Ang Tirador: Diez

Written by Nopen0tme

 

Maraming uri ng ambush. Depende sa terrain. Depende sa situation. Mayroong moving, may fixed. Mayroong hasty, may deliberate. Pero iisa lang diwa ng ambush–attack from a concealed position.

Gulatan. Sindakan.

Pabilisan ng reaction. Pagalingan ng response.

Ang mabulaga, patay. Ang masindak, wasak.

Ganoon ang naging rule of thumb ko sa buhay. Anumang uri ng ambush masagupa, react accordingly. Respond accordingly.

Kaya nagulat man ako na aalis na pala sila Alicia at ang kaniyang pamilya tungong Australia, hindi ako nagpabulaga. I reacted accordingly: binayo ko sya ng walang humpay. Pinutok sa loob. Pinuta. Winasak.

Umaga niya sinabi sa akin: matapos umalis ang mister, tungong opisina, at ng mga anak, tungong eskwela.

Bago magtanghalian, tatlong beses ko nang nilunod ng tamod ang puke nya. Pabaon ko na sa kaniya. Pero isang buwan pa pala bago sila tuluyang nakalipad tungong Brisbane. Kaya, isang buwan pa naging closure namin. Huling buwan ng aming kawalang-hiyaan.

Buntis syang lumipad ng Australia.

Lumipas ilang araw, dating gawi lang ako. Kung may proyekto, trabaho. Kung wala, pahinga. Istambay. Tawag sa mga anak. Kinukumusta pag-aaral. Miss na sila ng tatay. Normal lang. Kung may tawag at may lalaruin, lalakad kasama ng tropa. Magpapadala sa pamilya ng kinita.

Trabaho lang.

Surveillance. Surveillance. Surveillance.

Iwas ambush. Iwas gulat. Saka bibirahin. Maninirador.

Dalawang tao target namin. Isang negosyante at yung alalay nyang lagi nyang kasama. Sa hardware nila, habang nagsasara. Alas otso ng gabi.

Tatlo kaming tatrabaho. Ako kakalabit, isang backup, isang driver.

Isinara ng alalay ang isang roll up shutter. Ni-lock. Ibababa sana ang isa. Dinikitan ko. Tinutukan. Wag ka na pumalag, punta tayo sa amo mo. Nasindak si gago. Di nakagalaw. Lumingon sa likod, kita nya mga kasama ko. Tumingin sa akin. Tinulak ko papasok.

Dumiretso sa bandang likod. Sa kahera. Nasa likod ang amo, nagbibilang. Nakita kami. Nag-react. May bubunutin sa ilalim ng kahera. Inunahan ko na–BANG! BANG!

Sumalampak siya sa katabing istante, hawak ang leeg na may dalawang butas ng .45.

Pumalag ang alalay. Pumiglas. May nadampot na itak na binebenta nila sa tabi niya. Iwinasiwas. Nahagip ang kamay ko, tapos–BANG! BANG! BANG!

Tatlong body shots.

BANG! Isang finishing sa ulo.

Binalikan ko ang negosyante. Humihinga pa, naghihikahos. Hawak ang revolver na binunot. Ang isang kamay sa leeg, pilit pinipigilan ang pagdanak ng dugo.

BANG! Finishing.

Exit na. Ni-lock namin ang isa pang roll up shutter.

Saka ko naramdaman kamay ko. Mahapdi. Duguan. May malalim na galos sa braso. Mukhang kailangan ng tahi. Apply first aid. Natutunan ko noon sa combat medic namin.

Sumibat na kami.

Nagpahanap ako ng clinic para tahiin sugat ko sa braso. Di pwede sa malaking ospital. Mahirap na. Mayroong malapit sa safe house, malayo sa pinaglaruan namin. Iwas tanong, iwas hinala.

May cover story na kami. Nadisgrasya habang nasa trabaho. The best of lies are the closest to truth.

Isang nurse ang duty. Nag-asikaso sa amin. Routine questions sya sa akin. Dikit ako sa cover story. Nagkakatitigan kami. Dumating ang doktor, nagtanong, nagtahi, nagreseta. Blah blah blah.

Hindi ko na masyado inalintana. Mahapdi ang sugat. Maganda ang nurse. Di ko binitawan titig ko sa kanya. Napapangiti ako. Pero halos ngiwi dahil sa kirot.

“Inom ka na mefenamic para sa sakit, sir?” Tanong ni nurse.

“Ngitian mo na lang ako,” paghahambog ko.

Unang minuto pagkakita ko sa kanya, hanggang madischarge, di ko siya nilubayan. Tinanong ko siya nang tinanong. Kinausap. Pinakwento. Kinalikot ko ang isip. Full-blown psy-ops ako sa kanya.

Early 20s si nurse. Kamukha ni Ara Mina. Lahat ng malaki at maliit, nasa tamang lugar. May tattoo na naaninag ko sa scrubs. Baba yata ng shoulder blades. 5’6. De-kulay ang buhok. Malambing ang boses. May angas ang lakad. Walang sayang na galaw. Ambushed ako sa alindog, tangina. Nabulaga ako.

React accordingly: kinuha ko number niya. Binigay ni nurse. May kasamang ngiti.

May battle plan na akong nakalatag di pa humuhupa kirot ng sugat ko. Di pa nakakalabas ng clinic, alam ko na gagawin ko.

“Ano nga pangalan mo ulit?” Tanong ko kay nurse bago ako lumabas.

“Faye.”

Ngumiti ako. Isa lang tumatakbo sa isip ko: puputahin kita.

Isang linggo. At most. Ikakama kita, Faye.