3 Years Old

Written by angel.in.distress

 

This is a work of fiction. This is just a pure product of imagination. Whatever similarities appeared in real life are just mere coincidences and it has nothing to do with the names, places, conflicts of events and point of views appeared in the story.

---

“HONEY, buntis ako, 6 weeks na.”

Halos walang lumabas sa bibig ko ng mga sandaling iyon pero nagawa ko pa ding bigkasin iyon dahil sa tingin ko ay ito na ang pinakatamang panahon para malaman niya.

Napatitig ako sa pagkuyom ng kanyang dalawang kamao. Mas lalo akong pinanghinaan ng loob na baka hindi niya matanggap ang ipinagbubuntis ko. Matagal na kami ni Aldrin at sa tingin ko naman ay matutuwa siya sa magandang balitang dala ko.

Marahil ay nagulat lang siya sa di inaasahang balitang aking inihayag.

“Hindi pa ako handa, Honey.”

Tama ba ang narinig ko sa taong pinakamamahal ko? Hindi pa siya handa? Pero isa na siya sa mga sikat na arkitekto sa aming siyudad. Kabilaan ang mga proyektong kanyang natatanggap. Nagkamali ata ako ng dinig sa sinabi niya.

“Honey, sabi ko buntis ako.”

“Maliwanag ang pagkakasabi ko, Honey. Sabi ko hindi pa ako handa.”

“Pero di ba, maganda na ang trabaho mo. Isa na din akong accountant. Matagal na din naman na tayong magkasintahan. Ano pa ba ang hindi handa?”

“Nagsisimula pa lang akong makamtan ang tagumpay.”

“Pero honey, paano ‘tong bata?”

“Ipalaglag mo ang bata.” Mahinahon pero mariin niyang tugon.

Tumulo ang sunod sunod kong mga luha.

“Honey, hindi ko magagawa yan.”

Gigil na tinadyakan ni Aldrin ang mesa sa harapan namin.

“Habang maaga pa, ipaabort mo na ang bata.”

Matatalim na tingin ang ipinukol ko sa kanya. Si Aldrin ba talaga ang kaharap ko ngayon? Parang hindi ito ang taong minahal ko ng lubos.

“Hindi ako mamamatay tao, Aldrin!”, sigaw ko sa kanya. Isipin pa lang ang bagay na yun ay tumatayo na ang mga balahibo ko.

“Bubuhayin natin ang batang ito Aldrin.” ang nag-uumapaw kong galit ay sinabayan pa ng rumagarasang luha.

“Alam mo namang may mga pangarap pa ako diba!”

Naniningkit na ang paningin ko sa pagkakatitig kay Aldrin. Mukhang desidido na talaga siya sa sinasabi niya.

“Pero Aldrin…”

“Just abort the baby. Gusto mo bang masira ang kinabukasan natin??”

“Pero darating din ang panahon na bubuo tayo ng pamilya. Anong masisira ang kinabukasan ang pinagsasabi mo?” Pagdedepensa ko.

“Aalis na ako Joyce. Magkita ulit tayo bukas dito. Dapat buo na ang desisyon mo na ipalaglag ang bata.”

Hindi na ako inantay ni Aldrin na sumagot pa. Bigla niyang hinablot ang kanyang backpack. Halos di ako makatayo dahil hinang hina ang aking buong katawan. Mabibigat ang aking hakbang papunta sa sakayan. Mabuti na lamang at may taxi agad agad.

---

Kinagabihan, pilit kong inaalala ang gabing aming pinagsamahan ni Aldrin. Ang mga gabing, punong puno ng pagmamahalan. Ang pagmamahalan na animo’y solong solo namin ang mundo at malaya naming magawa ang mga bagay na tuluyang magpapaligaya sa aming dalawa.

Ang malalim naming halikan na halos mapugto ang aming mga hininga. Andoong igagalugad niya ang dila niya at hahanapin ang aking dila at tuluyang sisipsipin. Di rin naman ako magpapatalo at akin ding sisipsipin ang kanyang dila.

Walang inhibisyon sa aming katawan habang malayang naglalakbay ang aming mga kamay. Abala ang kanyang mga kamay sa paglamas sa aking mga dibdib, na sa mga oras na yun ay tayong tayo na ang mga utong. Laplapan pa lang pero darang na darang na ako sa aming ginagawa. Habang ang mga kamay ko naman ay buong layang nakahawak ang kanyang naghuhumindig na alaga.

Andoon din ang pagkakataong sarap na sarap na talaga ako sa paghimas pa lang niya sa kaselanan ko. Ipapasok niya ang gitnang daliri niya at pag basa na ang puke ko ay gagawin niyang dalawa o tatlo ang daliring ipapasok niya at bibilisan niya ang paglabas pasok. Kasabay neto ang palitan niyang pagsipsip sa aking mga utong.

Kahit paulit ulit na naming ginagawa ito pero pakiramdam ko ay lutang na lutang pa din ako sa sarap sa mga ganung pagkakataon.

At pag basang basa na ako ay itututok na niya ang naghuhumindig niyang burat. Unti unti niyang isusulong hanggang sa pakiramdam ko ay punong puno ang kaloob-looban ko. Ibababad niya muna ng ilang sandali ang ari niya sa loob ko hanggang sa unti unti niya itong ilalabas pasok.

Banayad sa una pero napapanganga talaga ako sa sarap pag pabilis na ng pabilis ang pagbarurot niya sa puke ko. Todo naman ang balakang ko sa paggiling. Iisa ang ritmo ng aming mga katawan sa saliw ng mga ungol na animo’y musika sa aming mga pandinig. Hanggang sa sabay naming maaabot ang rurok ng sarap.

Ilang beses na bang nagawa namin yun? Ilang beses na pinagsaluhan ang pag-iisa ng aming mga hubad na katawan? Ayun at halos di ko na nga mabilang sa aking mga kamay.

Sa lahat ng mga pagkakataon na yun, wala ni isa akong pinagsisihan. Sa tuwing maaalala ko ang mga iyon ay kusang lumalabas ang ngiti sa aking mga labi pero ngayong gabi ay ibang iba sa lahat. Lungkot ang lumulukob sa akin.

Iniisip ko pa din ang nangyari kaninang hapon. Bakit ganun si Aldrin? Mahal na mahal niya ako pero bakit gusto niyang ipalaglag namin ang bata sa aking sinapupunan?

Ahh. Bahala na bukas. Panigurado, mapagtatanto na niya ang lahat na siya ang mali sa naging agarang pagpapasya niya at marahil ay nadala lang siya sa emosyon niya lalo at pagod siya.

---

Kinabukasan, alas singko ng hapon.

“Oh ano nakapagdesisyon ka na bang ipalaglag yang ipinagbubuntis mo?”

Hindi man yun ang inaasahan kong sagot ay kinontrol ko parin ang emosyon ko.

“Nakapagdesisyon na ako Honey. Itutuloy ko ang pagbubuntis ko.”

“Mamili ka, ipapaabort mo ang bata o maghihiwalay tayo?”

Hindi ko napigilan ang sarili ko at buong lakas ko siyang sinampal.

“Sa halos 4 na taon nating magkasama, parang ganun na lang kung itapon mo.” Durog na durog agad ang puso ko.

“Just choose!!! Yang bata o tapos na tayo??!!”

Naninikip na ang dibdib ko na halos di na ako makahinga. Isang malakas na buntong hininga ang pinakawalan ko at saka ko siya tinitigan.

“Ang bata, Aldrin. Ang bata”. At tuluyan na nga akong napahagulgol.

“Sige kung yan ang gusto mo, wala na akong magagawa. Sana nga ay masaya ka sa desisyon mo.”

Ganun na nga lang. Naiwan akong laglag ang balikat. Lumong lumo at ganun kadaling natapos ang lahat.

---

Lumipas ang tatlong taon matapos ang insidenteng iyon. Andun pa din ang bakas ng nakaraan. Ang nakaraan na kung saan iniwan ako ng taong pinakamamahal ko.

Isang hapon habang naglalakad ako sa loob ng mall, di ko inaasahan na makakasalubong siya. Kinapa ko ang puso ko at andun pa din ang sakit at pait ng nakalipas.

“Kumusta ka na, Joyce.” Agad na tanong ni Aldrin sa akin.

Sinubukan kong itago ang sakit kasabay ng paghulagpos ng pekeng ngiti sa aking mga labi.

“Okay na okay ako.”

“Mabuti naman kung ganun.” Si Aldrin. “kumusta ang bata?”.

Tumaas ang isang kilay ko. “Hindi ba dapat, ako ang nagtatanong sayo niyan?”.

“Hindi kita maintindihan, Joyce?”. Tila naguluhan si Aldrin.

“Kumusta ang bata? Kumusta ang batang anak mo kay Christina?”

Natigagal si Aldrin.

“Gusto mong ipalaglag ang bata sa sinapupunan ko dahil may nabuntis ka na palang iba, di ba?”

“Pero alam mo kung ano ang mas masakit? Mas pinili mo si Christina at anak niya laban sa akin.” Tuluyan na ngang humulagpos ang mga luha kong kanina ko pa pinipigilan.

“Huwag kang mag-alala. Masaya ako para sa inyo. Congrats at 3 years old na anak ninyo.”

Humikbi ako at agad na pinunasan ang aking mga luha.

“Pero ang bata, kumusta na siya?”, tanong niya.

Sa sobrang sakit, tumalikod na lamang ako.

“Hindi talaga ako buntis Aldrin. Sinubukan lang kita sa pag-aakalang ako pa din ang pipiliin mo kahit nakabuntis ka na.”

~WAKAS~