Homeless Part One

Written by zukushirufu

 

Ang storyang ito ay pawang kathang-isip lamang. Lahat ng pangalan, lugar, at pangyayari ay hindi sinasadyang magkatugma.

Ako si Coleen, isang simpleng may bahay. Isang taon na kaming kasal ng asawa kong si Xavier. Ang asawa ko ay isang masipag na nurse at proud ako sa kanya dahil isa siya sa magigiting na front liners. Sobrang busy niya sa work pero kahit ganoon pa man, hinding hindi ko ipag papalit ang asawa ko.

Dumadating man sa punto na nagkakaron ng di pag kakaintindihan ay talagang napakabait ng asawa ko dahil siya pa rin ang umiintindi sa akin. Wala na yata akong mahihiling pa.

At dahil sa pagiging mabuti ng asawa ko, ay nahawa na rin ako sa kabutihan nito. Habang siya ay nag tatrabaho sa ospital heto ako at nag umpisang mag bukas ng community pantry sa lugar namin. Simple lang naman ang mga nilalagay ko dito. Mga pagkain na makakatulong sa pag survive sa pandemiya. Suportado ako ni mister sa ginagawa ko.

Unang bukas ko pa lang ay talaga namang pinupuntahan na ng mga tao ang mga inilagay ko at madali itong maubos. Wala pang isang oras ay ubos na agad. Kaya naman noong sumunod na araw ay mas pinag igihan ko pa at bumili pa ako ng mas maraming pagkain. Araw araw ay madali talagang nauubos ang mga ito. Napansin ko din na may mga hindi na tagarito ang dumadayo sa community pantry na ginawa ko.

Isang araw habang nag liligpit ng mga gamit ay napansin ko na may matandang malungkot sa gilid noong nakita niya na naglilipgpit na ako. Sa itsura niya ay mukang palaboy lang ito at mukang wala na ding pamilya. Naaawa man ako ay wala naman akong magagawa dahil next week pa ako ulit makakapag restock.

Naikwento ko sa asawa ko ang nangyare at nakita niya sa mga mata ko ang lungkot. Hinawi ang buhok na nakaharang sa mga mata ko at pinunasan ang luhang dumaloy mula rito. Sinabi niya sa akin ang mga suggestions niya at talagang natuwa ako sa sinabi niya. Nabanggit ko kasi na parang mabagal na mag lakad si tatang siguro dahil sa katandaan na din. Kaya mungkahi ni mister na ipag tabi ng pagkain si tatang at ibigay ito. Kung gusto ko raw ay papasukin ko muna sa bakuran para makapag pahinga dahil sa pagod mula sa paglalakad.

Matapos ang gabing yun ay talagang na up lift ang loob ko. Napakamatulungin at napakabait talaga nang asawa ko.

Kinabukasan, binuksan ko na ang community pantry ko at syempre madali nanaman naubos ang mga ito. Nasiyahan naman ako dahil kita ko sa mga mata nang tao na masaya sila dahil may taong tumutulong sa kanila.

Nag liligpit na ako ng mga gamit nang makita ko si tatang malapit sa aming bahay at kita nanaman sa mga mata nito ang lungkot at pag kadismaya. Kaya naman tinawag ko siya. Pag kalapit niya ay inabot ko na ang mga pagkain sa isang supot. Kitang kita ko sa mga mata niya ang saya. Kita ko rin ang pagod sa katawan niya kaya naman nag lakas loob na akong tanungin siya na bakit lagi siya nalelate e parehas lang naman na oras ang pag bubukas ko nang pantry.

Ako: Tatang, bakit naman po kayo laging late. Mabilis po maubos ang mga pagkain dito.

Tatang: Nako iha, una salamat at pinag tabi mo pala ako nang pagkain dito sa community pantry mo. Alam mo kasi iha, nanggagaling pa ako sa kabilang siyudad. Sinusubukan ko kasi daanan lahat ng mga community pantry na mapupuntahan ko kaso lagi akong bigo at walang naiuuwi.

Ako: Nako, tatang. Sobrang nakakaawa naman kayo (tumulo ang kaunting luha sa mga mata ko habang pinakikinggan ang kwento niya).

Tatang: Alam mo iha, napakabait mo. Bihira lang ang taong katulad mo.

Ako: Tatang, gusto niyo po ba pumasok muna sa loob nang bahay ko para makainom ka po muna ng tubig at makapag pahinga?

Tatang: Iha, nakakahiya naman at papapasukin mo pa ako sa bahay mo.

Ako: Wag na ho kayo mahiya, tay. Sa panahon po ngayon dapat mag tulungan tayo. Di po ba?

Tatang: O siya sige iha. Kahit ako man ay nahihiya e mukang talagang nauuhaw na ako. Sobrang layo kasi nang nilakad ko.

Matapos siyang mapapayag ay pinapasok ko siya sa loob at pinag handa ng makakain at maiinom.

Tatang: Napaka komportable nitong bahay mo iha. Salamat at pinatuloy mo ako. Napakabusilak nang puso mo.

Ako: Salamat po, tang. Matanong ko lang po, ilan taon na po ba kayo? Wala po ba kayong mga anak?

Tatang: Matandang matanda na ako iha. Wala na akong buhok (sabay tawa nang mahina). Pero sagutin ko ang tanong mo. 65 years old na ako. Wala din akong anak kasi wala naman pumapatol sakin iha. Simula bata ako ay nag trabaho na ako. Siguro mga 14 pa lang.

Ako: Pero may asawa po ba kayo? Or nagkaron ba kayo?

Tatang: Nako, iha. Wala akong naging asawa kahit isa. Nobya lang pero hindi rin natuloy. Wala naman papatol sa pulubing katulad ko (sabay tawa nang malakas).

Ako: Nako, tay. Siguro kasi sobrang busy niyo dati sa trabaho niyo.

Tatang: Alam mo anak, Sa probinsiya namin noon, 14 years old pa lang ako ay natuto na ako mabuhay mag isa. Maaga kasi ako naulila. Namatay mga magulang ko noon dati dahil sa landslide. Kaya ako na tumayong magulang sa marami kong kaapatid.

Habang pinakikinggan ko ang mga kwento ni tatang ay nag simulang lumabas ang mga luha sa mga mata ko. Kaya pala sa edad na 65 years old at mukang hindi siya uugod ugod. May kapayatan man pero hindi sobra. Mahahalata mo lang talagang matanda dahil wala na siyang buhok.

Tatang: Hindi na ako nag asawa dahil para mapakain ko mga kapatid ko. Lumuwas ako nang maynila noong bente anyos na ako. Natanggap naman ako dito noon at napapadalhan ko mga kapatid ko. Kaso isang araw, kaparehas nang nangyare sa mga magulang ko nilandslide ulit sila. Lahat sila ay nalibing nang buhay.

Kitang kita ko ang mga luha sa mga mata niya. Pati ako ay naluluha nang kaunti sa mga kwento niya.

Tatang: Umuwi ako sa probinsiya. Nakaburol na sila. Ako noon ay tulala. Mahirap at di ko sila nakasama dahil nag tatrabaho ako sa maynila.

Hindi ko alam ang sasabihin ko sapagkat talaga namang nakakalungkot ang sinapit ni manong.

Tatang: Bumalik ako sa maynila para mag trabaho ulit pero natanggal ako sa pinag tatrabahuhan ko dahil nalugi. Nag palipat lipat ako nang trabaho hangang sa tumanda ako. Akala ko ay makakabili na ako nang lupa sa probinsiya kaso mukang malas talaga ako sa buhay. Uuwi na sana ako nang probinsiya pero hinoldap ako at nilimas lahat ng pera ko.

Kasabay nang pagluha ko ay siya ding pag iyak ni tatang. Hindi mo din pala maaapreciate ang buhay mo kung di mo maririnig ang storya nang iba. Bigla kong narealize dahil sa kwento ni tatang.

Tatang: At dahil matanda na ako nun ay di na ako nakahanap pa nang trabaho. Ni wala man lang akong pera pang uwi. At wala din naman akong uuwian. Kaya pinili ko na lang mag palaboy laboy sa kalsada. Sinusubukan mabuhay.

Pinunasan ko ang mga luha ko. Naisip ko kung gaano kasalimuot ang nanging buhay ni tatang. Habang si tatang naman ay nakayuko at naiiyak.

Biglang nag paalam si tatang kung pwede makigamit nang cr. Matapos ituro ang cr ay iniligpit ko na ang mga pinag kainan niya.

At dahil malapit lang ang kusina sa cr ay bigla akong napahinto sa nakita ko. Ang laki ng titi ni tatang. Bigla akong nakaramdam ng init.

Napansin niyang nandoon ako at biglang tinakpan ang kanyang ari. Humingi siya nang pasensiya. Aniya, sa kalsada daw kasi ay wala nang hiya hiya dahil nga pulubi na siya.

Tatang: Nako iha pasensiya kana. Pag pasensiyahan mo na at hindi ko naisara ang pinto.

Ako: Tatang, wala po yun saka hindi naman na po bago yan sa akin. May asawa na po akong tao. (Sabay ngiti ng kaunti para di naman siya matakot.)

Pag kabalik ko sa sala ay nandoon na si manong. Nagkukuwentuhan pa din kami na para bang walang nangyare. Panay pasasalamat siya sa akin at ako naman ay panay tanggap lang. Pero naiisip ko pa din yung nangyare kanina.

Tatang: Iha pasensiya kana talaga kanina sa nangyare.

Ako: Nako tang wag mo na banggitin at wala lang yun.

Tatang: Alam mo iha, naaalala ko sayo yung dati kong kasintahan. Si Maria. Napakaganda din niyang babae katulad mo. Pero sa kasamaang palad ay hindi kami nag katuluyan.

Ako: Bakit naman po?

Tatang: Nalaman kasi nang magulang niya na isa lang akong kargador e kaya pinag hiwalay kami.

Ako: Grabe naman po sila makaalipusta.

Tatang: Normal naman yun iha. Kahit siguro akong magulang ni Maria ay ganun din ang gagawin ko. Alam mo, siya lang ang tanging babaeng minahal ko. Siya lang din ang nakasiping ko.

Nagulat ako bigla sa sinabi ni manong. Ngunit nag pawalang bahala na lamang ako.

Tatang: Kapag nalulungkot ako iha, iniisip ko lang siya. Nasan na kaya siya. Kung anong itsura niya ganoon pa din kaya siya kaganda.

Ako: Mukang miss na miss mo na po siya manong.

Tatang: Kapag ganito ang pakiramdam ko at naiisip ko siya ay nag sasarili ako, iha.

Medyo na aawkward man sa sitwasyon ay pilit kong intindihin si manong.

Tatang: Iha, alam kong sobra sobra na ang naitulong mo sa akin. Pero pwede ba akong makahiling sayo?

Ako: Tatang kahit ano po. Kelangan niyo po ba ng damit?

Tatang: Hindi iha, gusto ko sana ay matulungan mo ako. Nalulungkot kasi ako at ito lang ang ginagawa ko.

Ako: Tatang, ano pong ibig niyong sabihin.

Sabay bukas naman ni tatang ng kanyang short at nilabas ang matigas na niyang ari. Nabigla ako sa ginawa ni tatang at hindi ko alam ang sasabihin ko.

Ako: Tatang mayroon na po akong asawa. pasensiya na po at hindi ko pwedeng gawin yan.

Tatang: Ganoon ba iha. Pasensiya kana at ito pa ang naiganti ko sayo. Humiling pa ako nang sobra. Sabay patak nang luha animo’y nag sisisi sa ginawa niya.

Ako: Tatang wag na po kayo umiyak.

Hindi ko na alam ang gagawin ko dahil talagang umiiyak siya. Hindi ko siya mapatigil at panay ang hingi nang paumanhin. Hanggang sa …

Ako: Tatang, isang beses lang po ito.

Bigla naman nag liwanag ang mga mata nito animo’y bata na binigyan nang laruan.

Tatang: Iha maraming salamat. Isang beses lang ito at hindi na muulit.

Alangan man ay dahan dahan kong nilapit ang kamay ko sa kargado ni manong. Naaamoy ko pa ang mabaho nitong amoy. Halatang hindi talaga siya naliligo.

Naisip ko sanang paliguin muna siya kaso baka mag tagal pa kaya naman hinawakan ko nang dahan dahan ang kanyang alaga.

Napakainit nito at mararamdaman mo ang pulso. Ang laki at ang tigas. Pangalawa pa lamang itong nahawakan ko.

Pumikit na lang ako at dahan dahan na itinaas baba ang kamay ko. Gusto ko na itong matapos. Bagaman ayaw ko ay nag iinit ang katawan ko. Hindi ko to gusto.

Matapos ang sampung minuto ay hindi pa din tapos si tatang.

Tatang: Iha, pwede ba akong humawak sa dibdib mo? Para mas mabilis na sana tayo.

Ako: Tatang, sana po ay makuntento na po kayo dito sa ginagawa ko.

Hawak ko pa din ang alaga ni tatang. Napansin kong napapahawak siya sa hita ko. Hinayaan ko na lang na humawak sa hita ko kaysa sa iba pa siya humawak. Hanggang sa labasan na siya.

Tatang: Ahhhh ahhhh iha eto na ahhhhh…

Sobrang dami nito. Tumalsik yung iba sa braso ko at yung iba sa balikat ko. Meron din kaunti sa muka ko.

Hindi ko pa binibitiwan ang alaga ni tatang at sinisimot ko ang tamod sa ulo nito. Hanggang sa nagising ako sa katotohanan.

Ako: ah tatang mag cr po muna ako. Ito po tissue punasan niyo na lang po muna sarili niyo.

Pag punta ko sa banyo ay napaiyak ako dahil nagkasala ako sa mister ko.

Matapos ang nangyare ay nag paalam na si manong at nag pasalamat nang marami sa tulong na naibigay ko.

Kinagabihan ay naikwento ko sa mister ko ang nangyare kung pano ko tinulungan si manong at pinakain ko pa ito. Itinago ko sa mister ko ang nangyare. Sino ba naman ang .ag kukwento nito sa kanyang asawa diba?

Lumipas ang isang linggo nag bukas na ako ng community pantry. At kagaya nang mga nangyayare ay mabilis nanaman naubis ito.

Pag tingin ko sa malayo ay nasulyapan ko si tatang. Ngumiti ito sa akin. Ganon din ako sa kanya.

Tatang: Iha, pasensiya kana at nahuli nanaman ako. Mayroon kapa bang extrang pagkain na naitabi.

Sa totoo lang ay wala talaga akong naitabing pagkain dahil akala ko hindi na babalik si tatang dahil nahiya na ito. Ngunit baliktad pala ang nangyare.

Ako: Nako tay, pasensiya na kayo naubos na po lahat.

Tatang: Ganoon ba iha. Sige at maglalakad na ako pauwi.

Nakita ko ang pag kadismaya sa mata ni tatang at kitang kita ko na gutom na talaga siya. Kaya naman…

Ako: Tatang, gusto niyo po bang kumain na lang muna sa loob nang bahay?

Tatang: Seryoso ka ba iha? Nahihiya man ako e talagang gutom na ako.

Ako: Wag na po kayo mahiya tatang. Nakapasok naman na po kayo sa bahay ko (sabay ngiti sa kanya para di maman siya mahiya).

Pag pasok namin sa bahay ay wala kang mahahalatang pagkailang sa kanya. Parang normal lang ang lahat. Nagkuwento ulit siya sa akin.

Tatang: Alam mo iha, kung di dahil sayo ay baka nag pakamatay na ako.

Ako: Hala tatang wag niyo naman pong sabihin yan.

Tatang: Totoo ito iha. Hindi ako nag bibiro. Para bang bumata ulit ako at nag karoon nang dahilan para mabuhay.

Natuwa man ako sa sinabi ni tatang ay nangangamba ako dahil baka mamaya ay humiling nanaman siya.

Tatang: Iha. Maglalakas na sana ako nang loob habang nandito.

Ako: Ano po yon tatang? (nagtatanong pero parang may ideya na ako).

Tatang: Maaari bang maulit yung nangyare nung nakaraang linggo?

Sa totoo lang. Naaawa ako kay tatang. Bukod kasi sa wala na siyang pamilya ay wala na di talaga siyang dahilan para mabuhay. Nakakalungkot yun syempre kaya naman diniretso ko na siya.

Ako: Ah sige po tatang pero sana po ay huli na ito.

Tatang: Oo iha hindi na ito mauulit.

Sabay bukas nang kanyang short.

Tatang: Iha maaari bang makahawak man lang ako sa dibdib mo para mas mabilis na sana to?

Napansin ko nga na mas mabilis siyang nilabasan noon nung humawak siya sa hita ko kaya naman pumayag na din ako kesa tumagal pa kami nang 20 minuto.

Ako: Sige tatang. Pero dapat mabilis na tayo.

Hinawakan ko ang alaga ni manong. Jinakol ko ito nang mas mabilis para hindi na kami mag tagal. Ayaw ko man gawin ito ay naaawa naman ako kay manong at baka magpakamatay talaga siya kaya naisip ko baka ito nag checheer up sa kanya.

Hinawakan niya ang dibdib ko. Ngunit sa labas lamang. Nararamdaman kong pinipisil pisil niya ito. Napapaiktad ako sa ginagawa niya dahil nakikiliti ako.

Hanggang sa labasan siya.

Tatang: ahhh eto na ko iha …. ahhhh

Shit napakadami. Mas madami pa to kesa sa nauna. Sa isip isip ko.

Pag tapos ay nag paalam na siya. This time ay kinausap niya ako nang masinsinan.

Tatang: Iha, lubos akong nag papasalamat sa tulong na binibigay mo sakin. Kung maaari sana ay babalik ako dito para gawin mo ito ulit sakin. Ito na lang ang dahilan kaya ako sumasaya kaya sana ay mapag bigyan mo pa ako.

Wala na akong nasabi dahil dali dali siyang lumabas.

Kinagabihan ay nakasama ko ulit ang mister ko. Namiss ko ang mister ko at talagang nakunsensiya ako sa ginawa ko. Pero parang mas matibay yung feeling na nakakatulong ako dun sa matanda. Isa pa, matanda na siya. Eto na lang kinaliligaya niya e. Why not pag bigyan ko na lang dahil jakol lang naman.

Niyapos ko ang asawa ko at buong magdamag ay inangkin niya ako. Mahal na mahal kita Xavier.

Sumunod na linggo ay ganoon pa din ang set up. Nag bubukas nang community pantry at mag liligpit at darating si manong.

Itong linggong to ay humiling siya na baka pwedeng mahawakan niya na nang wala saplot yung dibdib ko. Pumayag na lang din ako. Hindi ko alam bakit niya ko napapapayag pero siguro dahil sa awa?

Pinasok niya nag kamay sa loob ng damit at bra ko at nag simulang laruin ang mga utong ko. Hanggang sa labasan siya.

Sumunod na linggo humiling siya na baka pwedeng makita ang mga dibdib ko. Ayaw ko sana at nagalit ako kaso biglang yumuko si tatang at naiyak. Biglang humingi nang pasensiya.

Kaya naman binuksan ko na lang ang damit ko at tinanggal ang bra. Bumuyangyang ang mga dibdib ko sa harap niya. Ganoon ang set up lagi. Every week mayron siyang hinihiling na bago.

Tatang: Napakaganda ng dibdib mo talaga iha. Napakasarap pa. Sabay sipsip sa utong ko. Palagi ko na lang naaamoy ang laway niya. Iniisip ko na lang lagi na. “Nakakatulong” ako.

Kaya naman minungkahi ko kay manong na makiligo na lang sa aming bahay para naman hindi na siya marumi.

Noong sumunod na linggo ay hindi na nag pakita si tatang. Nag alala ako sa kanya dahil baka kung napano na siya. Baka nag pakamatay na. Kung ano ano na naiisip ko. Hanggang sa noong dumating ang sumunod na linggo.

Tatang: Magandang araw sa iyo iha.

Ako: Oh tatang bakit ngayon ka lang napunta ulit? Nag alala ako sayo (pagalit pero nag aalalang tanong)

Tatang: Aaminin ko sayo iha. Nakunsesiya ako sa mga ginagawa ko sayo. Napakabuti mong bata at inaabuso kita. Kaya naman humihingi ako ng paumanhin.

Naawa ako kay Tatang. Yun ang naramdaman ko. Imbes na pag kamuhi o pag kaasar. Isipin mo, matanda na siya pero ngayon niya lang nararanasan ang mga ganito?

Ako: Tatang walang anuman po iyon. Kagustuhan ko din naman po iyon. Hindi niyo naman po ako pinilit.

Naiiyak na si manong. Parang may gustong sabihin …

Tatang: Iha, alam mo gusto ko na sana mamatay. Wala na akong silbi sa mundong ito. Isa lang akong palaboy laboy na matandang gurang.

Ako: Tatang wag naman po kayo mag salita nang ganyan (habang naiiyak na din).

Bigla akong may naisip. Marahil hindi na niya maiisip yun kapag iba na ang ginawa namin. Kaya naman …

Ako: Tatang halina po kayo dito sa loob muna. Kumain po muna kayo at maligo. Nag handa po ako mga damit para sa inyo.

Tatang: Napakabuti mo pa ding bata. Naaalala ko talaga sayo si Maria.

Ako: Wag na po kayo mag drama (Sabay ngiti sa kanya).

Matapos niyang kumain at maligo ay pinaupo ko siya. Sinabi ko sa kanya na lahat ng gagawin ko ay kusamg loob.

Itutuloy …

First time ko po mag sulat dito. Alam ko madami pang imperfection pero I’m still working and finding my own style of writing. Nag susulat ako sa POV ng babae kahit lalaki ako. Sobrang hirap pero pag naiisip mo ang smooth na lang.

Anyway, Kung mabasa man to ni miss Coleen. Yes, ikaw po ang inspiration ko 🙂

Kung mayroon man akong nakaligtaan. Maling spacing, wrong spelling, at kung anu ano pa. Just let me know. I’m open sa mga criticism.