Ang Totoong Pagmamahal sa Bawal na Relasyon 1

Written by Rain Española

 

---

Sa isang maliit na baryo sa Pilipinas, namumuhay si Elizabeth, isang 49-anyos na lola, at ang kanyang apo na si Rain, na 18 taong gulang. Matagal nang bukas ang puso ni Elizabeth para sa pagmamahal, ngunit hindi niya inaasahan na mahuhulog siya sa isang kabataan tulad ni Rain.

Sa unang tingin, tila hindi magkakasundo ang dalawa. Ngunit sa kabila ng kanilang agwat sa edad at karanasan sa buhay, nagkaroon sila ng espesyal na koneksyon na hindi nila matutunan sa iba.

Sa unang araw na tumira si Rain sa bahay ni Elizabeth, tila isang digmaan ang naganap. Dating namumuhay si Rain na parang isang prinsipe, samantalang si Elizabeth ay hindi natutuwa sa kanyang katamaran.

“Rain, gising na! Hindi puwedeng buong araw kang nakahiga diyan,” sigaw ni Elizabeth, habang hinahampas ang pintuan ng kwarto ni Rain.

“Hayaan mo na ako, Lola. Maglalaro lang naman ako ng basketball,” sagot ni Rain, sabay abot sa kanyang sapatos.

“Isang linggo ka pa lang dito, at halos hindi ka pa naglilinis ng kwarto mo,” reklamo ni Elizabeth.

“Naku, sige na nga, Lola. Aayusin ko na mamaya pagbalik ko,” pangako ni Rain sabay kindat.

Subalit sa paglipas ng mga araw, lumalala ang mga hindi pagkakaunawaan. Tuwing uuwi si Rain, madalas siyang nagdudulot ng mga dumi at kalat sa bahay, na siya namang pinagwawari ni Elizabeth.

“Rain, ano na naman ito? Bakit ang dumi-dumi ng iniiwan mong bakas sa sahig?” reklamo ni Elizabeth, habang sinusubukang linisin ang mga kalat.

“Wala lang, Lola. Hindi ko napansin,” depensa ni Rain, habang nagmamadali papunta sa kanyang kwarto.

“Hindi ito tamang gawain, Rain. Dapat mong alagaan ang bahay na ito tulad ng pag-aalaga ko sa’yo,” sabi ni Elizabeth, na hindi mapigilan ang pagkasama ng loob.

Sa kabila ng mga hindi pagkakaunawaan, patuloy pa rin silang nagsisikap na magkaintindihan. Ngunit ang pagiging magkaiba nila ay tila nagiging bunga ng mga hindi pagkakasundo.

Sa isa pang pangyayari, nahuli si Rain na nakakandado ang kanyang kwarto habang nanonood ng mga adultong palabas at nagsasarili. Hindi siya nagpakita ng anumang pagkukulang o panghihinayang sa kanyang ginawa.

“Naku, Rain! Anong ginagawa mo diyan?” sigaw ni Elizabeth nang matuklasan niya ang lihim ni Rain.

Napailing si Rain at tumingin kay Elizabeth na walang bahid ng kahihiyan sa kanyang mukha. “Lola, wala lang ‘yon. Normal lang naman ‘yun sa mga kabataan,” depensa niya.

Ngunit hindi nagpapatinag si Elizabeth. “Hindi ito ang tamang gawain, Rain. Dapat mong igalang ang iyong sarili at ang tahanan na ito.”

Ngunit sa kabila ng pagpuna ni Elizabeth, hindi nagbago ang ugali ni Rain. Patuloy pa rin siyang gumagawa ng mga bagay na hindi nararapat, na walang pakundangan sa damdamin ng iba.

Sa bawat pagkakataon na nahuhuli ni Elizabeth si Rain na nagbibigay kasiyahan sa kanyang sarili, hindi maiwasang sumigaw si Elizabeth sa kanya. Ngunit sa tuwing ito’y mangyayari, walang reaksyon si Rain, parang walang nangyaring masama.

“Rain! Anong ginagawa mo diyan?!” sigaw ni Elizabeth, habang tinataboy ang kanyang mga kamay mula sa kanyang pribadong lugar.

Nahaharap si Elizabeth sa isang malaking hamon. Hindi niya maintindihan kung bakit parang walang konsiyensya si Rain sa kanyang mga gawain. Sa kabila ng kanyang pagmumura at pagtutuwid, patuloy pa rin si Rain sa kanyang gawain, na tila walang pakialam sa mga epekto nito sa kanilang tahanan at sa kanilang relasyon bilang maglola at apo.

Ngunit si Rain ay tanging ngiti lamang ang ipinapakita. “Lola, hindi naman masama ‘yon. Lahat naman tayo’y nagkakaroon ng ganoong pangangailangan,” sabi niya nang walang bahid ng pagkabahala.

Sa isang gabi, habang si Elizabeth ay papalapit na sa pagtulog, biglang sumagi sa kanyang isipan ang huling salita ni Rain, “Lola, hindi naman masama ‘yon. Lahat naman tayo’y nagkakaroon ng ganoong pangangailangan.”

Nang mag-isa na lamang siya, nagsimulang mag-isip si Elizabeth. “Tama nga naman ang sinabi ni Rain. Normal nga ba ito? Hindi ko alam kung ano ang dapat kong isipin.”

Sa kabila ng kanyang pag-aalinlangan, bigla na lamang siyang napadama ng isang damdamin na hindi niya inaasahan. Napansin niya ang init na kumukulo sa kanyang katawan at ang kakaibang pagnanasa na sumisidhi sa kanyang kalooban.

“Teka, ano ba ito?” bulong ni Elizabeth sa kanyang sarili. Ngunit hindi niya mapigilan ang sarili na tuluyang malunod sa mga imahinasyon.

Sa kanyang pag-iisa, hinayaan niya ang kanyang mga kamay na maglakbay sa kanyang katawan, habang iniisip ang mga nakita niya sa kwarto ni Rain. Sa kanyang isipan, ipinipikit niya ang mga mata at iniimagine ang eksena na si Rain mismo ang nasa harapan niya, nagbibigay aliw sa kanyang sarili.

“Ano ba ito, Elizabeth?” tanong niya sa kanyang sarili, habang patuloy sa kanyang ginagawa. “Hindi ito tamang gawain.” Subalit sa kabila ng kanyang pagpapagalit sa sarili, hindi niya maiwasang isipin ang kakaibang kasiyahan na dulot ng kanyang ginagawa.

Kinabukasan, maaga pa lang ay nagmadali si Elizabeth papunta sa kusina upang maghanda ng almusal. Sa kanyang mga mata, mayroong misteryosong ningning na hindi mapaliwanag.

Naghintay siya kay Rain. At nang makita siya ni Rain, hindi mapigilan ang kanyang pagkamangha. Nakita niya ang mga pagbabago kay Elizabeth. Mula sa kanyang konservatibong pananamit hanggang sa mga revealing na damit. Mula sa dry na balat hanggang sa makinis at sariwang kutis.

Wala siyang nasabi. Hindi niya inaasahan na magbabago ang hitsura ni Elizabeth nang ganoon.

“Rain, kain na tayo,” sabi ni Elizabeth, na may mapang-akit na ngiti sa kanyang labi habang inilalapit ang pagkain sa mesa.

Napahagulgol si Rain sa loob ng kanyang isipan. Hindi niya maipaliwanag kung bakit tila may iba sa kanyang lola. Ngunit sa kabila ng kanyang pagkamangha, hindi niya mapigilan ang kanyang sarili na mapangiti at matuwa sa kagandahan ni Elizabeth.

Sa piling ni Elizabeth, tila nabunyag ang isang bagong panig sa kanilang relasyon. Ngunit sa di inaasahang pagkakataon, napansin ni Rain ang kakaibang pag-uugali ni Elizabeth, na nagbigay sa kanya ng bagong perspektibo sa kanilang samahan.

Sa tuwing nakikita ni Elizabeth si Rain na tumapatapos ng mga gawaing-bahay, hindi mapigilan ang ngiti sa kanyang mga labi habang siya’y iniisip ang ilang bagay.

Sa kanyang kalooban, may mga mapangahas na imahinasyon na sumisilip. Napapansin niya ang lakas at kagwapuhan ni Rain habang siya’y nagtatrabaho. Napapailing siya sa kanyang sarili, hindi makapaniwala na ganito siya napapaisip.

“Ano ba ito, Elizabeth?” bulong niya sa kanyang sarili habang pinapanood si Rain. “Hindi dapat ganito ang iniisip ko tungkol kay Rain. Pero bakit… bakit ganito ang nararamdaman ko?”

Kahit na may mga naglalaro sa kanyang isipan na maaaring hindi naaayon sa kanyang edad at relasyon, hindi niya mapigilan ang sarili na hindi malaman kung bakit tila may bahagi ng kanyang puso na nagiging interesado kay Rain ng higit pa sa isang maglola at apo.

Sa araw ng kaarawan ni Elizabeth, umalis si Rain upang bumili ng kahit ano. Ngunit hanggang hapon, hindi pa rin siya bumabalik.

Napakalungkot ni Elizabeth dahil wala siyang kasama sa kanyang espesyal na araw. Sa halip na maghintay kay Rain nang may ngiti sa kanyang mga labi, nagalit siya at nagpasya na lamang matulog.

“Hindi ko maintindihan kung bakit ganoon si Rain. Dapat sana nandito siya ngayon,” bulong ni Elizabeth sa kanyang sarili habang naglalakad papunta sa kanyang kwarto.

Nagpasya siyang magpatulog nang may sama ng loob. Hindi niya napansing dumating na ang gabi, at wala pa ring bakas ni Rain.

Sa kabila ng kanyang nararamdaman, hindi niya naisip na baka mayroon siyang nais iparating si Rain sa kanya, na nagdulot sa kanya ng hindi pagpapakita. Nangyari na lamang ang lahat, at ang kanyang kaarawan ay naglaho nang hindi niya naramdaman ang kahit anong kagalakan.

Nang gabing iyon, bumalik si Rain at agad na pumasok sa kwarto ni Elizabeth upang humingi ng paumanhin. Ngunit nagulat siya nang makapasok sa silid. Nakahiga si Elizabeth nang walang takip.

Nakita ni Rain ang katawan ni Elizabeth na hubo’t hubad. Hindi niya napigilang maramdaman ang init na dumaloy sa kanyang katawan.

Habang lumalapit siya kay Elizabeth, hindi niya mapigilan ang sarili na hindi magalaw ang katawan nito. Hindi niya maipaliwanag kung bakit siya naakit sa kanyang lola, ngunit ang tanging alam niya ay ang pagnanais na makaramdam ng kanyang kamay sa kanyang balat.

Sa bawat pag-uga ng kanyang katawan, tila napapalakas ang damdamin ni Rain. Hindi niya alam kung ano ang dapat niyang gawin, ngunit ang kanyang nararamdaman ay hindi na niya maikubli.

Nang gabi ring iyon, bumalik si Rain at agad na pumasok sa kwarto ni Elizabeth upang humingi ng tawad. Ngunit nagulat siya nang makapasok sa silid.

Nakita niya si Elizabeth na natutulog nang walang anumang takip. Hubad ang kanyang katawan na nakaekspos sa kanya. Hindi niya maiwasang maakit sa kanyang kagandahan.

Napalapit si Rain kay Elizabeth at dahan-dahang hinipo ang kanyang katawan habang nanginginig.

“Patawad, Lola,” bulong niya. “Pasensya na sa pag-alis ko kanina at sa pagsasamantala ko ngayon dahil sa iyong kagandahan.”

Nahihirapan si Rain sa kanyang nararamdaman. Hindi niya inaasahang magiging ganito ka-komplikado ang kanilang sitwasyon. Gayunpaman, hindi niya mapigilan ang sarili na maakit sa kagandahan ni Elizabeth, kahit na alam niyang hindi ito tama.

Sa parehong gabi, bumalik si Rain at agad na pumunta sa kwarto ni Elizabeth upang humingi ng tawad. Ngunit nabigla siya nang pumasok sa kuwarto.

Nakita niya si Elizabeth na natutulog nang walang anumang takip at damit. Ang kanyang mga hita ay nakabukas nang malawak, at ang kanyang katawan ay hubad sa harap ni Rain. Hindi niya napigilang maramdaman ang pagkakalibog.

Napalapit si Rain kay Elizabeth at hinawakan ang kanyang katawan habang bumabangong kumikindat ang kanyang mga kalamnan. “Lola, pasensya na. Hindi ko dapat ginawa ‘to,” sabi niya habang hindi mapigilang humihinga ng malalim.

Ramdam niya ang pagnanasa na lumalabas mula sa kanyang puso. “Pasensya na sa pag-alis ko kanina. At pasensya na rin sa paghawak ko sa’yo ngayon. Hindi ko dapat ginagawa ito, pero hindi ko mapigilan ang aking nararamdaman sa’yo.”

Ang kanyang boses ay halos pabulong, puno ng pag-aalala at panghihinayang. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, ang kanyang katawan ay tila hindi makapigil sa pagtibok ng kanyang puso sa harap ng kagandahan ni Elizabeth.

Sa pagkakataong iyon, dahan-dahang kinain ni Rain ang matamis na butil ni Elizabeth. Ang kanyang dila ay hindi mapigilang lumalambot habang tinitikman ang butil na matagal nang nakaamba sa kanyang labi.

Napansin ni Elizabeth ang pagtulo ng katas mula sa ibaba, at hindi niya napigilang maranasan ang kasiyahan. Ang mga damdamin na hindi niya inaasahan ay biglang bumalot sa kanyang katawan.

“Hindi ko alam kung paano ko ito pipigilan,” bulong ni Elizabeth sa kanyang sarili, habang dahan-dahang tumitigil ang kanyang paghinga.

Sa bawat pag-ungol niya ng aliw, napansin ni Rain ang pagbabago sa kanyang katawan. “Lola, pasensya na,” sabi niya, habang pinipigilan ang sarili sa pagpapa-alaala sa kanyang sarili na hindi ito tamang gawain.

Ngunit sa kabila ng kanyang pag-aalinlangan, patuloy pa rin siya sa kanyang ginagawa, na dahan-dahang pinapalakas ang kanyang pag-angkin sa kasiyahan ngunit hindi mapipigilan ni Elizabeth ang sarili na sumunod sa kanyang nararamdaman.

Sa pagkakataong iyon, dahan-dahang kinain ni Rain ang matamis na butil na inihanda ni Elizabeth. Ang kanyang dila ay hindi mapigilang lumalambot habang tinitikman ang butil na matagal nang nakaamba sa kanyang labi.

Napansin ni Elizabeth ang pagtulo ng katas mula sa ibaba, at hindi niya napigilang maranasan ang kasiyahan. Ang mga damdamin na hindi niya inaasahan ay biglang bumalot sa kanyang katawan.

“Hindi ko alam kung paano ko ito pipigilan,” bulong ni Elizabeth sa kanyang sarili, habang dahan-dahang tumitigil ang kanyang paghinga.

Sa bawat pag-ungol niya ng aliw, napansin ni Rain ang pagbabago sa kanyang katawan. “Lola, pasensya na,” sabi niya, habang pinipigilan ang sarili sa pagpapa-alaala sa kanyang sarili na hindi ito tamang gawain.

Ngunit sa kabila ng kanyang pag-aalinlangan, patuloy pa rin siya sa kanyang ginagawa, na dahan-dahang pinapalakas ang kanyang pag-angkin sa kasiyahan ngunit hindi mapipigilan ni Elizabeth ang sarili na sumunod sa kanyang nararamdaman.

Habang nagpapanggap na natutulog si Elizabeth, masaya niyang pinagsasayaan ang sandali. Sa kanyang isipan, nagpapahayag siya ng kasiyahan habang hinaharap ang mga sandaling puno ng aliw.

Hindi alam ni Rain na nagpapanggap si Elizabeth na tulog. Hanggang sa marating niya ang langit. Sa kanyang isipan, ipinahayag niya kung gaano ito kasarap.

Biglang nagpaulan si Rain ng kanyang katas ng pagmamahal sa butil ni Elizabeth at umalis bago ito magising.

Sa paggising ni Elizabeth, napagtanto niyang mag-isa na lamang siya. Hanggang sa mga sandaling iyon, nanatili ang kanyang mga alaala ng mga sandaling puno ng kasiyahan at ligaya, na hindi niya malilimutan.

Sa kabila ng mga pangyayari, napuno ng kasiyahan si Elizabeth. Bagama’t hindi ito ang uri ng regalo na inaasahan niya para sa kanyang kaarawan, natutunan niyang tanggapin at pahalagahan ang mga sandaling ibinigay sa kanya ni Rain.

“Masaya ako,” bulong ni Elizabeth sa kanyang sarili, habang ngumingiti sa kanyang pagkakaupo sa kama. “Kahit na hindi ito ang karaniwang regalo, ang pagmamahal at pag-aalaga ni Rain ang pinakamahalaga.”

Ang pag-ibig ni Elizabeth kay Rain ay unti-unting lumalim, ngunit hindi niya alam na ang tunay na dahilan ng pagbabago ni Rain ay ang katawan lamang niya. Hindi pa rin alam ni Rain ang tunay na nararamdaman ni Elizabeth, at ang kanyang pagnanasa ay nagpapanggap na may kahalagahan lamang ang pisikal na anyo ni Elizabeth.

Sa kanyang puso, ang pagmamahal niya para kay Rain ay hindi lamang tungkol sa pisikal na atraksiyon. Ipinapakita niya ang kanyang pagmamahal sa pamamagitan ng pag-aalaga at pag-unawa sa mga pagbabago at pagpapakita ng pagnanasa ni Rain. Subalit sa kanyang pag-ibig, hindi niya napapansin ang mga senyales na nagpapahiwatig ng tunay na motibo ni Rain.

Ang pag-ibig ni Elizabeth para kay Rain ay totoon at wagas, ngunit tila ito’y nasa panganib na mapahamak sa di-inaasahang katotohanan ng damdamin ni Rain.

Ang pagkakasakit ni Elizabeth at ang halos pagkamatay nito ay nagdulot ng malaking pagbabago sa buhay ni Rain. Sa sandaling iyon ng pagsubok, hindi na lamang siya tumutugon bilang isang apo, kundi bilang isang minamahal.

Nang alagaan ni Rain si Elizabeth sa kanyang pinakamaselang mga sandali ng pagkakasakit, unti-unti niyang natuklasan ang kahalagahan ng buhay ni Elizabeth sa kanyang buhay. Hindi na lamang siya nahulog sa kanyang katawan, kundi sa kabuuan ng kanyang pagkatao.

Nang magaling na si Elizabeth, napagtanto ni Rain na ang kanyang pag-ibig para sa kanya ay hindi lamang nauukol sa pamilya o dugong nauugnay, kundi sa mas malalim na antas bilang kasintahan. Minamahal niya si Elizabeth hindi lamang dahil sa kanyang pisikal na anyo, kundi pati na rin sa kanyang kaluluwa at pagkatao.

Sa pagkakasakit at paghilom ni Elizabeth, nabuo ang isang bagong anyo ng pag-ibig sa kanilang pagsasama. Ang kanilang pagtitiwala at pag-aalaga sa isa’t isa ay naging pundasyon ng isang matibay na relasyon, na hindi na lamang nauukol sa pagiging maglola at apo, kundi sa pagiging kasintahan na may pagmamahal na wagas at totoo.

Mula noon, hindi na nag-atubiling ipahayag nina Elizabeth at Rain ang kanilang pagmamahalan sa isa’t isa, kahit na sa paraang senswal.

Sa bawat haplos at halik, ipinapakita nila ang kanilang pag-ibig na nagiging mas matindi’t mas personal. Hindi na nila itinatago ang kanilang damdamin, bagkus ay bukas at walang pagkukunwari.

Sa bawat sandaling magkasama, pinapakita nila ang kanilang pagmamahal sa isa’t isa sa pamamagitan ng mga lambingan at yakap. Ang kanilang pag-ibig ay hindi lamang nagbibigay ng kasiyahan sa kanilang mga puso, kundi nagpapalakas din sa kanilang samahan.

Nagiging mas malalim at mas makulay ang bawat araw na kanilang pinagsasaluhan, at ang kanilang pagmamahalan ay patuloy na lumalago at lumalakas. Sa kanilang pagsasama, nahanap nila ang kanilang kapwa-kasama sa buhay, at ang kanilang pag-ibig ay naglalayong magtagal habang buhay.

Mula sa mainit na halik sa labi patungo sa leeg hanggang sa tiyan ni Elizabeth, hindi mapigilan ni Rain ang pagpapahayag ng kanyang pagmamahal sa bawat bahagi ng katawan niya. Masaya siya sa bawat pag-angkin at pagsabik ng kanyang minamahal. Sa bawat galaw ni Rain, nakakaramdam ng kaligayahan si Elizabeth. Natutuwa siya sa bawat karanasang dala ng kanilang pagmamahalan.

“Hayop ka, Rain,” bulong ni Elizabeth sa halos pabulong habang inilalarawan ang kanyang nararamdaman. “Ang sarap ng ginagawa mo sa akin.”

“Higit pa sa sarap, mahal ko,” sagot ni Rain, na masayang nagpapatuloy sa kanilang pagnanasa.

Pagkatapos, nagsimula si Rain na pasukin si Elizabeth nang paulit-ulit. Hindi napigilan ni Elizabeth ang kanyang mga damdamin, kaya’t ang kanyang katawan ay nagiging marupok.

“Rain, mahal ko, hindi ko na kayang pigilin ang nararamdaman ko,” ungol ni Elizabeth habang ang kanyang katawan ay naglalambing at umaatungal.

Mga sandaling lumipas, tila malapit nang sumabog si Rain.

“Tuloy mo lang, Rain. Puwede mo akong labasan sa loob,” sabi ni Elizabeth, na nagpapahayag ng kanyang pagnanasa at pagsang-ayon sa ginagawa ni Rain.

Napalakas ang paggalaw ni Rain sa kanyang pag-aalab na narinig ang sinabi ni Elizabeth. “Talaga, mahal ko?” tanong niya, na nadagdagan pa ang kanyang kasiyahan at pagnanasa.

“Dahil gusto kong maging ina ng iyong anak,” sagot ni Elizabeth, na nagpapahayag ng kanyang matinding pagnanais na maging bahagi ng buhay ni Rain sa higit pa sa isang paraan.

Nagkasundo silang dalawa sa kanilang desisyon. Sa bawat paggalaw, pagsigaw, at pagnanasa, nagpapahayag sila ng kanilang pag-ibig at pangako sa isa’t isa. Ang kanilang kasunduan ay nagpapahayag ng kanilang pagtitiwala at pag-ibig na buong-buong at tapat.

Nang sumabog si Rain sa loob ni Elizabeth, ang kanilang kasiyahan at pagmamahalan ay lumalim pa. Ang bawat sandali ay nagdulot ng labis na kaligayahan at pagpapalakas sa kanilang ugnayan.

Matapos ang kanilang mahalagang sandali, nagpahinga silang magkasama, puno ng pagmamahal at kasiyahan. Ang kanilang relasyon ay lumalim pa, at ang bawat karanasan ay nagdulot ng bagong sigla sa kanilang pagtitinginan.

Sa paningin ng iba, sila ay lola at apo lamang na naninirahan sa iisang bubong. Ngunit sa loob ng kanilang tahanan, sila ay minamahal at mga kasintahan ng isa’t isa.

Ang kanilang pagsasama ay puno ng lihim at pagmamahalan na hindi kayang masukat ng anumang panlabas na mata. Sa pagitan ng kanilang pagsasaluhan ng kasiyahan at pag-ibig, napagtanto nila na ang kanilang relasyon ay lampas sa anumang balakid at batayan.

Bawat sandali ay isang pagkakataon upang ipakita ang kanilang damdamin at pagmamahal, hindi lamang bilang maglola at apo, kundi bilang mga taong nagmamahalan at nagmamalasakit sa isa’t isa sa pinakamasidhi at pinakamapangahas na paraan.

Sa kabila ng mga pagsubok at hadlang, nananatili silang matatag at buo sa kanilang pagmamahalan, na patuloy na nagbibigay-liwanag at ligaya sa kanilang mga puso. Ang kanilang pag-ibig ay hindi lamang basta-basta, ito’y isang napakalalim at tunay na pagnanasa na nagpapalakas at nagpapatatag sa kanilang samahan bilang minamahal at minamahal.