang sa mundo. Ang pamilyang kasundo ko at nasasandalan ko sa tuwing ako’y may dinadamdam.

Bakit? Dahil…

MGA PUTANGINA SILA!

Ano nga ba ang nag-udyok sa akin para gawin ang sinasabing isa o kun’di ang pinaka-makalasanang kasalanan sa lahat?

Anong pumasok sa isip ko para paslangin ang pamilya ko?

Isa lamang akong hamak na mag-aaral noon, katulad ng ibang mga bata eh may pangarap rin ako para sa sarili ko at para sa pamilya ko.

Marami rin akong mga kaibigan at kakilala dahil sa talino ko’t pakikipag-salamuha sa iba’t ibang mga taong nakakaharap ko.

Payak lamang ang aming pamumuhay. May kalayuan talaga sa kabihasnan ang nayon kung saan kami nakatira. May kalayuan din sa isa’t isa ang mga kabahayan kaya sobrang tahimik lang talaga dito sa aming nayon.

---

Signup, Chat, share and read more stories on our new website: www.libog-stories.com

---

Nagsimula ang aking higit pa sa impyernong karanasan noong gabing mahimbing nang natutulog ang lahat. Ganoon na lamang ang naramdaman kong pagkabagabag at pag-aalala nang i-mulat ko ang aking mga mata’y nadatnan ko ang aking ama na hinahaplos ang aking hita, nakapikit habang humuhuni-huni.

Hindi huning waring nanghehele kun’di huning nakakakaba at nakakatakot.

“Ama?!”, ‘yan kaagad ang namutawing salita sa aking bibig.

Mabilis ang pintig ng aking dibdib. Agad kong naitakip ang aking kumot sa aking katawan.

“Anong ginagawa mo?”

Magaan lang siyang ngumiti at sinabing pinapatulog niya lang raw ako at ‘wag daw akong mag-alala dahil wala naman daw siyang gagawing masama sa akin.

“Ako ang ama ninyo, ‘diba? Hinding-hindi ko kayo gagawan ng masama ng mga kapatid mo.”

Hindi ako makatulog nang maayos sa mga sumunod na kagabi. Pilit kong inaalala ang aking kapakanan at kaligtasan dahil sa nagawa ng aking ama.

Ilang gabi akong dilat sa pag-aalalang baka isang gabi ay papasukin na naman niya ako sa aking silid. Maging sa paaralan ma’y hindi rin ako makakinig nang maayos dahil ganoon lang din ang aking naiisip.

Wala akong pinagsabihan. Tanging ang silid ko lang ang nakasaksi sa kanyang ginawang kapangahasan.

Hanggang sa isang gabi, nangyari na nga ang pinaka-kinatatakutan kong mangyari sa akin… Tulog na rin ako noon nang pumasok si Ama sa aking silid, hindi lasing pero halatang naka-inom ng alak.

Hindi ako nagkakandado ng pinto dahil sa madalas akong binabangungot sa aking pagtulog kaya nakasarado lang ito palagi.

Naalimpungatan ako nang may maramdaman akong kakaiba sa aking gilid at nang i-mulat kong muli ang aking mga mata’y humarap sa akin ang mariing pagtitig ng mga mata ni Ama si akin. Tulad noo’y nakangiti pa rin siya’t hinahaplos naman niya ang aking buhok.

“Pwede bang dito muna ako matulog ngayong gabi sa kwarto mo? Nami-miss ko na kasi ang nag-iisang prinsesa ko…”

Mas kinabahan ako lalo. Hindi ko alam pero may kung anumang bagay ang nagpapahiwatig sa akin na hindi ko lubos mawari kung ano ito.

Babangon na sana ako nang pinigilan niya ako, saka walang pasakalye niya akong kinaubabawan. Hawak ang magkabila kong kamay. Iminuwestra niya ang kanyang daliri sa kanyang labi, sinasabing huwag akong mag-ingay.

“Huwag ka nang bumangon, anak. Maglalambing lang naman ang tatay mo.”

Nagpumiglas ako, sinisikap kong makawala sa kanya pero lalake siya, babae ako. Higit siyang mas malakas kesa sa akin.

“Susuntukin kita ‘pag ‘di ka pa tumigil d’yan.”, bulong niya sa aking tainga na mas nakapagpa-takot sa akin.

Lumuluha na ako, tikom ang aking bibig. Pinawi niya lang ang mga tumulong luha ko saka niya hinubad ang kanyang pang-itaas.

Wala akong nagawa habang mapag-samantala niyang hinahalikan ang katawan ko, ninanamnam ang aking kasariwaan. Inihahagod niya ang kanyang mga magagaspang na kamay sa aking malamyos na pangangatawan.

Ramdam ko ang kalapastanganan at kalibugan niya sa kanyang labi na humahalik sa akin. Pakiramdam ko sa kanyang mga kamay ay mga ahas na sa bawat hagod nito’y naghahatid ito sa akin nang pagkabalisa at labis na pagkatakot.

“Hubarin mo na ang mga damit mo, Anak. Makikipag-lambingan lang sa’yo si Tatay…”

Akalain mo’y isang anghel na ibinaba mula sa kalangitan para gumabay at ipalaganap ang kabutihan kung makikita mo ang kawalang-bahid na ngiti ni Ama, pero tulad ni Samael na mas kilala bilang si Lucifer ay isa palang demonyong nagbabalat-anghel ang nakikita ko sa ngiti niya.

“Ang ganda mo, anak. Mas maganda ka pa kaysa sa Nanay mo, totoo nga ang sinasabi ng iba… na mas masarap kumantot ng kadugo kaysa sa ibang tao. Mas nakakalibog!”

Wala akong nagawa nang sapilitan niyang ipasubo sa akin ang kanyang naghuhumindig na titi. Inambahan niya kasi ako nang sampal at sinakal pa ang aking leeg.

Kitang-kita ko ang kasarapan sa pagmumukha ni Ama habang ako’y umiiyak at humihikbi dahil sa kalaswaang kanyang ginagawa.

“A-Ama, tama na po… Itigil niyo na po itong ginagawa niyo.”

Sa halip na tumigil ay sapilitan niyang nilalabas-masok ang kanyang titi sa aking bibig. Hindi ako makapalag. Parehong may sabit ang aking mga kamay, hawak niya pa ang aking ulo.

Maduwal-duwal na’ko’t masuka-suka pero wala pa rin siyang tigil. Walang pakialam ang isang amang katulad niya kahit na nasasaktan na ang kanyang anak.

Tinulak niya’ko para mahiga saka pinaibabawan at itinali nang magkabuklod ang aking mga kamay sa uluhan ng kama. Nang ipagdikit ko ang aking mga binti ay sapilitan niya itong ibinuka gamit ang lakas niya.

“Aray!”

Masakit. Sobrang sakit. Hindi lang dahil sa isa pa’kong birhen kun’di masakit dahil mismong ama ko ang humahalay at gumagahasa sa akin.

Walang tigil ang pagtulo ng aking mga luha. At dahil ayaw niyang may makarinig sa ginagawa niya sa akin, binusalan niya ang aking bibig. Isiniksik niya sa aking bibig ang kanyang panlalakeng damit-panloob.

Kitang-kita ko ang mukha niyang sarap na sarap. Kagat-labi, humahalinghing, pikit-mata at ngumingisi.

Nang matapos siya’y nagbihis na siya, kinalagan na rin niya ako’t tinanggal ang naka-busal sa aking bibig.

“Mag-ayos ka na, anak. Sa susunod, muli na naman akong papasok dito sa kwarto mo para lambingin ka ulit.”

Dilat ang aking mga mata, takot na nakatingin sa kanya. Nakatakip man ang kumot sa aking kahubaran ay may sariling isip na gumalaw ang aking panga. Nanginginig. Bago siya tuluyang lumabas ay may isinaad siya sa akin.

“Anak, alam kong mabait at masunurin kang bata. Inaasahan kong wala kang lalapitan at pagsasabihan sa ginagawa ko sa’yo dahil kung magka-ganunman, ‘di ako magdadalawang-isip na patayin ka. Kahit sariling anak pa kita.”

---

Signup, Chat, share and read more stories on our new website: www.libog-stories.com

---

Gulong-gulo ang aking kaisipan, pagkatapos. Akala ko’y mabait si Ama, maalaga at may takot sa Diyos. Gano’n kasi ang pagkakakilala ko sa kanya, kaya nga hinahangaan ko siya. Pero sa gabing ‘yon ay naitanong ko sa sarili ko na, bakit? Bakit nagawa ‘yon ni Ama sa akin? Ama ko ba talaga siya?

Mabait ba talaga akong bata? Masunurin nga ba talaga akong anak? Kung totoo man talaga ‘yong pinagsasabi niya eh bakit niya nagawa sa akin ‘to? May nagawa ba akong kasalanan para parusahan niya ako nang ganoon?

Hindi ako nakatulog buong magdamag, nakaupo lang ako sa kama habang tahimik na umiiyak at mahigpit akong nakahawak sa aking sarili.

Parang wala man lang siyang ginawang kahayupan kung siya’y makaasta at makihalubilo sa bahay at sa ibang mga tao. Malakas kung makatawa, nag-aala maamong tupa.

Habang ako? Umiiyak mag-isa at kung nasa eskwela man ako o nakikihalubilo sa ibang mga tao eh imina-maskara ko sa kanila ang nakasanayan nilang nakikita sa akin. Masaya, pala-kaibigan at makulit.

Hindi ko ipinapakita sa kanila na may pinagdadaanan akong kahindik-hindik at katakot-takot.

Sa mga sumunod na araw ay paulit-ulit na ginagawa sa akin ni Ama ang panghahalay at panggagahasa sa akin. Sinasakto niya na wala sina Ina at ang mga kapatid ko sa bahay para walang makahalata sa ginagawa niya.

Tawa siya, iyak ako. Masaya siya, malungkot ako. Todo-ngisi siya, walang pigil naman ang pagsusumamo ko sa kanya. Pero bingi, bingi si Ama. Mas bingi pa kesa sa mga taong bingi talaga. Pagkatapos niya’y basta-basta nalang niya akong iniiwan sa silid ko basta’t ang mahalaga sa kanya eh nakantot na niya ako.

Nandidiri— Hindi, diring-diri na ako sa katawan ko, tuwing matatapos siya’y dumidirecho ako agad sa aming banyo. Doon ako, hubo’t hubad na umiiyak at mahigpit na hawak ang sarili habang nakatutok at tuloy-tuloy lang ang pag-agos ng mga tubig mula sa showerhead sa katawan ko. At kung ‘di pa’ko panatag ay mariin kong hinihilod ang aking katawan gamit ang isang batong kung tawagin aybantiles, wala akong pakialam kahit na magkasugat-sugat man ako.

Isang araw, kaming dalawa lang ni Ina ang naiwan sa bahay dahil may kanya-kanyang lakad ang mga lalaki sa bahay namin ay nagdadalawang-isip ako kung ilalahad ko ba ang naranasan ko mula kay Ama o hindi. Pinapangunahan ako nang takot. Lalo pa’t naalala ko na papatayin ako ni Ama sa oras na magsusumbong ako kahit kanino.

Para ba kasing nananatili lang ang mga kamay ni Ama sa aking leeg at mahigpit itong sinakal na sa oras nang isusumbong ko siya’y mas lalo pa niya itong hihigpitan. Ramdam ko rin ang paninikip at pananakit minsan ng aking dibdib na para bang may kadenang nakalukob dito at mahigpit na nakapulupot sabay may tutok ng kutsilyo para sigurado. Malinis, derechahan kaagad.

“N-N-Nay, gin… ginaga-ga-ga… Ginagahasa po ako ni Ama.”

Utal-utal man pero nilakasan ko na ang loob ko. Wala na’kong pakialam kahit mamatay man ako. Buo na ang pasya ko.

Napatigil sa ginagawa si Ina. Pagharap niya’y isang masama at waring galit na tingin ang ipinukol niya sa akin. Yumuko ako, hindi ko maintindihan kung bakit galit si Ina.

“Anong sabi mo?! Ni-reyp ka ng Ama mo? ‘Tangina mo, sa’n mo iniwan ‘yang utak mong mukhang walang laman? Ama mo, ginagahasa ka? Nahihibang ka ba?”

Hindi siya naniniwala sa sinabi ko, anong gagawin ko? Paano kung sabihin niya kay Ama na nagsumbong ako sa kanya? Aalis na ba ako? Paano kung mahanap pa rin ako ni Ama? Mas malupit pa ba ang sasapitin ko sa kamay niya dahil sa pagtakas ko?

‘Tsaka bakit gano’n? Bakit ayaw maniwala ni Ina na ginagahasa ako ni Ama sa tuwing wala sila ng mga kapatid ko? Bakit gano’n? Nasaan na ‘yong pamilya namin na lagi kong kasundo at sandalan sa tuwing may pinagdadaanan akong problema. Bakit ‘di ko na makita?

Sa halip na dinggin niya ako’t tulungan ay pinagalitan niya pa ako, itigil ko raw ang pagbibiro ko dahil hindi na daw nakakatuwa. Ano bang gusto kong sabihin sa kanya? Ano ba ang kailangan kong gawin para paniwalaan niya ako? Ampon ba ako sa pamilyang ito? Isang sampid na sa tingin nila’y salot para sa kanila?

Nakayuko akong tumalikod at naglakad papasok sa aking silid. Tahimik akong umiiyak. Kilala kasi akong palabiro, makulit at pala-kaibigan kaya ganoon na lamang ang iniasal sa akin ni Ina.

Tuloy lang ang aking pagma-maskara, tuloy lang aking masayang pagpapanggap. Walang may pakialam sa akin kaya naisip ko na rin na ‘wag ko nalang ding pakialaman ang sarili ko. Unti-unti na din kasi akong nawalan nang pag-asa noon.

Akala ko’y hanggang doon lang ang impyernong dadanasin ko, ngunit nagkamali ako. Hindi ko inaasahan na may mga demonyo pa palang nakaaligid sa akin.

Naliligo ako noon, kakatapos lang akong babuying muli ni Ama. Nakalimutan ikandado ang pinto dahilan para pumasok ang mga taong hindi ko inaasahan na lalapastanganin din ako.

Ang aking mga kapatid.

Sisigaw na sana ako pero mabilis nila akong nalapitan at tinakpan ang aking bibig at mahigpit silang nakahawak sa aking mga kamay.

Malakas muli ang pintig ng aking puso, alam kong kitang-kita nila sa pagmumukha ko ang pagsusumamo at pagmamakaawang huwag gawin ang binabalak nila sa akin.

Pawis na pawis sila, pulang-pula ang kanilang mga mata. Nakabatak ng droga ang mga putangina. Mahigpit nila akong hinawakan, maingat na inilabas sa aming banyo derecho sa labas, sa may talahiban medyo may kalayuan sa aming bahay.

Sobrang dilim ng paligid, tanging sinag ng buwan lang ang tanging ilaw. Walang ka-poste poste sa mga daanan, ganito ka-hirap ang buhay sa nayon namin. Takot ako lalo’t hubo’t hubad akong inilabas nila. Ramdam ko ang lamig ng hangin sa aking kahubaran.

Nakahanap na sila ng ispat kung saan nila ako lalapastanganin, gamit ang pinaghubarang t-shirt ng aking isang kapatid ay itinali nila ang aking mga kamay. Pilit akong kumakawala, walang pag-asa ang aking maliit na pangangatawan sa kanilang lakas.

“Bilisan na natin, Kuya. Baka makahalata na si Ama na wala si Bunso sa bahay at tayo rin.”

“Sandali lang! Hindi ko sasayangin ang pagkakataong inilaan ngayon sa akin ng tadhana. Nakalamang na sa atin si Ama kaya susulitin ko ngayon si Bunso, bahala ka kung naduduwag ka.”

Ano raw? Bakit ganoon ang kanilang pag-uusap? May pagnanasa rin ba sa akin ang aking mga nakatatandang kapatid? Hindi ba’t bawal ang anumang uri ng damdamin sa pagitan ng magkaka-dugo pero bakit gano’n sila? Ganoon na ba sila ka-demonyong lahat? Ano bang klaseng pamilya ang meron ako?

Wala nang pasikot-sikot, ora mismo, itinarak ng aking nakatatandang kapatid ang kanyang kahindigan sa akin habang hawak-hawak ako ng isa pa.

Sa kailaliman ng gabi at sa katahimikan ng paligid, walang mag-aakalang may krimeng nagaganap sa isang pamilya.

Nang matapos ang aking pinaka-nakatatandang kapatid at naipunla niya sa aking loob ang kanyang mga tamod ay pumalit naman ang isa ko pang nakatatandang kapatid at walang anu-ano ay itinarak rin agad nito ang kahindigan sa akin.

Pareho kaming lahat na nagulat nang madatnan namin si Ama na nakaupo habang mariing nakatingin sa aming tatlo. Masama ang kanyang titig sa akin, pinaalis niya ang mga nakatatanda kong kapatid at ako’y pina-derecho sa banyo para makapag-ayos ng katawan.

Wala siyang ginawa no’ng gabing yaon. Napanatag ako pero ganunma’y hindi pa rin ako makatulog nang mahimbing.

“Ano ba ang layon ko sa buhay kong ito? Isinilang lang ba ako para maging laruan at basura ng pamilyang ito? Kung ganito lang din naman ang sasapitin ko, hindi kaya mas mabuting mamatay nalang ako?“, naisip ko.

Mas lalong naging malupit sa akin si Ama pagkatapos no’ng makita niya ako isang gabi nang hubo’t hubad kasama ang aking mga nakatatandang kapatid.

Kasama na sa kanyang nakasanayan sa panggagahasa niya sa akin ang panghahataw gamit ang hibilya ng sinturon. Hindi nakikita ng iba maging ng aking pamilya ang dulot nito dahil tinitiyak ni Ama na hindi kita sa mata ang tinatamaan niya.

Hindi nila kita ang mga magkahalong kulay itim at lila na mga pasa sa aking katawan. Wala na rin ang aking mga luha, tingin ko’y naubos ko na ang lahat ng ito sa pagsusumamo at pagmamakaawa na tigilan na nila ako.

Ganoon pa rin katulad noong mga nakaraang araw, tuwing nagsusumbong ako kay Ina ay hindi niya ako pinakikinggan. Sa tingin niya ay nagbibiro lamang daw ako kahit na nakikita na niya sa mga mata ko ang pagsisigaw ko na sana’y dinggin niya ang hinaing ko. At sabi, huwag ko daw sabihin ito sa ibang mga tao dahil ano nalang daw ang sasabihin nila sa pamilya namin, huwag daw ako magdala ng kahihiyan sa pamilya namin.

Salit-salitan lang akong binababoy ng aking Ama at mga kapatid. Sa isang araw si Ama, sa isa naman ang mga kapatid ko. Madalas isa-isa sila, minsan naman pagsasabayin nila ako. Habang ang isa’y nasa kaselanan ko, ang isa naman ay nasa bibig o ‘di kaya’y sa tumbong ko.

Naging nakasanayan ko na ang halos araw-araw na pang-aabuso nila sa akin. Nawawalan na ako nang pag-asa. Mga lalake sa bahay namin, mga wala ng puso at inaasahan kong magiging kasangga ko’y kinakalimutan na yata ako. Inaasahan kong tutulungan at ipagtatanggol dahil bukod sa anak niya’ko’y pareho pa kaming mga babae, pero wala.

“Pakinggan mo naman ako, Ina… Pamilya tayo, PAMILYA! Nilapastangan na nila ako, pati ba naman ako eh pababayaan mo lang? Ang sakit na, Ina… ANG SAKIT NA, PUTANGINA! Wala akong laban sa kanila. Pero mas hindi ko naihanda ang sarili ko sa mga atake mo sa akin.”, sambit ko sa isip ko.

Walang nangyari sa walang tigil kong pananampalataya sa itaas, walang nakarinig sa labis-labis kong pagdurusa. Hindi ko kayang sabihin sa ibang tao ang dinadala ko, pamilya ko nga hindi ako narinig eh ibang tao pa kaya? Alam kong pagmumukhain lang din nila akong tanga at malala eh gagawin din nila ang ginawa sa akin ng mga itinuring kong pamilya.

Ako na siguro ang pinakamalas na tao sa buong mundo. Binigyan nga ako ng pamilya, mga hayop naman. Kumpleto nga ako, basurahan naman ang tingin nila sa akin. Hindi ako manika pero sa kanila’y isa lang akong laruan na paisa-isa ay sinisira nila ang kaanyuan ko, ang pagkatao ko.

At, wala na sigurong mas hihigit pa sa impyernong dinanas ko na magkasabay akong binalahura at dinungisan ng aking Ama at mga kapatid, sa mismong silid ko.

Habang tumatawa sila’y walang tigil ang pag-agos ng aking mga luha. Habang sila’y masaya, naghihinagpis naman ako. Tinalian nila ang mga kamay ko nang napakahigpit sa likod at binusalan, siniguradong hindi ako makakapag-ingay.

Habang humahagod ang mga kamay nila sa aking katawan, at dumadampi ang kanilang mga labi sa aking mga kaselanan, habang salit-salitang naglalabas-masok ang kanilang mga ari sa kung saan mang butas ito nakapasok sa akin. Sa bahagyang nakaawang na pinto, ay nasilayan ko ang kaanyuan ni Ina.

Nakaupo habang walang buhay na nakatingin sa ginagawang kahihiyan sa akin. Nakikita kong umiiyak siya, pilit niyang pinapawi ang mga luhang tumutulo pero wala pa ring tigil ang mga ito. Nagkatitigan kaming dalawa. Mata sa mata.

“Inay, tulong!”

Alam kong nakikita at naririnig niya ‘yan ilang beses sa mga mata ko. Nanatili lang siyang nakaupo sa kanyang pwesto at walang gana akong pinapanood habang nagpapakasasa sa akin sila Ama at ang mga Kuya ko.

---

Signup, Chat, share and read more stories on our new website: www.libog-stories.com

---

Tumayo si Ina, naglakad hanggang sa hindi ko na siya makita. Tumulo ang kaisa-isang butil ng luha galing sa magkabila kong mga mata. Isinarado na ng mga demonyo ang pinto.

*****

NOTE: Sinadya kong hindi lagyan ng kahit na anong pagkaka-kilanlan at pagsasa-larawan ang “bida” dahil alam naman natin na walang kinikilala ang mga mapag-samantala at mapag-malabis. Babae ka man o lalake, bata ka man o matanda, kadugo ka man o estranghero. Ang salarin ay salarin. Ang biktima ay biktima. And to more depth sa story.

P.S: Should I continue this or… not?